woensdag 29 februari 2012

Sluiting 't Dingetje

Nog even, en niets herinnert meer aan het bestaan van n.v. 't Dingetje.
Na de stille afgang van het beatclub instituut gaat ook het gebouw, dat vroeger deel uitmaakte van de zogenaamde "Kokseschool", van het toneel verdwijnen.
Ook zijn de slopers begonnen met de afbraak van de voormalige groente- en fruithandel van de heer van Barneveld, zodat binnenkort op de hoek Hoogstraat - Hoofdstraat een belangrijke ruimte zal vrijkomen. Wat de uiteindelijke bestemming van de grond zal worden is nog niet bekend. Voorlopig zal het terrein als parkeerruimte worden ingericht.

DE VALLEI - 24 januari 1969

vrijdag 24 februari 2012

THE ROYAL ROCKERS 1965

Veenendaalse Beatgroep oogstte al veel succes

Een klacht van deze tijd is, dat de hedendaagse jeugd weinig of geen interesse of enthousiasme meer weet op te brengen voor muziekbeoefening. Muziekverenigingen doen al het mogelijke om tenminste nog een kleine jeugdgroep bijeen te brengen en in stand te houden om zodoende het voortbestaan van de vereniging nog enigzins te verzekeren. Harmonie- en fanfaregezelschappen worden tegenwoordig wel ontbonden, maar niet meer opgericht en het lijkt erop, dat we voor het beluisteren van de onsterfelijke muziek in de niet al te verre toekomst alleen op de zwarte schijf of op de toonbank zullen zijn aangewezen. Met de moderne muziek liggen de zaken wat anders. Beatgroepen schieten als paddestoelen uit de grond en van een stad als Den Haag is het bekend, dat er meer dan duizend beatgroepen zijn.
Veenendaal doet het wat dat betreft wat rustiger aan. De beatgroepen in Veenendaal en naaste omgeving zijn te tellen op de vingers van een hand. De bekenste is zo langzamerhand aan het worden The Royal Rockers, die zijn domicilie heeft ten huize van de familie Kraft van Ermel aan de Westersingel. Merkwaardig genoeg hebben de liefhebbers van de beat in Veenendaal nog maar weinig kennis kunnen nemen van de verrichtingen van The Royal Rockers. Zij zijn in Veenendaal - evenals de profeet die in eigen land geen gezag geniet - nog niet veel aan bod geweest, maar ook dat is aan het veranderen, want hun fanclub heeft al bijna 200 geregistreerde leden in Veenendaal.

Jong en enthousiast kwartet speelt veel buiten de deur

Beter dan The Royal Rockers zelf, weet de heer Kraft van Ermel - indische nederlander en vader van één van de Rockers - het verhaal te doen over deze beatgroep.
De geboorte van de groep had ongeveer anderhalf jaar geleden plaats (begin 1964 -ed.), toen Ernst Kraft van Ermel (16) zelf al jarenlang enthousiast gitarist, een drietal jongens om zich heen verzamelde en zo een beatgroep in het leven riep.
Thans is deze groep als volgt geformeerd:
- Leider is de 16-jarige Ernst Kraft van Ermel (gymnasiast), die met zijn zang en gitaarspel de ruggegraat van de groep is.
- Verder Harry Rondeau (17), die het slagwerk voor zijn rekening neemt. Hij is electriciën en nog niet zo lang bij The Royal Rockers.
- Begeleidingsgitarist is Jan Koehoorn (18), van beroep magazijnbediende.
- Als laatste completeert de 17-jarige Gerard Sukkel de groep op basgitaar.

Hawaiians en Rockers

Oefenen en nog eens oefenen is het devies van de heer Kraft van Ermel senior, die wel geen technisch en zakelijk leider van de groep is, maar aan wie de jongens op muzikaal terrein al heel wat te danken hebben.
De jonge Ernst heeft zijn uitgesproken muzikale aanleg niet van een vreemde. Zijn vader was, voordat hij in 1958 naar Nederland kwam, van beroep Hawaiian gitarist en 10 jaar lang leider van de Royal Hawaiians, een ensemble, dat in Indonesië en speciaal op Java veel lauweren heeft geoogst.

Goochelschool

De heer Kraft was tevens directeur van een goed bekend staande goochelschool, die in Nederland misschien weinig opgang zou maken, maar in Indonesië tal van leerlingen telde.
Hij trad met zijn muzikale groep regelmatig op in Garden Hall, het Lido en de nieuwe Tjilintjing, het bekende badrestaurant bij Djakarta. De Royal Hawaiians waren 10 jaar geleden een graag gezien gezelschap op gezellige avonden en parties in Djakarta en omgeving.
Foto's vormen nu alleen nog een tastbare herinnering aan een tijd, waaraan de heer Kraft met vreugde en vaak ook met weemoed aan terugdenkt.
Een compensatie van hetgeen hij in 1958 in Indonesië moest achterlaten heeft hij gevonden in het tot voor kort geven van muzieklessen - speciaal gitaarles - aan een Veenendaalse muziekschool en in zijn bemoeienis met The Royal Rockers.
Als hij in gedachten Rockers vervangt door Hawaiians gaan zijn eigen gouden jaren weer leven, waarover hij uren kan vertellen. Zijn vroegere liefde voor muziek is overgegaan op The Royal Rockers, maar landschappelijk en klimatologisch kan hij Indonesië moeilijk vergeten.

Studie

Als één van de voornaamste oorzaken waarom de beat-muziek het wint van bijvoorbeeld de Hawaiian-muziek noemt de heer Kraft de heel wat eenvoudiger wijze waarop de beatmuziek kan worden aangeleerd dan de Hawaiianmuziek. Alsof hij hiermee iets zeer onvriendelijks van de beatmuziek heeft gezegd haastte de heer Kraft zich om op te merken, dat er veel studie voor nodig is om de Hawaiianmuziek volledig onder de knie te krijgen.
Dit komt voornamelijk omdat de Hawaiian-gitaar een heel wat moeilijker te bespelen instrument is, dan de doorsnee gitaren die de beatgroepen gebruiken. Toch is er met name in Amerika en in Duitsland een tendens waar te nemen dat de Hawaiian-muziek weer terreinwinst boekt.

Om terug te komen op The Royal Rockers vertelt de heer Kraft, dat zijn zoon reeds op achtjarige leeftijd op een viool "Menuet" van Beethoven feilloos ten gehore bracht. "Ernst heeft deze gave van zijn grootvader, die jarenlang eerste violist van de Java Kunstkring is geweest", zo vertelt de heer Kraft.

Als kind van deze tijd trok Ernst ook de eigentijdse muziek meer aan en hij besloot hierin door te gaan. Voor hem heeft de elektrische gitaar nog maar zeer weinig geheimen en het is duidelijk dat hij de ruggegraat van The Royal Rockers is.
Niet alleen muzikaal, maar ook uiterlijk is hij de opvallende figuur van deze beatgroep, met zijn lange ravenzwarte Beatle-kapsel. Zijn plan is beroepsmusicus te worden en na zijn gymnasiumtijd het conservatorium te bezoeken.

Aanbiedingen

De jonge Kraft van Ermel heeft al verschillende aanbiedingen gekregen om samen met een andere Royal Rocker een band van naam te komen versterken, maar tot dusver blijft het viertal elkaar door dik en dun trouw; overigens zeer tot vreugde van de bijna 200 fanleden - die voornamelijk in Veenendaal wonen en niets liever willen, dan hun favorieten zo gauw mogelijk ook eens op een Veenendaals podium te zien.
Met het optreden in Veenendaal van The Royal Rockers is het namelijk heel bijzonder gesteld. Ten eerste liggen de gelegenheden, waarover men kan beschikken in Veenendaal nu niet direct voor het opscheppen en ten tweede heeft een andere beatgroep, die inmiddels ter ziele is gegaan, de pas altijd afgesneden door over de enige voor dit doel ter beschikking staande zaal te beschikken.
Nog maar kort geleden traden The Royal Rockers voor de eerste maal in Veenendaal op en wel vorige week in het Jeugdgebouw aan de Industrielaan (7 augustus 1965 -ed.) voor de oudere deelnemers van de Jeugdvierdaagse. De jeugdige wandelaars en vele anderen hebben zich toen kostelijk vermaakt en wilden de beatgroep maar nauwelijks laten gaan.
Voor het eerstvolgende optreden van The Royal Rockers moet men morgen -zaterdag 14 augustus- naar Ommeren, waar de Veenendalers ongetwijfeld weer door een grote schare supporters zullen worden opgewacht. Er wordt dan zoals al eerder is geschied, gespeeld in De Roskam, waar ongetwijfeld weer tal van beatliefhebbers uit de Betuwe acte de presence zullen geven.

Eigen stijl

Een belangrijk deel van het succes dat zij oogsten schrijven de, overigens bescheiden Royal Rockers, zelf toe aan hun streven naar een eigen stijl. The Beatles en The Rolling Stones die bij iedere beatliefhebber bekend zijn, hebben bijvoorbeeld ook hun eigen, zogenaamde Liverpool -stijl, maar hebben hun bekendheid meer te danken aan een handige publiciteitspolitiek, uitzonderlijke haardracht en kleding, dan aan hoge muzikale begaafdheid.
The Crazy Rockers daarentegen spelen beatmuziek met een eigen stijl, die - in tegenstelling tot die van The Beatles - bijna niet te kopiëren is. Ook The Royal Rockers streven dit na en dat zij hard op weg zijn om de beste beatgroep uit onze omgeving te worden bwijst hun toenemende populariteit.
Zij staan pas aan het begin van hun amateuristische carrière en dat brent met zich mee, dat zij zich ook moeten behelpen met een minder soort apparatuur, dan hun grote broers, die hun naam op dit terrein al gevestigd hebben, en over muziekinstrumenten en geluidsinstallaties beschikken, die een waarde vertegenwoordigen gelijk aan een bedrag waarvoor men ook een klein huis kan laten bouwen.
The Royal Rockers hebben deze pretentie niet en zouden met goede apparatuuur - die echter altijd nog zo'n slordige zevenduizend gulden kost - al dubbel en dwars tevreden zijn.

Royale verdiensten

Is het een wonder dat The Royal Rockers met jaloerse blikken kijken naar andere beatgroepen die regelmatig bij onze oosterburen optreden en daarvoor per zaterdagavond zo'n 300 tot 400 marken per persoon verdienen?
Ook The Royal Rockers hebben een dergelijke aanbieding ontvangen uit Duitsland, maar voorlopig komt daar door studie en werk nog niets van.

Overigens zou enige maanden in Duitsland optreden de aangewezen weg zijn om de kas te spekken en zo in het bezit te komen van eerste klas materiaal. Bovendien zou dit de nodige ervaring geven in het optreden voor publiek. Aan de andere kant zou een optreden in het buitenland gedurende veel achtereenvolgende zaterdagavonden de populariteit van de beatgroep in deze streek niet ten goede komen. Overal waar The Royal Rockers éénmaal zijn opgetreden vraagt men hen weer zoals in Geldermalsen, Tiel, Velp, Ommeren en Lienden. Omdat alle bandleden nog geen achttien jaar zijn, huurde Henk van Voskuilen een bus bij van Wakeren en reed hij The Royal Rockers naar hun optredens. Het grootste succes oogstte men laatst in Arnhem waar de Veenendaalse beatgroep samen met de bekende Silver Kings in het K.A.B. gebouw ongeveer duizend tieners kostelijk vermaakte. The Royal Rockers waren in Arnhem op verzoek van de bekende Cosy Corner Club.


Koran

Wekelijks wordt er geoefend waarbij de heer Kraft van Ermel èn als muziekpedagoog èn als man van ervaring het beatkwartet tot steun is.
Niet zelden wordt dan het schrift met het zwarte omslag gehanteerd, dat voor deze groep als een soort Koran is. De heer Kraft van Ermel heeft tal van regels en geboden hierin opgetekend, waar men voor een niet onbelangrijk deel het succes aan te danken heeft. Het sprekende voorbeeld van dit succes is wel dat het niet uitgesloten is, dat de beatgroep binnen niet al te lange tijd op een auditie zal verschijnen van een grammofoonplatenmaatschappij.

(Veenendaalsche Courant, 13 augustus 1965)
Dank aan Kees van Voskuilen die het artikel uit de archieven opdook.



Hierboven de huidige band waar Ernst in speelt: The Red Strats.
Opgenomen in het Jacobi Theater in Utrecht op 18 december 2011.
(Let op, het ravenzwarte Beatlekapsel van Ernst is nu zwanen-wit geworden)

donderdag 9 februari 2012

THE BLUE SHARKS


In het rustige Gelderse dorpje Ederveen sloeg ook eind jaren '50 de verandering toe in de muziek. Er woonden daar een paar jongens die die "nieuwe muziek" wel interessant vonden. Daar ontstond de band The Blue Sharks, maar dat ging niet zonder slag of stoot.

Hier volgt een kleine impressie over deze legendarische groep.
De band kwam in 1959 tot stand doordat verschillende jongens uit het dorp aan het musiceren sloegen. Aan één kant van het dorp woonde Cees van Beek. Hij kreeg een gitaar in handen en ontwikkelde een zelfgemaakte stemming. Hij ging, samen met zijn twee jaar jongere broer Boy, liedjes zingen van Jan & Kjeld en The Everly Brothers.
De buurjongen, Cor Lagerwey, raakte daardoor geïnteresseerd, schafte een gitaar aan en sloot zich bij Kees en Boy aan.
Aan de andere kant van het dorp woonden twee vrienden, te weten Gert Hardeman en Wouter Sukkel, die beiden deel uitmaakten van een band in Lunteren. Maar in die band zat weinig schot. Gert zat ook bij de Fanfare in Ederveen, waar ook Kees deel van uit maakte. Tijdens onderlinge gesprekken van Kees en Gert, werden plannen gemaakt om samen een band op te richten.
Onder leiding van Wouter Kampert begonnen de eerste repetities, later voortgezet door één van de jongelui zelf: Gert Hardeman.
De gemiddelde leeftijd van de bandleden was 16 jaar. De band had niet echt voorbeelden, ze maakten voornamelijk hun eigen muziek. Op een gegeven moment hoorden ze The Shadows, die muziek sprak hen aan. De nummers schreven de jongens zelf, samen. Kwestie van wat uitproberen en dan kreeg het uiteindelijk wel vorm. Wekelijks werd er gerepeteerd in de Eierhal, de zolder van de Hervormde school in Ederveen, en ergens in een schuur. Er ontstond zo een hechte groep vrienden. "'s Zomers speelden we achter Floor voor de toeristen. Boet Floor zorgde voor de ruimte en Ton Patat voor de snacks", aldus Wouter Nievers. Er wordt vanzelfsprekend moderne muziek gemaakt en er wordt veel geïmproviseerd, eigen bewerkingen uitgevoerd, en eigen composities, welke ook nog door andere ensembles gespeeld werden. Toch moeten we ons er niet al te veel van voorstellen. Noten lezen ging niet, Op één snaar een melodie spelen, van accoorden hadden ze nog nooit gehoord.

De band bestond uit de volgende personen, Kees en Boy van Beek, Cor Lagerwey, Gert Hardeman, Wouter Sukkel en Rien Veldhuizen. Later is er ook nog een tweede drummer bij gekomen, Jan van Leuven. In deze bezetting hebben ze een aantal optredens in onder meer Ederveen, Veenendaal, Amersfoort, Zeist en Ede (hun tweede) verzorgd, waar de groep tijdens een festival waar 14 bands aan meededen, de eerste prijs in de wacht sleepten. Ook werd er opgetreden op het voetbalveld van Advendo en in het marktgebouw aan de Schras. Ze speelden niet op grote versterkers, maar gebruikten oude buizenradio's en zelfgemaakte versterkers als geluidsinstallatie. Cor was de technische man en weet daarom heel goed hoe een schok voelt van een buizenversterker.

Gaandeweg stapten er een aantal mensen om verschillende redenen op en The Blue Sharks bleven over als kwartet.
Op drums: Gert, Kees: zang en ritme gitaar, Cor: bas en op de sologitaar Wouter.
In deze formatie hebben ze menige beker in de wacht gesleept op z.g. Teenagershows, die in die tijd erg in trek waren bij het jeugdig publiek.

Maar ze misten nog wat in de band en kwamen tijdens zo'n teenagershow Folkert Schuurman uit Opheusden, alias Jack Miles, tegen. Folkert zong Country en met zijn warme stem en perfecte uitspraak werd hij opgemerkt door de Sharks. Dit was de man die het presteerde om enige malen van de Sharks te winnen op Teenagershows. De Sharks bedachten dat, als zij hem konden inlijven bij hun band, dit probleem achter de rug zou zijn en dat zij ook beter te voorschijn zouden komen. Zij zochten contact en na wat gesprekken gevoerd te hebben werd overeen gekomen dat hij zich als zanger bij de jongens uit Ederveen aansloot.
Vanaf dat moment waren The Blue Sharks een begrip. De populariteit van de groep nam snel toe en kende geen grenzen. Naast instrumentale Rock & Roll werd er ook Country muziek gespeeld.
Op veel festivals waren zij te bewonderen, en de schare fans groeide in grote getale. Als je in die tijd veel wilde optreden moest je bekende nummers spelen. Ze wisselden ze dat werk af met een eigen repertoire. Je moest allround zijn.

De jongeren dansten de quickstep tijdens de concerten van The Blue Sharks, tussen acht en elf uur 's avonds.
Er was in de hele omtrek veel rivaliteit onder de verschillende bands. Maar The Blue Sharks waren zeer geliefd en stonden vaak vooraan met hun optredens. Dit was hun beloning voor zeer veel oefenen, waarbij zelfs de schoolvakanties werden opgeofferd. Voor de optredens stonden de mensen rijen dik voor de deur te wachten.
In die tijd kende Veenendaal een levendige jeugdcultuur. Groepen als The Strangers, The Rubies en ook The Blue Sharks traden regelmatig op. Alleen al in Veenendaal waren er zes clubs van jongeren waar rock- en beatgroepen te beluisteren waren: het N.V.V. gebouw, Het Keldertje, De Zolder, N.V. 't Dingetje, De Ruif en De Soos. In de Hoofdstraat reden jongeren op zaterdagavond stoer op hun brommers heen en weer, voordat ze zich naar één van de clubs begaven.



Ze traden op tijdens het eerste Lampegietersavond feest in Garage Schoonhoven, georganiseerd door jeugdwerk De Instuif, om de rellende jeugd uit het centrum te houden.
Ook op Koninginnedag in Ede, in de Eder Kuil (Openluchtheater), samen met René & The Alligators,je kon het zo gek niet bedenken. Benefiet optredens werden niet geschuwd, op 13 juni 1963 zamelde de band geld in voor het toekomstige Dorpshuis De Zicht in Ederveen.
Het met hun zelf georganiseerde optredens en klusjes doen verdiende geld staken The Blue Sharks in de aankoop van instrumenten. Tevens werd de muziekapparatuur gesponsord door de Veenendaalse platenzaak Van Hees. Hun instrumentarium bestond uiteindelijk uit: 2 Fender Stratocaster gitaren, Sonor drumstel, Schaller buizenecho, 2 Egmond buizenversterkers, 1 Multitone buizenversterker, 1 Sennheiser microfoon, 2 Beyer microfoons en een zelfgebouwde basgitaar als 'vreemde eend in de bijt.' "De zang ging samen met de sologitaar via de Egmond gitaarversterker en Schalle echo", weet Wouter zich nog te herinneren. Het werd al snel serieuzer: De Ederveense popjongens kregen onder meer een contract bij circusbaas Toni Boltini. Een jaar lang drie avonden in de week. Ze speelden samen met andere artiesten als Rob de Nijs en zijn Lords en Johnny Lion and the Jumping Jewels, in de winterresidentie El Paradiso van Boltini in Soesterberg, dichtbij het vliegveld. De zaal puilde uit van de Amerikaanse militairen, die in de buurt gelegerd waren. Mooie tijd. Prachtig ook hoe de soldaten reageerden op de country van The Blue Sharks. Dat was toch wel hun favoriete genre. The Blue Sharks hebben nooit platen gemaakt, maar wel radio opnamen in 1964. Ook een TV optreden voor de NCRV, waarvoor ze een auditie in studio Concordia in Bussum deden.
In 1965 kwam er een einde aan The Blue Sharks, vanwege het vervullen van de militaire dienstplicht. Een doorstart was niet aan de orde, dat krijg je als je al vroeg vader wordt.


Bij het 35 jarig bestaan van Het Bergbad (omstreeks 1966) werd er een openlucht optreden van The Sharks gegeven, die toen voor het eerst sinds tijden weer bij elkaar kwamen. In 1985 deden ze het nog eens dunnetjes over tijdens de Ederveense zomermarkt, met in het voorprogramma Saskia & Serge. Daarna volgde er in 1989 nog een optreden in de plaats waar ze het populairst waren: Veenendaal, tijdens de Braderie in de Hoofdstraat.

Toen ze in 2002 gevraagd werden voor een reünie optreden in De Lampegiet in Veenendaal werd de band nieuw leven ingeblazen. Het reünieconcert was een bijzondere ervaring. Met de muziek, was ook de sfeer van toen helemaal terug. Er waren zo'n vierhonderd personen op af gekomen, een mix van de jongeren van toen, en jongeren van nu. Na afloop hebben we tegen elkaar gezegd dat we weer verder wilden gaan als band, en zo werd The Blue Sharks heropgericht.
Niet alle vijf de bandleden van destijds nemen opnieuw deel aan de band. Wouter Nievers: "Drie van de vijf bandleden van toen doen nu weer mee, twee uit Ederveen en een uit Opheusden. Die laatste woonde indertijd ook al in Opheusden. We zijn wel weer op een sterkte van vijf man, want er zijn twee nieuwe leden bijgekomen." Net als veertig jaar geleden speelt Wouter leadguitaar. De bandleden zijn inmiddels geen jonkies meer. Hun leeftijd varieert thans tussen de 60 en 70 jaar.
De band heeft wisselende samenstellingen gehad en is uiteindelijk weer opgehouden te bestaan. Tot aan de laatste officiële bezetting hebben Wouter, Kees en Folkert deelgenomen, alleen de rhythm gitarist en drummer wisselden.
Tevens is een live CD en DVD van de optredens op de braderie in Veenendaal en in theater De Lampegiet gemaakt.


Na veertig jaar werd er een eerste CD(r) uitgebracht: FORTY YEARS AGO.

Soms, heel soms, wordt er een 'Rembrandt' op een stoffige zolder gevonden. Een 'Rembrandt' vond ook Wout Nievers, zij het dan een unieke collectie van opnamebanden met 40 nummers van The Blue Sharks.
De opnames dateren uit de beginjaren van de legendarische Ederveense band, die eind jaren 50 begin 60 van de vorige eeuw furore maakten. "Ik wist helemaal niet meer dat die banden er waren. Toen we een zolder op gingen ruimen, kwam ik ze tegen, met een bandrecorder uit de jaren zestig. En met het microfoontje waarmee de opnames zijn gemaakt. Er stonden zo'n veertig nummers op de band, die was uitgerekt en veel ruis bevatte. Ik was heel verbaasd ze tegen te komen." In de eigen studio hebben Wout en z'n bandleden de beste nummers op CD gezet. Het unieke geluid van 'toen' is zo te beluisteren, waaronder een aantal zelf gearrangeerde nummers. Met recht merkt Wouter op det de CD een echt Collector's Item is. Nog nimmer heeft de band een eigen plaat uitgebracht. "Daar was toen geen geld voor. Het was te duur voor ons. Het verdiende geld investeerden we in muziekinstrumenten."
De opnamen stammen uit 1962, de instrumentale nummers werden opgenomen in hun toenmalige oefenruimte, een magazijn op de zolder van de Hervormde school in Ederveen. De gezongen nummers werden live opgenomen in het N.V.V. gebouw in Veenendaal, een toendertijd bekende dansgelegenheid. Alle opnamen zijn gemaakt met een simpele 2-sporen bandrecorder met bijbehorende microfoon. De nummers zijn zonder bewerkingen rechtstreeks op CD gezet, de kwaliteit is dus beslist geen studio kwaliteit. Echter, historisch gezien een belangrijk erfstuk, het geeft duidelijk de sfeer en de mogelijkheden van die tijd weer, zeker de moeite van het beluisteren waard.

De nummers zijn:
Ain't She Sweet; F.B.I.; Adios Muchachos; Secret Love en Valencia wat de demo's betreft, en
Chin, Chin; J'Attendrai; Secret Love; Quizas; Spanish Harlem en He's Got The Whole World voor de livenummers.

(Dank aan Wouter Nievers voor de informatie, en Jan Slagman die ook materiaal leverde).