dinsdag 21 juli 2020

LES BAROQUES IN VEENENDAAL

Opnieuw komt er een landelijk bekende beatgroep naar Veenendaal.

Zondag, 7 mei 1967, spelen Les Baroques in N.V. 't Dingetje.
Hun optreden begint om half drie.
De toegang staat open voor leden.
Binnenkort komt er een nieuwe langspeelplaat uit van Les Baroques, die al vier singles en een LP op hun naam hebben staan.
(5 mei 1967)

HARDE BEAT IN RUSTIG DINGETJE

Gistermiddag (7 mei 1967) stonden ruim tweehonderd tieners uit Veenendaal en omgeving roerloos te luisteren naar de prestaties van één van de beste Nederlandse beatgroepen: Les Baroques.
Het concert werd gegeven in de Veenendaalse beatclub 't Dingetje.

De zes Baarnse jongelui ontnamen iedereen de lust tot dansen, overigens was daar maar weinig plaats voor, en dwongen alle beatliefhebbers ademloos te luisteren en te kijken naar hun muziek en show.

Het was dan ook vakwerk.
De muziek, meer dan duidelijk hoorbaar, werd goed gebracht.

De zanger van de band, Michel, scheen onvermoeibaar.

Al kronkelend en springend werkte hij zijn repertoire af, dat bestond uit keiharde beat en nummers, die twee jaar geleden nog jazz heetten, maar nu tot de Rhythm & Blues worden gerekend.

De techniek van de musici was bijna perfect.
Vooral organist René viel op door zijn vaak razendsnelle spel.
Alles was prima afgewerkt.

De groep had veel succes, al was dat niet zo duidelijk merkbaar: er werd niet geapplaudiseerd, niet geschreeuwd, niet gefloten.




Leider en basgitarist Robin vertelde:
"Applaus gaat eruit. 
Er wordt bijna niet meer geklapt in beatclubs. 
We vinden dat ook fijn. 
Aan dat klappen en schreeuwen hebben we een hekel".

De band had ook een hekel aan de lichteffecten, die enkele jongens veroorzaakten door lampen aan en uit te draaien: "Ze doen dat vaker in beatclubs. 
Wij houden er niet van. 
Je moet het alleen met muziek kunnen en er verder niets bij nodig hebben".

Vanaf september 1966 bestaat de groep uit Michel van Dijk, zang, Frank Muyser op gitaar, saxofoon en mondharmonica, René Krijnen op de toetsen, Robin Muyser op basgitaar en Raymond van Geytenbeek op drums.
Over het publiek waren ze goed te spreken. "Het is een gezellige beatclub".
Volgens Robin maakte de club weinig verschil met een club uit de stad:
"Het is nergens zo ruig als men wil doen geloven".
(De Vallei, 8 mei, 1967)

maandag 20 juli 2020

FERRE GRIGNARD IN VEENENDAAL

Ferré Grignard zingt (en slaapt) in Veenendaal

Vrijdagavond 7 oktober (1967) treedt in beat club N.V. 't Dingetje" te Veenendaal de Belgische zanger Ferré Grignard op.
Hij wordt begeleid door een eigen groep.
De Belgische protestzanger komt speciaal voor dit optreden in Veenendaal naar Nederland.

Om zeven uur begint hij zijn show die tot ongeveer 11 uur zal duren.

De Antwerpse zanger brengt protestliederen.
Hij is tegen de oorlog, hetgeen hij tracht te accentueren door het dragen van een hakenkruisje.

De zanger, die ongetwijfeld niet met geldzorgen te kampen heeft, houdt er in vergelijking met zijn collega's een eenvoudig leven op na.

Hij brengt de nacht van vrijdag op zaterdag in Veenendaal door, echter niet in een hotel, maar bij een der organisatorische leiders van de Veenendaalse beat club thuis.
(5 oktober 1967)

Ferre Grignard: Bleue knaap met fijne liedjes

In beat club N.V. 't Dingetje concerteerde in 't afgelopen weekeinde de beroemde Belgische zanger Ferré Grignard met zijn begeleiders.
Een opvallend klein publiek kreeg na lang wachten enkele knappe, blues-achtige nummers te horen van het bijzonder homogene kwartet.

Als voorprogramma speelde de Veenendaalse beatgroep Opus X, een band die nog heel wat gitaar- en zanglessen kan gebruiken.
Het is tenminste moeilijk aan te nemen dat beat behalve hard, ook nog vals kan klinken.

De muziek van Ferré Grignard streelde ieders oor.

Gezeten rond het podium luisterde het publiek, heel wat kleiner dan men verwachtte, ademloos naar de fijne liedjes waar een enorme rust van uitging.

Nergens was een element van beat te bespeuren.
Zelfs niet in de manier van optreden.

De vier musici zaten op stoelen op het podium in tegenstelling tot de meeste bands die springend en schreeuwend hun show brengen.
Voor vlnr: Erwin Weidema, Leo van Manen en Henk van Egdom

Ook waren er geen knallende drums, maar goed slagwerk op een Turkse trom en een tamboerijn, bespeeld door een drummer die zich er van bewust was dat slagwerk een begeleidende functie heeft; iets wat men in dit genre doorgaans maar weinig inziet.

De muziek schiep een intieme sfeer in de kleine zaal.
Er was een goed contact tussen publiek en musici.
Even werd de sfeer onderbroken door een boze vader die zijn dochter kwam halen, maar pa had gerust kunnen zijn, want hoofdinspecteur van politie W. C. H. Dekker hield een (betrouwbaar) oogje in het zeil.
Hij was erg tevreden over het gedrag van het publiek.

Kort en klein

Ferré Grignard trouwens ook.
Hij zei het liefst te spelen voor een publiek, dat gezeten rond het podium aandachtig luistert.
Even later sprak hij zichzelf echter tegen.

Op de vraag of de beatclub in de provincie nou erg verschilt van die in de stad antwoordde hij:

"Zeker, in de stad slaan ze de boel kort en klein. 
Dat vind ik leuk. 
Zo krijg je veel mensen in de tent. 
Ik geef er zelf wel eens aanleiding toe, want door het afbreken van de boel komt het publiek tot een climax".
Een vreemde snuiter, die Antwerpse zanger, maar bepaald niet onsympathiek.

Achter een grote hoeveelheid haar gaat een bedeesd, gebrekkig sprekende jongen schuilt die pas voor het publiek durft te verschijnen als hij een flinke portie geestrijk vocht heeft genuttigd.

Zelf zegt hij hierover: "Ach, dan kom ik beter in de sfeer".
Zijn manager Bob Majoor: "Dan kan hij beter lallen", waarmee een bepaalde tongslag bij het zingen wordt bedoeld.
Het duurde overigens nogal lang voor hij het"lal peil" had bereikt.

Ferré, die om negen uur zou beginnen, verscheen om ongeveer kwart voor tien in de zaal, om half elf begon hij zijn voordracht die om elf uur al was afgelopen.

Toen hij eenmaal op zijn "zangstoel" zat viel het iedereen op, dat zijn hakenkruisje verdwenen was.
Enige tijd geleden kwam Grignard namelijk in het nieuws toen hij in een interview met Willem O. Duys in het televisie-programma "Voor de vuist weg" beweerde tegen de oorlog te zijn en zijn protesten kracht bijzette met het dragen van een hakenkruis.
Het hakenkruis hangt nu echter in de kast vertelt Ferre: "Er was geen gading meer voor".
Het was dus een publiciteitsstunt?
"Nee, nee, 'iet was een protest. 
Ik meende het. 
Maar er was geen gading meer voor".

Zijn repertoire bevat trouwens geen uitgesproken protestelementen meer.
Volgens Grignard hoeft dat ook niet, want:
"Elk lied is een protest, elk schilderij is een protest, elk boek is een protest".

Enige tijd geleden rezen er in Veenendaal enkele moeilijkheden rond zijn optreden.
Tussen enkele organisatoren ontstond een twist wie nu eigenlijk Ferre had geëngageerd.
De zanger zelf distantieert zich volkomen van deze zaak en beweert er "niets van te weten".

Hij weet ook niet waar hij de volgende dag zal optreden.
"In Hoorn", roept Majoor.
"In Kaap Hoorn", bevestigt Grignard ernstig.
Arme Ferre Grignard.
Muzikaal heeft hij echt wel wat te zeggen.
Zijn roem verdient hij.
Hij ziet er zelfs uit als een ster met veel allures, maar hij is zo verlegen.
(10 oktober 1967)