JAZZ

Mik Thoomes en Jaap Drupsteen waren in het midden van de jaren zestig één van de beste (jazz) rhythm secties van Nederland.

In tegenstelling tot eerdere berichten hebben zij nooit de Wessel Ilcken prijs voor beste rhythm sectie ontvangen.

Grote jazzprijs 1967 voor Han Bennink

AMSTERDAM - De Grote Prijs van de Nederlandse Jazz, vier jaar geleden ingesteld onder de naam van de Wessel Ilcken prijs, zal voor 1967 worden toegekend aan de slagwerker Han Bennink.
De onderscheiding bestaat uit een van het Prins Bernhard fonds afkomstig bedrag van tweeduizend gulden en een door de VARA ter beschikking gestelde sculptuur van de schrijver-beeldhouwer Jan Wolkers.
De prijs zal op 21 december in het Amsterdamse Lurelei theater aan Han Bennink worden uitgereikt.
In vorige jaren was de onderscheiding bestemd voor de saxofonisten Herman Schoonderwalt en Piet Noordijk, bandleider-arrangeur Boy Edgar en pianist-componist Misja Mengelberg.
In het juryrapport van de Stichting Jazz in Nederland wordt onder meer gewezen op Benninks bijdrage tot de emancipatie van het slagwerk; een instrumentarium dat door deze actieve en creatieve jazzmusicus werd uitgebreid.

De 25-jarige Han Bennink werd in Zaandam geboren.
Hij koos het instrument van zijn vader, die slagwerker is in het Hilversumse Radio Philharmonisch Orkest.
In het Nederlandse jazzwereldje is Bennink jr. vooral bekend geworden door zijn slagvaardige spel in het combo van Misja Mengelberg.

Daarnaast speelde hij in alle belangrijke jazzgroepen die ons land kent: bij Pim Jacobs, Herman Schoonderwaldt, Piet Noordijk, maar ook bij een klassiek jazzensemble als dat van de Stork Town Dixie Kids.
Hij begeleidde verscheidene grote Amerikaanse jazzmusici die tijdens hun Europese tournee ons land aandeden.

Bennink behoort ook tot de groep slagwerkers die zich in de "New Thing" (de vrije jazz) thuis voelen.
Met een van de representanten van deze richting, de Amerikaanse altist John Tchicai, maakte hij een tournee door Zweden en Denemarken.

Benninks spel kenmerkt zich door 'n groot gevoel voor klankkleur, een persoonlijke, altijd stuwende en inspirerende stijl en een fors gehanteerde beat.
Hij is bovendien als een bijzonder variabel drummer te beschouwen.
(De Vallei, 22 nov. 1967)

Op de schoolzolder (van de Koningin Juliana MULO) werd veel jazz gespeeld. 
Jan van de Wolf is een keer door Mik uitgenodigd om samen met Jaap te jammen.

Hugo (broer van Mik) en ik waren getuige van deze jamsessie.
Van deze jamsessie zijn absoluut geen opnames gemaakt.

Cor Lagerwey bouwde versterkers voor de basgitaar van Jaap Drupsteen.
(Job Dorpema)

Later speelde Mik Thoomes (drums), samen met Jaap Drupsteen (bas) en Bert Jansen (1949-2002) (mondharmonica) in Virgin's Children, een popformatie, die nooit van de grond is gekomen.

Mik overleed in Groningen op 1 augustus 2010.

BERT JANSEN
Bert Jansen debuteerde als auteur in 1975 met de autobiografische jaren-zestig-roman 'Nozzing but ze bloes', in 1978 herdrukt als 'En nog steeds vlekken in de lakens' en in 1988 onder dezelfde titel herschreven voor de derde druk.
Bert zat met Mik op de kunstacademie in Arnhem.
In het boek wordt een hilarisch blues optreden van Jansen in Veenendaal beschreven op het popfestival 'Stick to Sticks', weer georganiseerd door Mik voor de Veenendaalse winkeliersvereniging.

Nog meer jazz met Jan Pilon die in 1975, samen met Henk van Hemert en Dick Schoonderbeek onder de naam Trio Treiter een LP uitbracht met de volgende nummers:
Kant 1: Anna, Jora, Panter, Spranino
Kant 2: Daisy, Moppie, Joy.

Titel van het album: Syndrome of Influence (Hemscho 001).

Private release, The Netherlands, 1975

Hoes ontworpen door Beppie van Bruchem.

Omschreven in verzamelaarskringen als 'Rare Dutch Modern Jazz with Great Breaks, Private Press, never been sold in shops, only at gigs' is het wel een schijf voor de liefhebber.

In tegenstelling tot bovengenoemde opmerking vond ik mijn exemplaar bij Muziek Staffhorst in Utrecht.

"Music can be described as free jazz - I can hear those Willem Breuker or Byard Lancaster influences here and there. 


The standout cut is the track called Sopranino: A wicked combination of funky beats and free music. 

I think this was their only release.

I hope you enjoy this rare piece of music as much as I do."

TRIO TREITER OP YOUTUBE


NOG WAT JAZZ:

ROTORY PERCEPTION gaf een optreden in de Soos.
Helaas werd de bandnaam niet goed begrepen, en de band werd geïntroduceerd als
Road and Exception.

de bezetting was:
Job Dorpema - fluit
Jan Pilon - drums
Dick Schoonderbeek - bas
Han Troost - sax

en er werden nummers gespeeld als:
Witlof uit Schotland
Jans' eerste rijles en
Opoe en het afstapje
allen gecomponeerd door Han Troost.

BAS(S)ED ON TWO
bezetting:
Henk van Hemert - tenorsax
Han Troost - altsax
Dick Schoonderbeek/Ton Vroman - bas
Paul van Kreel - drums

Bas(s)ed speelde in de kleine zaal van Paradiso in 1971 met  Henk van Hemert op tenorsax,  Han Troost op altsaxofoon, Dick Schoonderbeek en Ton Vroman op bas en Paul van Kreel op drums.
Een dubbel-concert met Relax van Charlie Nanlohy en Bob Driessen.

MODUUL '72
bezetting:
Han Troost - piano
Dick Schoonderbeek - bas
Jan Pilon - drums

Een wapenfeit van deze band was een finale plaats op het Loosdrechtse Jazz Concours in 1972.
De band heeft in totaal ongeveer twee jaar bestaan.

Het Internationaal Jazz Festival 1972 behoort weer tot het verleden.

Zaterdag werd de finale van het amateur-jazz-concours, waaraan zeven van de oorspronkelijk 23 formaties deelnamen.

Na rijp beraad - de jury, die bestond uit de Amerikanen Jimmy Owens (voorzitter) en James Moody, de Belg Elias Gisterlinck en de Nederlanders Boy Edgar enWillem van Manen, bleek geweldig verdeeld - werd tenslotte een gedeelde eerste plaats toegekend aan Friends of Jazz uit Amsterdam en Wave uit Nijmegen.

Tweede werd de pianist Jan Rietman uit Doetinchem; derde Scarab uit Badhoevedorp, en op een gedeelde vierde plaats de Free Time Old Dixie Jazzband uit Bovenkarspel en Moduul '72 uit Veenendaal. 

Uiteindelijk werd de winnaar Friends Of Jazz, omdat er maar 1 wisselbeker beschikbaar was.

(De Volkskrant, 14 augustus 1972)

De Voorronde:

Moduul '72 uit Veenendaal was echt creatief bezig.

Niet overdreven overhalen om te imponeren, maar rustig voortkabbelend en werkend aan een stuk muziek dat velen deugd deed. 

De conclusie dat Nederland aan jazz nog echt wel iets te brengen heeft is voorbarig, maar het optimisme is gerechtvaardigd.

(Tubantia, 9 augustus 1972)

Moduul '72 uit Veenendaal met zeer avant-gardistisch werk eindigde bij de eerste zes.

(Art Provost in Het Vrije Volk, 14 augustus 1972)

EUTERPE
bezetting:
Arie Theunissen - sax
Mik Thoomes - drums
Han Troost - piano
Leo Coïni - gitaar
Rob Thoomes - bas

HORSESHOE BAND
Frans Albers - gitaar
Hans Smit - piano
Jacob Brederveld - plukbas

In de vroege jaren zestig was er een jazzclub aan de Nieuweweg: La Compagne, waar veel, toen nationaal bekende, jazzartiesten optraden als het trio Pim Jacobs met Rita Reys en Theo Loevendie.

Rijk van Rotterdam
Ook Rijk van Rotterdam was actief in de Veenendaalse jazzscene.
Hij trad verschillende malen op in 't Dingetje (Jazz & Poetry avonden) en de Soos, samen met onder anderen Paul van Kreel.
Rijk overleed op zaterdag 16 juni 2001 op 53-jarige leeftijd, hij was toen literator en kunstredacteur van de Arnhemse Courant.
Hij manifesteerde zich vooral als theater- en filmrecensent, en later ook als columnist.

Hij publiceerde twee boeken in de jaren tachtig:

De rookstoel op het groene laken (1984) Uitgever: L.J. Veen, 128 pagina's

NBD|Biblion:
In deze zeven verhalen treden mensen op die in een uitzonderingspositie verkeren of in het nauw zijn gedreven: een vluchteling, een vrouw die zich geen raad meer weet als ongehuwde moeder, enz. Mensen die zich niet willen laten manipuleren, maar juist wel erg afhankelijk zijn van anderen en daardoor agressief worden. 'De avondklok' is een uitschieter: een jonge vrouw laat zich door haar vriend beduvelen, maar hoe verneemt men pas uit de laatste regels. De auteur (geb. 1948), die debuteert, heeft het over mensen die nergens bijhoren, zoals de nauwgezette bediende uit het laatste verhaal, die door een jongere collega cynisch wordt buitengewerkt. Bizarre, ietwat naar het krankzinnige neigende personages worden in een directe, onopgesmukte taal op papier gezet. De sociale bekommernis van de auteur voor de zwakkere mens is duidelijk. Hij laat alleszins een eigen geluid horen.

Vechten (1985) Uitgever: L.J. Veen, 192 pagina's

NBD|Biblion:
In de eerste roman van deze auteur worden actuele thema's rond de opkomst van het neo-fascisme (Volksunie, Centrumpartij), racisme, drugs en incest verweven met de persoonlijke problematiek van een van de zogenoemde "kansarme jongeren". Deze jongen, Sim, ontwikkelt een groeiende afkeer van het gezin en het milieu waarin hij opgroeit. De vader is een dronken, racistisch en incestueus beest, de moeder een lijdzame heilsoldate, de zus een hoer en de jongere broer een dief en drugshandelaar. Door een toevallige ontmoeting met een burgerlijk kunstenaarsgezin denkt Sim te kunnen ontsnappen aan zijn bestaan. Helaas loopt ook dit op niets uit: hij wordt ook daar niet geaccepteerd. Een uitstekende en boeiende roman met soms deterministische trekjes, maar waarin de auteur erin slaagt zijn thematiek op overtuigende wijze onder de aandacht te brengen.
(Gerard Davelaar)