dinsdag 11 december 2018

SUZIE Q, DE VEENENDAALSE JONGERENSOCIËTEIT "VOLWASSEN".





Het is nu alweer twee en een half jaar geleden dat enige ondernemende jongelui in Veenendaal een jongerensociëteit oprichtten, die de welluidende naam meekreeg van Suzie Q.
Weinig konden deze jongelui, Gert Schoonderbeek, en Henri Bruitsman, bevroeden dat deze jongerenclub zo'n grote opgang zou meemaken.
Nu, na twee en een half jaar komen er wekelijks gemiddeld circa 2000 jongelui naar Suzie Q, die op vrijdagavond, zaterdagavond, zondagmiddag en avond naar hun favoriete muziek komen luisteren en dansen.
Hoewel Suzie Q dus overduidelijk in een grote behoefte voorziet, heeft zij toch, en dan speciaal in de beginperiode aan veel kritiek blootgestaan.
Vooral voor de oudere generatie was het een vaak moeilijk verteerbare zaak dat honderden jongelui zich nogal luidruchtig vermaakten met subsidiegelden van de gemeente.
Dit laatste blijkt echter een grote misvatting.
vlnr: Henri Bruitsman, Gert Schoonderbeek en Hans Leenheer
Gert Schoonderbeek en Henri Bruitsman, nog steeds wat geagiteerd als dit onderwerp wordt aangesneden; "Van subsidie is, en was geen sprake".
Hoe Suzie Q dan van de grond kwam vertellen zij graag.
"Reeds voor 1970 organiseerden wij al jeugdevenementen in onder anderen de Eierhal en de Eikelenkamp in Elst. 


Gezien het grote succes dat wij al boekten werd het idee geboren voor een permanente jongerensociëteit. 
Wij stapten met onze plannen naar de gemeente waar men dadelijk enthousiast was. Er werd ons een gebouw toegewezen, dat echter in een deplorabele toestand verkeerde. 

Om het enigszins leefbaar te maken kregen we van de gemeente geld".
Met stemverheffing gaat Gert verder.
"Maar dit was geen subsidie of schenking. 
Dit was een lening met de normale, en niet zo'n geringe rente. 
Voor het gebouw moesten wij een flinke huur betalen. 
Van subsidie was, en is dus geen sprake. 
Dat hoefde voor ons ook niet. 
We hadden het volste vertrouwen dat we binnen de kortste tijd ons zelf zouden kunnen bedruipen".
Dit bleek ook inderdaad zo te zijn.
De lening werd zeer snel afgelost en hulp van wie dan ook hadden we niet meer nodig.

Gert en Henri deden meer dan alleen rondkomen.
Zij hielden over.
Daarom waren zij in staat om Suzie Q steeds een fraaier interieur te geven.
Een prachtige diskotheek werd aangeschaft, kortom Suzie Q is een jongerensociëteit die zijn weerga in de wijde omgeving niet heeft.
Toch stond Suzie Q in het begin, naast de onbegrepen subsidiekwestie, aan nog meer kritiek bloot.
Er zouden wel eens vechtpartijen voorkomen.
Henri: "Dat wil ik beslist niet ontkennen".
"Toen we startten werden we overrompeld door een enorme toeloop.
Daar hadden we, eerlijk gezegd, nog niet op gerekend.
Tevens komt er nog bij dat wij in het begin nog veel moesten leren.
Gevolg van deze factoren was dan ook dat de zaak wel eens uit de hand liep.
We hebben echter, zij het door schade en schande, veel geleerd.
Het kaf werd van het koren gescheiden en we zijn gelukkig nu zo ver dat er niets meer voorvalt. 
We hebben de situatie volledig in de hand".

Na de woelige beginperiode is Suzie Q overgegaan tot de stichtingsvorm.
De stichting heeft twee mensen in volledige dienst, met daarnaast een aantal losse krachten.
Henri Bruidsman is één van de mensen die in vaste dienst is van de stichting en hij is ongetwijfeld de motor van het bedrijf.
Een gelegenheid waar weleens duizend personen op een avond komen kan ongetwijfeld een groot bedrijf worden genoemd.
Het leiden van een dergelijke jongerensociëteit kan dan ook niet op vrijetijdsbasis gedaan worden.

Suzie Q is toegankelijk voor jongeren boven 18 jaar, en schenkt alleen zwak alcoholische drank.
Voor dit laatste zorgt eerste barman Hans Leenheer.
Suzie Q mag zich dus nu met recht "volwassen" noemen.
Honderden jongelui vermaken zich wekelijks op hun manier.
Of men dit waardeert is een andere zaak, een kwestie vaak van generatieverschil.
Gert en Henri, ondanks hun nog jeugdige leeftijd, hebben duidelijk bewezen over zakelijk inzicht te beschikken.
Zij leiden dit grote bedrijf met vaste hand en wie hen de enkele miskleunen uit de beginperiode nog euvel duidt is een betweter.
De gemeente Veenendaal mag zich gelukkig prijzen met dit initiatief.
Of moeten de jongeren hun energie in de Hoofdstraat afreageren?
(1972)





zaterdag 23 juni 2018

ZIP FASTENING IN SUZIE Q



Zaterdag 8 april (1972) speelt de bekende Rhenense formatie Zip Fastening in Bar Dancing Suzie Q. De groep waarvan insiders uit de Nederlandse popwereld (Jan Akkerman van Focus) zegt dat ze het dit jaar helemaal moeten gaan maken.
Binnenkort is hun eerste single te verwachten, zij zijn in onderhandeling met enkele platenmaatschappijen, waarvan grote belangstelling voor hun is.

Bezetting:
Wim Kooij - basgitaar
Rein Kuyer - sologitaar, zang
Pieter van der
Schans - fluit
Dick van Doorn - drums

vrijdag 25 mei 2018

Het geheim van THE COUNTRY CATS



HET PUBLIEK MAG HET ZEGGEN

De teenager muziek viert in deze tijd hoogtij.
De rock-and-roll-orkestjes rijzen als paddestoelen uit de grond.
In Veenendaal, in Rhenen, in Renswoude, overal steken enthousiaste jongelui de koppen bij elkaar en richten bandjes op.
Soms hebben ze een kort leven.
Maar veelal lukt het de muzikale jongelui het publiek op een of andere wijze te boeien en oogst de band het éne succes na het andere.
Dat laatste ook wegglegd voor "The Country Cats" uit Bennekom.
Met hun zakelijke leider, de 28-jarige Ben Theuvenet, ben ik eens  een praatje gaan maken.
De band van Ben treedt geregeld op in Scherpenzeel en ook in Veenendaal zijn zij geen onbekenden.
Na mijn gesprek met Ben Theuvenet heb ik veel bewondering gekregen voor de sympathieke "Country Cats".


vlnr: Billy Scipio, Benny Stevens, Jacky Schrijn
Freddy Theuvenet, René Theuvenet
Ben Theuvenet is, evenals de andere leden van de band uit Indonesië afkomstig.
Nog niet zo lang geleden kwam hij naar ons koude landje en vestigde zich, met zijn familie, in Bennekom.
Zijn vader was reeds voor zijn komst naar Nederland overleden.
Ben was nu, als oudste zoon, samen met zijn moeder, aansprakelijk voor de opvoeding van de overige kinderen.
"Daarom", vertelt Ben, "heb ik voorgesteld om wat aan muziek te gaan doen, dat is in elk geval beter dan dat je op straat loopt."
Maar ja, geld voor dure instrumenten ontbrak.
Van eigen zakgeld hebben we toen instrumenten gekocht en de jongen, die nu onze drummer is, verkocht zijn brommer om een drumstel te kunnen kopen."
Ja, het viel in het begin allemaal niet mee.
Het bleek zelfs niet mogelijk thuis te oefenen, daar de buren van het getokkel der gitaren niets wilden horen.
In 1961 werd de band officiëel opgericht.
Voor die tijd, had het jongere broertje van Ben al eens van zich doen spreken, door in Bennekom een prachtig figuur te slaan in een amateurwedstrijd op Koninginnedag.
Het ging goed met de band.
Er kwamen uitnodigingen om in Utrecht te spelen, in Hengelo en zelfs in Rotterdam.
Van lieverlede werd de naam "Country Cats" een bekende klank, vooral hier in de omgeving.
Waarom heeft de band zo'n stoere naam gekozen heb ik Ben gevraagd.
Zijn antwoord is resoluut: "Je moet wel met de anderen meegaan.
Ik heb niets op een Hollandse naam tegen, maar om niet achter te blijven, hebben wij ons ook een Engelse naam aangemeten".

TRADITIE
Er zijn veel mensen, die zeggen dat de Indische Nederlanders veel muzikaler zijn, dan de gewone afstammelingen van Jan de Wit.
Denk maar eens aan de "Blue Diamonds", aan onze Anneke Grönloh of aan "The Emeralds".
Ben Theuvenet zegt er dit van:
"Het is in Indonesië een oude traditie, dat de mannen die het best kunnen zingen en spelen, de mooiste meisjes krijgen.
Daaruit is het te verklaren, dat veel van ons een zeker gevoel voor muziek in zich hebben. 
Iets, wat door de mensen veel gedaan wordt, gaat je boeien.
Hier in Nederland doet men veel aan voetballen.
Vanzelfsprekend krijgt men er dan belangstelling voor.
Zo is het bij ons net zo met de muziek".
Ik weet, dat sommige jongens en meisjes niet van de muziek, die door teenager bandjes geproduceerd wordt houden, omdat die muziek veel te hard is, veel te luidruchtig.
"Het is waar, dat de muziek vaak te hard wordt uitgevoerd.
Wat de "Country Cats" aangaat, wij spelen hard of zacht, al naar gelang het publiek dat wil.
Wij stellen de wensen van het publiek op hoge prijs.
Wij spelen voor hen en daarom spelen wij steeds, waar zij om vragen".
Dit is een van de uitgangspunten van Ben.
Voor hem staat het publiek op de hoogste sport van de muzikale ladder.
Is het moeilijk te leren spelen en in hoeveel tijd kun je een behoorlijk "nootje" meespreken?
Ben zegt dit ervan:
"Om te leren spelen is wilskracht nodig.
Wie het persé wil leren, zal het ook leren.
Hoe lang hij er over zal doen, zal afhangen van het gevoel voor de muziek.
Iemand, die niet muzikaal aangelegd is, zal nooit een goede "muzikant" worden".
Zelf oefenen ze niet bijzonder veel.
Eén van de redenen daarvoor is, dat zij steeds een gebouwtje moeten huren als oefenlokaal.

CONCURRENTIE
Het bevalt de "Country Cats" tot nu toe best in de showbusiness.
Zeker, ze hebben ook wel eens minder prettige dingen ervaren.
Zo vertelde Ben mij, wat hem eens in Veenendaal overkomen was.
"Er is veel jaloezie en concurrentie onder de bandjes.
Wij ondervonden dat in Veenendaal.
Wij waren daar op een teenager showavond.
Plotseling kwam er een jongen van een andere band op ons af en beet ons toe: 
"Als jullie de volgende keer weer meedoen, doen wij niet mee!"
Je zult begrijpen dat wij dit geweldig onsympathiek vonden".
Het muzikale wonder van "The Country Cats" is de 15-jarige Freddy Theuvenet.
Voordat hij naar Holland kwam, had hij nog nooit een gitaar aangeraakt.
Hij speelt nu ongeveer vier jaar en is uitgegroeid tot een uitstekend gitarist, die ook zelf componeert. Freddy speelt elke melodie, zelfs als hij die nog maar één keer heeft gehoord.
Als er een nieuwe plaat uit is, beluisterd hij hem aandachtig, en een half uurtje later speelt hij de melodie in een eigen stijl na.
Evenals Freddy, kan niemand van de band noten lezen.
Ook van een muzikale scholing willen ze niets weten.
Freddy drukte het zo uit: "Wie op een conservatorium of iets dergelijks is geweest, zal een heleboel van de muziek afweten, maar wat hij doet is geen kunst meer.
Men gaat al gauw zeggen: ja, hij speelt goed, maar is het een wonder?
Hij is immers op het conservatorium geweest?"
De Theuvenets bezitten een kostbare collectie grammofoonplaten.
Van "The Shadows" en "The Ventures" bezitten ze bijna elke plaat en dat zijn er wat.

Ik stel me zo voor, dat er andere bandleiders zijn die zeggen:
"Wij willen ook wel eens in het nieuws".
Wel, dat kan.
"VRIJ SPEL" geeft de gelegenheid aan alle bands uit de omgeving om adressen en bijzonderheden, namen en ,wetenswaardigheden van en over bandjes aan onze jonge lezers kenbaar te maken.
Wie dus een orkestje heeft en eens iets van zich wil laten horen, is in de kolommen van deze rubriek een welkome gast.
De "Country Cats wens ik nog veel succes en mijn lezers het allerbeste.

HARRY,
VEENENDAALSCHE COURANT,
Bergweg 7, Veenendaal.

1e bezetting:
Freddy Theuvenet - sologitaar (15)
René Jules Theuvenet - gitaar/zang (20)
Roy Henniger - gitaar (16)
Robby Schaad - basgitaar (20)
Billy Scipio - drums (25)

2e bezetting:
Freddy Theuvenet - sologitaar
René Jules Theuvenet - gitaar/zang
Roy Henniger - gitaar, in 1963 naar The Beat Boys
Benny Stevens - basgitaar, naar o.a The Tropics en The Hondo Rockers
Billy Scipio  - drums
Jacky Schrijn - zang

3e bezetting:
Freddy Theuvenet - sologitaar
René Jules Theuvenet - gitaar/zang
Winny Eckstein - gitaar, in 1965 naar Driftin' Soul
Gert Maassen - basgitaar
Jacky Bosch - drums

Freddy Theuvenet was 10 jaar oud in 1962 toen hij begon als sologitarist bij The Country Cats.
De band trad in 1962 reeds op in de Utrechtse Jaarbeurshallen en in Soesterberg.

(Veenendaalsche Courant, 22 februari 1963)
Dank aan Kees van Voskuilen.

zondag 4 maart 2018

HET KRITERIUM

KRITERIUM

Bram van Soest - Zang
Kees van de Klift - Sologitaar
Paul Niesing - Basgitaar
Jan Pilon - Drums
(Peter van Dijk - Orgel, zang)

Kees vd Klift, Bram van Soest, Jan Pilon, Peter van Dijk, Paul Niesing
Band uit Overberg, in 1967 opgericht door Paul Niesing, samen met Kees van de Klift, uit Overberg, telg uit een muzikale familie.
(Zijn vader was een multi-instrumentalist en speelde in een band, zijn moeder was zangeres).
Kort voor de oprichting kwam Paul vanuit Amsterdam naar Overberg.
De derde man was Gerrit Korver, die in het bezit was van een Spaanse gitaar.
Paul had geen muzikale ervaring en leerde bas spelen onder leiding van Kees.
Gedrieën oefenden ze op het nummer 'La Bamba', van Richie Valens in de slaapkamer van Kees.
Gerrit Korver verdween al snel en Jan Pilon op drums kwam de gelederen versterken.
Via een advertentie werd zanger Bram van Soest ingelijfd.
Er werd voornamelijk geoefend in een schuur bij het huis waar Paul woonde.
Organist Peter van Dijk wilde ook graag meedoen, maar als toetsenist is het bezit dan wel de beschikking hebben over iets met toetsen wel handig, en daar ontbrak het Peter destijds aan.
Paul, Jan, Bram, Peter, Kees
Bij hoge uitzondering mochten wij een keer op het podium van 't boefjeskamp oefenen, en zowaar, daar stond een piano!
Deze gelegenheid werd direct te baat genomen om enkele groepsfoto's te maken.
(zie foto 1 en 2).
Het repertoire bestond uit onder meer: It's my life en House of the Rising Sun van de Animals, Hey Joe van Jimi Hendrix, Sunshine of your Love van Cream, kortom, alles wat decibel-matig boven het Shadows-repertoire uitsteeg.
(Gerard)

Kriterium - Snowy Wood: Ondanks al het stugge trainen bleef het muzikale niveau grosso modo achter bij de As2O3, die in Jan de Wolff en Ernst Kraft van Ermel twee solide smaakmakers bezat.
En daarbij over een indrukwekkend instrumentarium beschikte.
Het was daar dat ik voor 't eerst een Fender Precision bas hoorde, de bas, die Kees trouwens nog steeds heeft!
Het Kriterium dreef daarentegen geheel op de muzikaliteit van 1 man: Kees van de Klift, toen ook al [en nog steeds] briljant en veelzijdig.
Dit kon natuurlijk nooit lang goed gaan!
Hoe de overgang destijds verlopen is, weet ik niet meer, feit is, dat ik Achterhoek-waarts verhuisd werd, het Kriterium ge-eutanaseerd werd en als Snowy Wood verder ging met Jan Pilon, Kees van Hardeveld, Bram van Soest, Henk de Haas, Peter van Dijk [nu met toetsen!], en uiteraard Kees van de Klift.
Dit gezelschap kwam duidelijk beter uit de verf dan die Boefjeskamp-band.
Tot zover mijn herinneringen, die misschien na al die jaren niet helemaal historisch verantwoord zijn.
(Paul)

OVERBERG HEEFT BEATBAND
Wie Kamp Overberg (het boefjeskamp) passeert zal zich erover verbazen in deze meer agrarische streek beat-klanken te horen, die bij nader onderzoek uit een schuur blijken te komen.
Paul, Bram, Jan, Kees
Mag de accommodatie dan minder geriefelijk zijn, aan de muzikale kwaliteiten van de repeterende band doet het in ieder geval geen afbreuk.
Tijdens een pauze verteld de leider, Paul Niesing uit Overberg, over het ontstaan en de samenstelling van de muzikale club.
Na een verlegen lach en wat schouderophalen zei hij:
"We gaan iedere dag, met nog een stel naar school in Veenendaal en dan praat je, behalve over school over dingen die momenteel "in" zijn bij de jeugd, zoals gitaren en versterkers.
Ik kwam vaak bij één van mijn medescholieren, en dan speelden wij wat en zo is vanzelf de vraag gerezen waarom niet geprobeerd een beat band op te richten?
Eerst viel het niet mee de juiste man op de juiste plaats te vinden.
We hebben echter vol gehouden en dankzij dat, en een beetje geluk, zijn we tenslotte geslaagd".
Eén van de beat-artiesten kwam op het leuke idee het stopwoord "Kriterium" van een Duitse leraar als passende naam voor de band te gebruiken.

Veel medewerking heeft Kriterium ondervonden van de vader van de solo-gitarist, die zelf ook erg muzikaal is.
Het is hard werken geblazen naast het toch al vele huiswerk voor de komende examens.
Maar tot op heden mag men tevreden zijn.
De band treedt al op in Amersfoort, Scherpenzeel en Veenendaal.

Bij het eerstvolgende optreden van Club 500 in Kamp Overberg, hoopt Kriterium als gast-debutant een steentje bij te kunnen dragen.
(De Vallei, 19 maart 1968)

In de lente van 1968 werden een aantal promotiefoto's gemaakt in Puskas bosje aan de Bergweg in Veenendaal.

De overblijfselen van het huis van de familie Verdurmen werd vastgelegd, evenals een aanbouw, die nog niet gesloopt was.
Kriterium mocht de kledingkast van de fotograaf plunderen, en hierbij een paar foto's die onlangs teruggevonden zijn.

Paul, Bram, Jan, Kees
Kriterium hield op te bestaan in de zomer van 1968, toen Paul Niesing verhuisde naar Eibergen.
Omdat As2O3 ook uit elkaar ging, werd hij vervangen door Kees van Hardeveld en de bandnaam werd gewijzigd in Snowy Wood.











Let op de linkerwijsvinger van Paul, die een flinke ontsteking had na een ongelukkig uitgevoerde klus.

De huisarts boorde een gaatje in de nagel om "de spanning eraf te halen", maar bassen ging een poosje moeilijk.

De foto's werden gemaakt door Gerard Davelaar.

vrijdag 9 februari 2018

FESTIVAL FREE VILLAGE EERBEEK: 13 en 14 SEPTEMBER 1969

MEN HEEFT EEN IDEALISTISCH WERELDJE OP PAPIER GEZET

EERBEEK 24 UUR 'FREE VILLAGE'

Eén van die landelijke dorpjes zoals er zovelen op de Veluwe zijn neergestrooid.
Eerbeek ligt tegen de Veluwezoom in de stedendriehoek Zutphen - Apeldoorn - Arnhem.
's Zomers is het een aantrekkelijk plaatsje voor toeristen; de plaatselijke VVV heeft hier en daar een bank neergezet en de hoofdstraat, de Loenenseweg opgesierd met van bloembakken voorzienen houten torentjes.
Als het geen zomer is zijn de ruim zesduizend bewoners op elkaar aangewezen.
Steeds meer stadsmensen gaan in Eerbeek wonen; er is een bungalowwijk in aanbouw.
De straten zijn breed en omzoomd met bomen, er zijn veel plantsoenen en plantsoentjes.
Eerbeek is een groen dorp, de belangrijkste bron van werk is de papierindustrie.

Eerbeek, krijgt vandaag en morgen een invasie te verwerken.
Vanaf zaterdag 10 uur tot zondagmorgen 10 uur is Eerbeek "Free Village".
Wijkplaats voor jongeren.
Dan vindt er een manifestatie plaats, die duizenden popfans uit heel Nederland naar dit rustieke dorpje zal trekken, dat dan zo rustiek niet zal zijn.

Op twintig plaatsen zullen aan huizen grote trossen luchtballonnen boven Eerbeek zweven.
De strenge verkeersborden zullen opgevrolijkt zijn met kleurrijke stukken karton.
De jeugd zal er 24 uur lang op vijf plaatsen constant worden beziggehouden, voor de ongeorganiseerde jeugd is dit maal iets prachtigs georganiseerd.
Eind vorig jaar is Free Village geboren in "Toet 103", het jongeren project van de Stichting Dorpshuis Eerbeek.
Plan was om Free Village in juni te houden.

Eddy Determeyer: Bert Jansen, een vriend van mij ontmoette ik voor het eerst in de lente van 1969, toen had hij in de beperkte kring van blues liefhebbers al naam gemaakt als 'de beste blues harmonica-speler van Nederland'.
We waren beide betrokken bij de voorbereidingen voor 'Free Village Eerbeek", een ludieke 24-uurs manifestatie die in september 1969 plaatsvond.
Bert, die toen leerling was aan de Arnhemse Kunstakademie, had de versiering en verlichting van het Gelderse dorp op zich genomen, ik de public relations.
(Nog steeds vind ik het jammer, dat één van mijn suggesties voor de aankleding van de omgeving, namelijk het beschilderen van de plaatselijke varkens en koeien, niet door de rest van de staf is overgenomen).
"Dat ligt te gevoelig bij de bevolking," meende men.
Helaas, twee weken voor het festival, verdween Bert Jansen; er uit gestapt.

Je zult Eerbeek zien opleven.
Gert van Driel, een van de personen die dit kunst- en vliegwerk op stapel heeft gezet.
"De laatste maanden heb ik niet stil kunnen zitten", zegt hij.
"Wanneer ik niet in de vrachtwagen zit, werk ik aan "Free Village".
Het gaat er om spannen."
Naast zijn werk als chauffeur was hij druk met het management van Straight Flush, een 10-mans soulband.
Als oefenruimte werd een gedeelte van de garage ingericht.
Daar kwamen zoveel mensen een kijkje nemen dat we die ruimte wat gezelliger zijn gaan maken.
Iedereen nam wat meubilair mee, we timmerden er een bar in en nu is die garage een druk bezocht jeugdcentrum.
Begin 1968 liet Gert vier beatgroepen naar Eerbeek komen, waaronder Blues Dimension. "Alleen die band vroeg al 600 gulden. Ik had maar 40 gulden op zak, dus ik kneep hem als een oude dief. Maar er kwamen 600 mensen op af, dus daar rolden we goed uit.

Daarna hielden we geregeld muziekavonden in hotel Nijk.

Dat ging tot nu toe van een leien dakje.

Bijna alle bekende Nederlandse popgroepen hebben in Eerbeek gespeeld.
En dan nu "Free Village".
"In het begin keken de mensen hier vreemd tegen Free Village aan.
Maar wanneer je tekst en uitleg geeft en je vraagt of ze mee willen werken, dan draaien ze helemaal bij". 
De organisatie zal geen rooie cent verdienen aan de manifestatie.
We doen al het werk voor noppes. Liefdewerk zullen we maar zeggen.

Men ging praten met de stichting voor sociaal-cu1tureel werk Hellendoorn/Nijverdal, de Hengelose stichting voor buurt -en clubhuiswerk, de stichting 't Klokhuis te Rheden, de stichting voor sociaal cultureel werk Deventer en de Provadya-? groepen uit Arnhem, Deventer, Hengelo en Utrecht.
Het feest in juni kon niet doorgaan: te weinig tijd van voorbereiding.
September werd de nieuwe datum.

Het aantal medewerkers en adviseurs werd uitgebreid, het programma kwam rond.
Alsmede het altijd moeilijke punt van de financiën.
De begroting beloopt een bedrag van f 45.000,-.
Als er zaterdag en zondag 4500 een tientje betalende bezoekers komen, zit de organisatie goed.
De grote man achter het project, Wim Smids (25), verwacht er 7 à 8000 en als hij iemand van de belangrijkheid van het project moet overtuigen, heeft hij het al gauw over 10.000 bezoekers.

Wat vinden deze bezoekers zaterdag en zondag in Free Village?
De meesten van hen zullen waarschijnlijk het grootste deel van hun tijd doorbrengen in een van de grote (32 x 40 meter) - 1400 m2,  tenten, die woensdag en donderdag zijn verrezen op een braakliggend stuk grond op het nieuwe sportterrein.
Een etmaal lang zullen daar non-stop 22 van Nederlands beste en meest bekende groepen optreden, waaronder: Blues Dimension, The Outsiders, Brainbox, The Swinging Soul Machine, The Zipps, The Motions en Shocking Blue.
Shocking Blue
Tijdens de show van de Zipps zullen de dichters Johnny the Selfkicker, Jules Deelder en Peter Schilperoort, hun "Pop & Poetry Acts" opvoeren.
De lichtshows worden verzorgd door Bunk Bessels en de NATU uit Rotterdam.
Er is bewust geen buitenlanse groep geprogammeerd vanwege de vele teleurstellende ervaringen elders op popfestivals.
Het blijkt heel normaal dat een groep niet of te laat arriveert of zich op andere wijze niet aan haar contract houdt.

Het tweede onderdeel van Free Village is de picknick-plaats aan de Doornweg.

Plaats nummer drie is zaal "Nijk" (Loenenseweg) centraal in het dorp, waar experimentele activiteiten zijn te zien en te horen: Fashion Bewegings Tejater, Pieps hofleverancier, Nederlands mimecentrum, De Toneelschuur, bekent van het Electric Center, Paulien de Groot, Henno eggenkamps De Grote Boze Wolf, Wit Theater samen met The Dream, Bewth en Han Bennink en Misja Mengelberg. Ook dichters als Johnny The Selfkicker, Jules Deelder en Hans Verhagen zijn aanwezig. Einstein brengt een electronische act.

In het Dorpshuis, aan de zuidkant van het dorp, verzorgt cineclub Hengelo een gevarieerd programma van experimentele teken- en slapstick films en films met o.a. Wild West, Horror en the Kids. Cineasten Piet Verdonk en Frans Zwartjes zullen hun eigen producten presenteren, en men kan een explicateur van stomme films in actie zien
Ondanks een officiële toezegging komt de maagdenhuisfilm "De Vrije Maagd" niet naar Eerbeek.
Ook richt de AVRO er een provisorische radiostudio in, waar iedereen aan de opnamen kan meewerken.
De TROS komt er radio opnamen maken, "Achter het Nieuws" komt, de NCRV (Twien, 3 oktober) komt en Teleac hoopt er stof te verzamelen voor de nieuwe TV serie "Maatschappijverkenningen".

Tussen het Dorpshuis en de grote poptenten, aan het plantsoen aan de Volmolenweg zal een grootse informatie markt staan.

Meer dan 50 stands, variërend van defensie tot dienstweigeraars, van kunst tot kitsch en van politieke partijen tot drugs, zullen iedere belangstellende informatie verschaffen.
Onder andere kunstenaars Nicolette en Jacques Maagendans (Free Art), Trog Art, Arie de Koff en Piet Hoefsloot zijn aanwezig.
Ook de Real Free Press, Holland Hapt en Omroep 2000 zijn daar te vinden.

Op plaatsen her-en-der over het dorp verspreid is op onregelmatige tijden ook nog het een en ander te doen.
Men kan solderen, schilderen en stellages bouwen.
Men kan zijn mening kwijt in de "Free Village Newspaper", men kan gebruik maken van het gratis openbaar vervoer.

In het dorp staan zes beschilderde zeskantige schuttingen en zes totempalen.
Verder zal Eerbeek zelf tijdelijk herschapen worden in een reusachtig environment.
Over het dorp verspreid vindt men rook- licht- en schuimsculpturen, grote kartonnen kubussen die als vreemde zerfstenen van een ludieke ijstijd overgebleven zijn en agressie-objecten van Franklin Aalders.
Kriskras daartussendoor rijden tractoren met grote platte aanhangwagens, waarop men zich van het ene naar het andere kan laten vervoeren.
Op een van die wagens zal een compleet koffiedrinkend gezin televisie zitten kijken.
Alles is mogelijk.

In het eerste persbericht staat iets over het waarom?
De ontwikkelingen in de pop-avant-garde zijn voor buitenstaanders nauwelijks bij te houden.
Nog slechts een jaar geleden golden "multi-media-sjoo" en "love in" als het non plus ultra van de hippe scene.
De laatste tijd zijn duidelijk andere trends waar te nemen.
Enerzijds is er een grotere politieke bewustwording zich aan het uitkristalliseren, anderzijds komt het meer en meer voor, dat het hippe volkje de grote stad, inclusief de pop tempels ontvlucht om te trachten, door middel van grootscheepse picknick's het verloren gegane contact met de natuur te herstellen.
Free Village zal een doelbewuste poging zijn, enkele van de laatste tendenties in de popwereld te belichten. Daarnaast hoopt free village een eigen bijdrage te kunnen leveren aan de ontwikkelingen binnen deze subcultuur".

Wim Smids: "Het is een wijkplaats voor minderheden, denk aan de vrijplaatsen in de middeleeuwen.
Free Village biedt heel duidelijk een alternatief voor het cultureel gebeuren, de leeglopende schouwburgen, bioscopen en biljartverenigingen.
Het gaat in Free Village om het niet-gebonden element van de mensen.
Je kunt hier in alle vrijheid kiezen.
Het is een groot gebeuren, dat ook op kleinere schaal mogelijk moet zijn.
Het is voor ons een experiment, geen eindstation.
Wij willen de mensen niet overtuigen, de vrijheid van voorkeur blijft vooropstaan"

Verwacht Wim Smids moeilijkheden?
"Nee, ik verwacht geen gedonder.
Alles is met de politie overlegd, al weet je nu natuurlijk niet, wat het maximale samenwerkingsvermogen met de politie is.
Als we het weer tenminste mee hebben, dan wordt het een ontzettend vredige toestand".

Op een stukje papier, in de met stapels papier overladen centrale in het dorpshuis, een uitspraak van Wim Smids: "Deskundigen hebben veel vormen van het vroegere jeugdwerk onderzocht en doodverklaard, wat wij doen is niet alleen onderzoeken wat er van het jeugdwerk nog over is, maar vooral welke jeugdcuUuur nu levend is en wat daarin de mogelijkheden zijn.
Vandaar een manifestatie als Free Village".

Wim Smids, die vanaf dinsdag onafgebroken op het dorpshuis vertoeft, heeft niet alleen alle mogelijke medewerking uit de pop- en undergroundwere1d gekregen: de gemeente, industrieën, kerken, middenstanders, en bevolking hielpen hem ook.
Vooral de Dienst Gemeentewerken heeft hem goed geholpen.
"Hoe dichter het feest nadert", vertelde hij, "hoe meer de bevolking van Eerbeek haar aarzeling lijkt te hebben overwonnen.
Het is een algemeen volksfeest geworden". 
Volksfeest, totaal-gebeuren, popmanifestatie, ludieke speelplaats, environment, subculturele leefruimte of hoe men Free Village ook wil noemen, het doet er allemaal erg weinig toe.

Feit is, dat de stichting dorpshuis Eerbeek te zamen met een hele groep andere instanties, clubs of mensen een idealistisch wereldje op papier heeft gezet, dat zaterdag en zondag harde werkelijkheid moet worden.

ZATERDAG
Op de markt staan bijna vijftig kramen, waarin de kooplieden een beroep doen op de interesse van het talrijke publiek.
Voor de tentjes van de kunstenaars is veel belangstelling, evenals die van verkopers van moderne tijsschriften en grammofoonplaten.
Bij de zeven stands van politieke partijen en werelshervormers wordt fel gediscussieerd.
Baardige jongemannen en fraai uitgedoste jongedames slenteren barrevoets door het marktgewoel, eten druiven uit een plastic zak en luisteren glimlachend naar de Gospel Voice van het Leger Des Heils. Kinderen en volwassenen vermaakten zich kostelijk bij de tuutkar, waar zij naar hartelust konden boetseren en schilderen. Tegen acht uur 's avonds was alles leeggekocht, zowel de politieke informatie van CHU, ARP, PvdA, CPN, PSP en D66, als de te koop aangeboden condooms. Het plein lag enkelhoog bezaaid met lege verpakkingen, folders en plastic - omwonenden vonden er zondagochtend geen spoor van terug.
Alles werd in de nacht opgeruimd.
Jongelui zijn druk bezig met het inpakken van bomen, gadegeslagen door verbaasde buurtbewoners.

Bij de ingang naar de tenten moet iedereen zijn toegangsbewijs laten zien.
Het document wordt voorzien van een stempel, evenals de hand of pols van de bezoeker.
Je mag zelf uitzoeken waar de stempel komt te staan.
Een meisje wil er één in haar decolleté.
Ze is er zo trots op, dat ze de hele dag de bovenste knoopjes van haar blouse open laat staan.

In Tent 1 heeft net Les Baroques gespeeld.
Iedereen loopt nu naar de tweede tent, waar Set Money zal optreden.
Deze jongens zijn te laat en het publiek moet drie kwartier wachten voordat ze beginnen.
Een opnameploeg van de TV krijgt de zenuwen, want op deze manier loopt het hele schema in de soep.
Datgene wat Set Money dan tenslotte laat horen is wel hard, maar behoord niet tot het betere werk.

Daarvoor moeten we wachten op Groep 1850 uit Den Haag.
De leden van deze groep brengen een fascinerend programma, dat twee uur duurt.
De tweeduizend bezoekers van tent luisteren gespannen naar de opwindende klanken.
De gitarist raakt zo opgewonden dat hij dit wil afreageren op één van de versterkers.

Met tuitende oren wordt het programma bestudeerd.

In hotel Nijk is een optreden van Wittheater en Dream met de ratten en pauwen.
Van de ratten en pauwen naar de picknickplaats.
Hier is het niet druk.
Dat komt doordat dit enigzins buiten de route valt.
Macro-biotiek-specialist Mike Lorsch uit Amsterdam heeft om zeven uur al zijn macro-biotische maaltijden verkocht.
Voor deze maaltijden gebruikt hij uitsluitend graansoorten die niet chemisch behandeld zijn of geteeld op kunstmest.

Op de picknickplaats aan de Doornweg sloegen de 35 gitaristen van het Utrechter Folkcenter hun eerste accoorden aan.

The Outsiders
Het wachten is op de premiere van de Maagdenhuisfilm.
Deze rolprent zou al een keer of drie elders in het land in premiere gaan, maar om allerlei redenen is dat steeds weer uitgesteld.
Vandaag gaat het ook weer niet door.
Om opheldering gevraagd zegt Eddy Determeyer dat de kopie, die in Eerbeek zou worden vertoond, nog niet helemaal klaar is.

Om acht uur betreden The Zipps het podium in tent 1, kort na het optreden van The Outsiders. Het effect van de muziek wordt versterkt door een perfect uitgevoerde lichtshow, die met geen pen is te beschrijven.
Grillig gevormde kleurenprojecties en razendsnel aan- en uitflitsende schijnwerpers maken van het optreden van The Zipps een fascinerend gebeuren.
Tijdens de show voeren Johnny The Selfkicker Jules Deelder en Peter Schilperoort hun "Pop & Poetry" acts op.
Johnny was weer aardig op dreef.

In een bloedhete en tjokvolle zaal in hotel Nijk geniet een voornamelijk jeugdig publiek van het bewegingstheater Bewt en van de freejazz van Han Bennink, zo te horen de drummer der drummers, die voortdurend zijn hoofd afwent, van zijn eigen lawaai.
Misja Mengelberg, als vanouds kromgebogen over zijn piano, en de onverwachte gast: de Amerikaanse trompettist Don Cherry, vrolijke uitdrukking op zijn gezicht, vrolijke invallen op zijn blaasinstrument.

Om middennacht vertrekt iedereen naar de twee tenten waar tot zondagochtend 10 uur een non-stop popshow wordtgehouden.
Op het terrein om de tenten hebben tallozen bivak gemaakt.
Rond de tenten hangen dampen van wierook, hasj en marihuana.
Er wordt stevig gerookt en niemand stoort zich daaraan.
Honderden liggen in en buiten de tenten te slapen.
Binnen is het warmer, maar buiten stinkt het niet.
Van de keiharde muziek schijnen de slapers geen last te hebben.

Groep 1850
De liefhebbers van Rob Hoeke verzamelen zich in tent 1.
Rob komt niet.
In zijn plaats speelt Blue Planet.
Het programma is nog lang niet afgelopen.
Er zijn nog optredens van The Motions, Brainbox, Maddox, Moan Nightmare, The Swinging Soul Machine, Shocking Blue en The Bintangs.

Het begint alweer licht te worden.
Veel bezoekers die met de auto zijn gekomen gaan weer weg.
De hoogtepunten van het programma zijn voorbij,
Langzamerhand komt het eide van de marathonshow in zicht.
"Eindelijk", zeggen alle mensen die bij de organisatie betrokken waren.
Dan is het 10 uur, in tent 1 versterven de laatste accoorden van moan Nightmare.
In slaapzakken gewikkeld vertrekken degenen die het tot het einde hebben volgehouden.
De mensen van de opruimploeg vullen de eerste containers met afval.

Terugkijkend was het een ontspannend genieten van serieuze en minder serieuze culturele manifestaties, van prachtig nazomerweer en van elkaars gezelschap.
Zij kregen die vrijheid ook, dankzij de organisatoren en dankzij de Eerbekenaren, die evenals de meestal bont uitgedoste gastenterugzien op een bijzonder geslaagd weekend.
Van de politionele voorzorgs- en bewakingsmaatregelen heeft niemand iets gemerkt.
De negen man sterke hondenbrigade heeft in de bosjes achter de tenten niets anders gedaan dan de honden uitlaten.
Voor de organisatoren is het een verademing geweest.
Men was erg enthousiast.
Er deden zich geen problemen voor, alles verliep even vredig als voortreffelijk, kortom: "Free Village" Eerbeek was een dorp, vrij van zorgen.

Volgend jaar weer?
Coördinator Eddy Determeier:
"Ach nee, zoiets kun je maar één keer doen".

woensdag 31 januari 2018

't DINGETJE - ZOMER 1967


WEER BEAT IN 't DINGETJE
Vanavond treedt in de Veenendaalse beatclub "N.V. 't Dingetje" voor de tweede maal in zeer korte tijd de Eindhovense beatgroep "Dirty Underwear" op.
Ditmaal worden ze vergezeld van een protest-zanger, die eveneens uit Eindhoven afkomstig is.

Zondagavond speelt in de Veenendaalse club de plaatselijke beatgroep As203.
Dit zal tevens de laatste avond zijn van het seizoen.

"Dirty Underwear" heeft de vorige keer veel succes gehad.
De publieke belangstelling was groot en dat kwam het werk van de Eindhovense jongelui ten goede.

De vier jongens spelen soul muziek, spontaniteit speelt bij deze muziek een belangrijke rol zodat het publiek grote invloed uitoefent op het resultaat.

Vanavond en morgenavond zijn bedoeld als de grote sluitstukken van het beat seizoen 1966-'67.

De leiding van de club neemt een maand vakantie.
In die maand gaat zij het interieur van het "streekcentrum v.d. beat" veranderen.

De vloer wordt verstevigd, om in september nog meer dansende voeten te kunnen dragen.

De muren zullen veranderen in rotswanden, d.m.v. kippengaas en gips en ook de samenstelling van het bestuur zal veranderen.

Dit weekend draait 't Dingetje dus nog een keer ouderwets, in september begint de club met een nieuw gezicht en een nieuw bestuur een nieuw seizoen.
(24 juni 1967) 


't DINGETJE HEROPEND 

Dit weekeinde opent beat club "N.V. 't Dingetje" met een optreden van de rhythm-and blues groep van Rob Hoeke.
Niet alleen de club is geheel verbouwd ook het bestuur heeft veranderingen ondergaan.

Verschillende ouders van bestuursleden hadden er bezwaar tegen, dat hun kinderen zich met de beat gelegenheid bemoeiden, en andere bestuursleden hadden er geen zin meer in.

De geruchten dat het Dingetje in januari, van het volgend jaar zou worden gesloopt worden tegengesproken door gemeente-secretaris, de heer D. van Manen.
Wel ziet hij een mogelijkheid, dat men in de loop van 1968 tot de sloop van het gebouw zal overgaan.
"Het gebouw is er slecht aan toe", zegt hij.
"Het staat niet op instorten, maar de vloeren van de verdieping zijn erg slecht".
Juist nu heeft men de verdieping van het gebouw ingericht als koffie-bar.
(De Vallei, 19 augustus 1967) 


TEST KOMT IN 't DINGETJE

Zondag 17 september 1967 speelt 's middags in beat club N.V. 't Dingetje de Bredase folksound group Test.
Dit kwartet uit het zuiden, zal Amerikaanse volksmuziek brengen in een nieuw jasje.
De jongens mijden angstvallig de bestempeling "beat".
"We hebben de beat niet meer nodig"  zegt drummer Loubert van der Swart.
Volgens hem brengen ze nu beschaafdere muziek.
Ook speelt het muzikale element nu de hoofdrol in tegenstelling tot vroeger, toen het ritme het belangrijkste was.
De band, die precies een jaar bestaat, heeft zondagmiddag in Veenendaal haar 135e optreden.

In het begin kon de folksound group niet best van de grond komen.
Later kwam echter solo-gitarist Cees de Jonge bij 't kwartet.

Hij speelde eerder samen met Bert Jansch.
In  Engeland is deze Schotse zanger even belangrijk als Donovan, en hij begeleidde vier maanden lang de Belgische zanger Ferré Grignard, die binnenkort ook in Veenendaal zal optreden.
Met deze ervaring en zijn vele relaties in de amusementswereld heeft Cees de groep enorm omhoog geholpen.
Zaterdag A.S. zal Test als eerste Nederlandse band in het beat casino van Scheveningen spelen.
Test speelde ook in nachtclub "La Cave" in Vlissingen en in Soesterberg in de circusresidentie van Tony Boltini: El Paradiso.
(De Vallei, 16 september 1967)

DE PRAATSTOEL VAN WOUT BLAUWKOUS

Een paar dagen terug trof ik een paar jongens van mijn kaliber met hun gezicht naar een etalageruit. Achter het glas hing een aanplakbiljet en ze waren met z'n allen druk bezig om de tekst op dat aanplakbiljet in zich op te nemen.
Op zichzelf is dat niks om over in de krant te schrijven, want wij zijn gewoon om alles, wat voor het Veense oog wordt opgehangen, te lezen.
Van de stierenkeuring in het kastje voor ons antieke gemeentehokje in de Hoofdstraat tot een aankondiging van een open-deur-dienst die ergens door een inwendige zendeling aan een boomstam is geslagen.
Het nieuws hangt gratis langs de straten en als je geen achtergrond-informatie verlangt kun je d'r een abonnement op dit dag aan dag maar weer verschijnende familieblad mee uitsparen.
Niet allemaal tegelijk a.u.b. want dan wordt ook mij de vrijdagse beurt ontnomen, wat ik beslist zou betreuren.
Mogelijk meer voor mezelf dan voor u, maar gunt u, mij dan eenmaal in de week dat pleziertje.
Overigens ben ik nog niet zo bang dat mij om die reden dat ene hoekje in de week wordt opgezegd, want u kunt beslist niet met z'n allen tegelijk de aanplakbiljetten die her en der zijn opgehangen lezen.
Om te beginnen ontbreekt u de tijd.
Het is uitsluitend weggelegd voor personen, die 's morgens om tien uur zijn uitgewied en klaargeschoffeld en de rest van de lange dag aan hun beperkte ontwikkeling kunnen besteden.
Zo trof ik dan zo'n stelletje gratis-beloonden achter hun brilletjes voor 'n aanplakbiljet, een affiesje, als u dat beter mocht verstaan.
Het was een woest-gekalligrafeerd exemplaar waaraan geen drukker een cent wijzer is geworden.
Moest men de aankondiging ernstig opnemen, dan zou op 'n bepaalde avond in de naamloze vennootschap "Het Dingetje", gevestigd in wat eens een streng-Calvinistische onderwijsinrichting was, het bietmuziekgezelschap "Dirty Underwear" met de daarvoor vereiste heisa de benen van de gammele vloer moeten jagen.
De lezende generatie was in de periode van de wilde haren anders gewend, maar van de openhartigheid van de publicerende generatie niet ondersteboven.
Ze waren zo langzamerhand gewend aan het vertoon van dat Dingetje.
Ze hadden er meer van gelezen.
Dat zag er allemaal wel vreemd uit, maar officieel hadden ze nooit iets verdachts over de N.V. vernomen.
Uitgezonderd dan de lezingen die de onderscheidene buurvrouwen hadden gegeven over de heidense dingetjes die in de gelijknamige vennootschap zouden worden klaargemaakt.
Ze waren te oud en tè bezadigd om het allemaal te geloven.
Maar toch bleven ze altijd met iets zitten na het lezen van zo'n aanplakbiljet.
Ze konden met het buitenlands niet uit de wèg.
Nu ook weer.
Ze spelden het ieder voor zich: D i r t y U n d e r w e a r.
Ze zochten een vertaler, dat was duidelijk, maar ook ik kon het met m'n zes jaar meester Wijnveld niet verder brengen dan het tevoorschijn halen van een overjarig geboortekaartje, dat toevallig nog in één van m'n zakken huisde.
Daar heb ik het Angelsaksisch behoedzaam, letter voor letter opgeschreven, met de belofte aan de leergierige mannen dat ik voor een betrouwbare vertaling zou zorgen.
Op een avond heb ik de oudste van onze Klazien, die bij het voortgezette onderwijs een flinke hap uit z'n vaders weekloon verleert, apart genomen.
Met de openheid die de jeugd van vandaag kenmerkt zei hij me: “dat betekent ‘vuil ondergoed’, opa.
Groezelig ondergoed, kan ook".
M'n mannen wachten nog steeds op de wijsheid die ik bij m'n kleinzoon heb opgedaan.
Ze mochten toch 'es verkeerde gedachten over die zaak krijgen.
Ik vond het beter om me even aan m'n eigen jonge jaren te herinneren.
Toen was ik opgenomen en 'n zogenaamd "stel".
We baarden opzien met de eerste strooien hoed en de eerste slobkousen in ons degelijke dorp.
Ons "stel" had zich ook voorzien van een passende naam, die door iedereen achter de hand werd gelispeld.
Het was te recht-op-en-neer.
Maar ja, wat wil je, wij konden ons niet bedienen van een vreemde taal.
Wout Blauwkous.
(30 juni 1967)