TURF & SIGAREN

1975, het gaat niet erg goed met de Veense Wereldwinkel. Een nieuw initiatief is de verschijning van Turf & Sigaren, een maandblad vol kritische verhalen over het Veense.
Het eerste nummer werd groots welkom geheten, niet in het minst door een artikel over voetbalvereniging DOVO, waar zelfs het Utrecht Nieuwsblad een artikel aan wijdde. Ook werd een grote brand bij de Boxal beschreven, waar volgens bronnen een politieke partij achter zou zitten. Hierboven een collage van de aankondiging en het eerste en tweede nummer.
(opklikken voor een leesbare afbeelding)

EEN GOEDE START
„Naar ik onlangs heb vernomen, zal er binnenkort een Veenendaals maandblad verschijnen dat zich tot taak heeft gesteld een wat kritischer blik te geven op het reilen en zeilen van het huidige Veenendaal. Met groot enthousiasme juich ik dit idee toe, daar naar mijn mening de plaatselijke kranten af en toe wel eens wat te vlug over bepaalde zaken heenlopen.
Tevens wil ik vanaf deze plaats u waarschuwen voor een teveel aan kritiek in uw maandblad. Dit is naar mijn idee namelijk een van de grootste gevaren waaraan u bloot zult komen te staan. Niet dat een teveel aan kritiek op zich erg zou zijn maar de stap van teveel kritiek naar roddel is slechts klein.
En u zult het met mij eens zijn, dat het zeer jammer zou zijn, wanneer dit unieke experiment voor Veenendaal een ordinair roddelblaadje zou worden waar totaal geen kracht meer vanuit zou gaan”.
(C.A. te V.)
Zo begint een ingezonden brief in het eerste nummer van „Turf en Sigaren”. Dat is een nieuw maandblad van de Wereldwinkel Veenendaal, dat zich kritisch wil opstellen met betrekking tot het Veenendaalse gebeuren.
Zonder meer een lofwaardig streven, want een regelmatige stroom van opbouwende kritiek is nooit weg. We leven tenslotte in een land met persvrijheid en het zal de eerste keer niet zijn dat een kritische beschouwing of begeleiding duidelijk invloed heeft op de gang van zaken.
Tot zover kunnen we volledig met de initiatiefnemers mee gaan. Toch verdient de waarschuwing die verpakt is in bovenstaande ingezonden brief ook alle aandacht. Inderdaad is de stap van teveel kritiek naar roddel slechts klein.
De grote vraag is of de samenstellers van „Turf en Sigaren” dat gevaar in volle omvang beseffen. Bij de uitgave van het eerste nummer is het te vroeg om hierover een oordeel te vellen. De praktijk zal moeten leren of de inhoud van het maandblad blijft stoelen op zuivere feiten of dat de samenstellers puur persoonlijke visies gaan uitdragen.
Dat laatste zou jammer zijn, want -zoals al eerder is opgemerkt- er kan in Veenendaal best een kritisch c.q. opiniërend maandblad bij.
Eén ding moet ons wel even van het hart. Als „Turf en Sigaren” schrijft dat Veenendaalse kranten zich niet kritisch durven opstellen, dan leest de redactie blijkbaar niet alle dagbladen die in Veenendaal verschijnen. Dat is een zwakke schakel als het gaat om een gemotiveerd persorgaan op de markt te brengen.
Afgezien daarvan is de eerste uitgave van „Turf en Sigaren” een goede start. Hopelijk blijft de kwaliteit het winnen van de kwantiteit en gaat kritiek niet over in roddel.
(Gezellig Winkelen, 5 november 1975)

SUZIE Q
Veenendaal ligt nog steeds in de provincie

Middenstanders zijn nijvere lieden, die regelmatig het interieur van hun pand vertimmeren in de hoop meer klanten te trekken en zodoende de winst te vergroten.
De eigenaars van de Veenendaalse bar-dancing Suzie Q hadden ons via de plaatselijke bladen al uitgebreid geïnformeerd over de verbouwing van hun bedrijf. Op donderdag eerste Kerstdag vond de heropening plaats.
Er werd nog geen entree geheven en Alexander (Truus) Curly trad er op.
Jaren lang was er voor de jeugd in Veenendaal niets te doen. Enige jaren geleden kwam hierin verandering. Met de steun van een gemeentelijke subsidie werd Suzie Q van de grond geholpen. Er volgden gouden jaren voor de eigenaars. In de jaren 1972 en 1973 kwam het regelmatig voor dat er meer dan 1000 bezoekers waren. De beste popgroepen van Nederland traden er op. Vorig jaar (1974) waren er nog optredens van Alquin en Kayak.
Toch kwam er de klad in. Wilde Suzie Q een zeer winstgevende onderneming blijven, dan moest het in de smaak blijven vallen van het grote publiek en dat publiek wilde opeens geen betonnen vloer meer. Het wilde een luxe inrichting en de mogelijkheid tot stijldansen. Vandaar de verbouwing.
Op eerste Kerstdag was het resultaat van enige weken hard werken te zien. Men was er in geslaagd om de herinnering aan de fabriekshal, die Suzie Q oorspronkelijk was, weg te werken. De vloer bleek te zijn voorzien van een laagje parket. En de wanden waren afgedekt met een soort Desso-tapijt. Door de verbouwing zijn twee ruimtes ontstaan: een diskotheekruimte en een zaal waar showorkesten zullen optreden. Op eerste Kerstdag stond daar Alexander Curly in een wit satijnen hemd te zweten. Het was zo donker als in een tunnel met noodverlichting. De ventilatie was nog net zo slecht als vroeger.
De eigenaars gokken op de komst van een ander publiek. Door middel van een hoge entree voorkomt men, dat scholieren-met-alleen-zakgeld er te veel zullen komen en door de semi-luxe inrichting trekt men die mensen aan, die van mening zijn, dat het woord "Pop" de afkorting is van populaire muziek.
Het geheel lijkt op een bier- en danstent in het Oosten of Zuiden van ons land. En daarmee wordt dat smoesje van "Veenendaal is Randje Randstad" weer eens doorgeprikt. Veenendaal ligt gewoon in de provincie.
Wat is het gevolg van dit alles? Naar het zich laat aanzien een vette winst voor de eigenaars van Suzie Q en het einde van een plaats waar men naast dronken ook stoned kon worden en waar naast kommerciële muziek ook plaats was voor optredens van Neerlands beste popgroepen.
Zonder de vaak agressieve sfeer van deze dancing te willen verheerlijken is er toch weer een stukje 'stad' in Veenendaal verloren gegaan.

Turf & Sigaren, Nr. 3 - Januari 1975

BAH!

In Veenendaal is uitgaan een rare zaak. Wie 's zaterdagsavonds eens wil kijken wat er te koop is in het plaatselijke uitgaansleven, valt van de ene verbazing in de andere. Let vooral op bij de cafe's in de buurt van de Zandstraat.
Twee vallen daarbij erg op: Old Inn en Valley Inn. Die gebouwen zijn als een vesting uitgerust. Je kunt niet zomaar binnenlopen, maar je moet aanbellen. Dan verschijnt er een uitsmijter, en hij geeft je een bon. Daar worden al je consumpties op aangestreept. Bij je vertrek moet je dan afrekenen.
Ben je de bon kwijt dan kost je dat vijftig gulden.
Bah, wat een wantrouwen.
Maar pas op: reken er niet te vast op dat u binnengelaten wordt. Je hoeft echt geen neger of gastarbeider te zijn: als je eruit ziet als iemand die niet al te veel geld gaat uitgeven, dan verzucht de uitsmijter zwetend: "Sorry, maar het is helemaal vol, je kunt er niet meer in".
"Dank u wel", maar de deur is al weer dicht.
Op een zaterdagavond hielden we een kort onderzoek bij Valley Inn.
Daar mochten we niet naar binnen, "want het was hartstikke vol".
Maar toen we een poosje in de regen bleven staan kijken, werd de één na de ander wel binnengelaten. Bij voorkeur zgn. 'stelletjes'.
Na een tijdje buitenstaan probeerden we het weer. Nu vlak achter een prachtig stel: de jongen met fijne witte boorden, ver over zijn colbertkraag, het meisje rook heel lekker.
Zij konden zo doorgaan, maar toen wij dat ook wilden doen, herinnerde de uitsmijter zich weer: "alles is vol, probeer het maar een andere keer".
"Jawel, mijnheer".
Na een uur voor de derde keer geprobeerd, maar, zonder blijk van herkenning: "sorry, helemaal vol, alleen vaste klanten".
Hoe kun je op zo'n manier ooit vaste klant worden?

Turf & Sigaren, Nr. 3 - Januari 1975

Een paar redactieleden van Turf & Sigaren op de nieuwjaarsreceptie van de burgemeester in 1975:

vlnr: Rein Bijkerk, Wim Bos, Arie van de Kraats

Zijn er lezers die meer informatie over Turf en Sigaren kunnen geven?