ZIP FASTENING

(Rhenen) (1967 - 1973)

Bezetting:
Rein Kuijer - Gitaar / Zang 1967-1973
Wim Kooi - Basgitaar 1967-1973
Huib Hendriks - Gitaar / Orgel 1967-1970
Pieter van de Schans - Dwarsfluit 1970-1973
Jan de Jong - Drums 1967-1968
Dick van Doorn - Drums 1968-1973
Kees Broekhuizen - Orgel / Piano 1972-1973

Repertoire:
De groep had een eigen geluid: Beat, Rock en Blues getinte nummers, soms muziek waar je je tijdens het dansen eens lekker op uit kunt leven en soms pure luistermuziek.
Er werden nummers gespeeld van o.a. Wishbone Ash, John Mayall, Fleetwood Mac en Jethro Tull, natuurlijk ook eigen nummers en in het begin wat soul zoals Mustang Sally, Knock on Wood en nog wat titels die veel bandjes speelden in die tijd.

Ook werden Eight Miles High (oorspronkelijk van The Byrds, maar in een bewerking van Golden Earring) en Song of a Devil’s Servant ook van Golden Earring gecoverd.

Optredens:
De band debuteerde in 1967 in Beatclub De Schuur, gelegen achteraan de Dijkstraat bij de ijsbaan.
Daarna wat lokale optredens o.a in De Ruif en op een personeelsavond van de SKF, maar al snel door het hele land, o. a. in Rotterdam, Den Haag, Delft en Utrecht.
Zip Fastening had in de grote steden meer bekendheid als in de eigen omgeving, en trad twee à drie maal in de week op, en werd ook vaak teruggevraagd.

Er werd over een topgroep installatie gespeeld, met een waarde van zo'n 20 mille, en men reed in een Mercedes bus naar de locaties.
Op 24 november 1972 vond de finale plaats van de Radio Noordzee/ Muziekparade Talentenjacht in de Nardinc sociéteit in Naarden, waar negen acts streden om de bovenste plaats.
De jury bestond uit Tony Berk en Ferry Maat van Radio Noordzee, John Brands namens muziek uitgeverij Basart, Eric Boom van Purple Eye Productions en Hans de Ruyter van Muziek Parade.

De inzet was een plaatopname bij Purple Eye, een artikel in Muziek Parade en de volledige steun van Radio Noordzee bij het verschijnen van de eerste plaat.
Bij de voorselectie, die 's middags gehouden werd, werd Zip Fastening ook uitgekozen voor de finale 's avonds, samen met een aantal duo's.
De jury omschreef de groep als een band die niet puur commercieële muziek speelt, maar zich de luxe van een geheel eigen sound kan veroorloven.
Na kort beraad werd Zip Fastening op de tweede plaats gekozen, na het Amsterdamse duo Bart van Schoonhoven & Ed van Toorenburg, die met algemene stemmen de talentenjacht wonnen en inderdaad ook een plaatopname realiseerden.

In 1973 probeerde de groep het nog een keer, met een aanmelding voor het AVRO programma 'Nieuwe Oogst', maar helaas werden ze niet uitgekozen voor een auditie.

Ook werd er in Duitsland opgetreden.
Zoals in het voorprogramma van een concert van de Britse blues-rock band Steamhammer, in Halle Münsterland in Münster.

Er werd gespeeld als invaller voor Livin’ Blues, maar daar kwam de band pas later achter.
Dat was wel schrikken, het was een concertzaal gevuld met stoelen.

Het verliep allemaal succesvol, ondanks dat Steamhammer ruim een uur te laat kwam, en Zip Fastening het publiek bezig en kalm moest houden!
Verder werd er gespeeld in Dortmund en de Ratskeller in Dannenberg.

Ook speelden ze op Popfestivals met o.a. Golden Earring, Cuby & the Blizzards, Rob Hoeke, Focus, Brainbox en The Bintangs.


In 1970 werd er in Arnhem een talentenjacht gewonnen, met als prijs een proefopname in de Phonogram studio.
Er werden drie nummers opgenomen, waaronder een versie van Bourée van Jethro Tull, te vinden op hun tweede album 'Stand Up'.
De platen manager wees Zip Fastening af omdat ze niet commercieël genoeg waren.
Een andere producer wilde wel, maar dan moest er voor meer eigen nummers gezorgd worden.

Zip Fastening had als één van de weinige groepen een vrouwelijke manager, de zus van gitarist/zanger Rein Kuijer, Coby.
Ze stelde de contracten op en reisde stad en land af voor optredens.

In het begin speelde ze zelfs af en toe basgitaar tijdens optredens.
"Toen Rein, samen met een paar vrienden een groep formeerde en intensief begon te oefenen, werd, wanneer er eens wat geregeld of opgeknapt moest worden, dit naar mij gedelegeerd. 
Op den duur rol je dan zo in het managen", aldus Coby in een interview.
(met dank aan Rein Kuijer)

DOWNLOADS:
Onlangs dook er een cassette op met daarop vijf nummers van de band, opgenomen in 1972.
Je kunt deze hier downloaden.

Een inlay en hoes zit er ook bij.
Het zijn fraaie nummers en de kwaliteit is prima, in feite de eerste goed klinkende opnames van een band uit de regio, die boven water is gekomen.

ZIP FASTENING - DEMOTAPE

22 augustus:
Tijdens het opruimen vond ik nog een oude band met een live opname van Zip Fastening.
De band was in slechte conditie, al na 10 seconden zaten de koppen van mijn recorder dicht.
Maar ik kon nog net horen wat erop stond.
De tape zat aan elkaar geplakt, liep constant vast en werd opgegeten door de spindel.
Na een paar maal heen en weer spoelen en vuil verwijderen kon de band weer afgespeeld worden.

Nadat ik een nog goede recorder van een compagnon heb geregeld kon ik de opname nog digitaliseren.
Ik denk dat het een opname is uit 1970 of 1971, in ieder geval zonder Kees.
Het is opgenomen, herinner ik mij nu, met een van de eerste cassetterecorders uit die tijd van Coby, die al heel snel stuk ging.
Daarom hoor je op de band veel gekraak, vervorming en weinig Zip Fastening.
Ik heb alvast een stukje kunnen redden en digitaal bewerkt van het intro van “Song Of A Devil’s Servant” en dat uitgefaded toen het gekraak begon.
De rest van het nummer is verloren.

Hier te downloaden:

Song of a Devil's Servant

Veel plezier met deze m.i. leuke aanvulling van bijna 5 minuten.

Hieronder nog een stuk veilig gestelde Zip Fastening.

Opgekrikt uit het bijna niets.

(gemiddeld geluidsniveau was 10 tot 20dB voor de kenners onder ons, terwijl 89dB normaal is).
In het begin slaat de recorder helemaal dicht en heb ik toch nog door van bepaalde stukjes het volume te manipuleren het als geheel opgenomen.
Niet mooi maar wel compleet.

Verder heb ik het voorlopig zodanig geremasterd dat de drums er aardig uitspringt.
Zo was het toen op dat moment.

Zelfs nog met een beetje applaus.
Jethro Tull was toch iets beter!

Hier is Dharma for One te downloaden

Een hoop herrie van een paar jongens van rond de twintig die een leuke tijd hebben gehad.

Rein speelde op een  Epiphone Casino gitaar, net als John Lennon.
Epiphone was een duur topmerk, dat later werd overgenomen door Gibson.
Nu is Epiphone een B-merk van Gibson, voor zo ver Gibson nog zal bestaan.
De gitaarhals is gebroken tijdens een optreden in Ede door omvallen, net als bij zoveel gitaristen in die tijd.
In de Weerwolf (1968/69) zag ik de Gee-Bros uit Apeldoorn.
Ik was toen helemaal stuk van de Gibson SG Standard, want met de half-akoestische kon je niet hard spelen, die ging “rondzingen”
Jan de Hont van de Maskers had er later ook één.
Toen verkocht alleen De Vreng in Amsterdam Gibsons.
Een bestelde gitaar werd bij je thuisbezorgd.
Mijn gitaar had nummer 3.
Het serienummer verwijst naar 1968.
Ik bezit deze oude SG Standard nog steeds en dat blijft ook zo ongeacht de waarde.

Rein