LAMPEGIETERSAVOND

Lampegietersavond 1965

Maandagnacht kwart over twaalf. De snelle voetstappen van een late voorbijganger en het starten van een geparkeerde auto zijn de enige geluiden die de stilte in de Hoofdstraat verbreken.
De Lampegietersavond is voorbij.
Het feest van de lampions, dat zowel met vreugde als met zorg tegemoet werd gezien, heeft weer voor een jaar afscheid genomen.
De Hoofdstraat ligt verlaten.
De trottoirs, waar de hulzen van de luchthuilers en de zevenklappers een laatste rustplaats hebben gevonden, gaan stil de nacht in.
De cafés zijn dicht, het "hoogste tijd heren", heeft geklonken.
Het is bijna de hele avond goed gegaan. De politie, voor deze gelegenheid gewapend met onopvallend lange bamboe-knuppels, heeft toch nog enige rake klappen uitgedeeld.

Om half acht vertrok de traditionele optocht vanaf de industrielaan.
De stoet met de stralende jeugdwerkleidster mej. de Raat op kop, arriveerde ongeveer een kwartier later in de Hoofdstraat.
De grote belangstelling die er voor de optocht bestond en het feit dat de deelnemers zich hadden uitgesloofd zijn verheugende verschijnselen, die aantonen dat de Lampegietersavond, athans wat de optocht betreft, nog altijd springlevend is.

Al of niet per ongeluk

Springlevend toonden zich ook de jongelui die het omstreeks half negen met de politie aan de (gummi)stok kregen. Er hing de hele avond al iets dreigends in de lucht.
Plotseling was het moment gekomen, waarop de baldadigheid meende toe te moeten slaan.
Op het zebrapad, midden in de Hoofdstraat, werden enkele auto's, waaronder een servicewagen van de Wegenwacht, door een aantal jongens aangehouden.
Even werd de straat geblokkeerd, even, want direkt daarna schoot de politie toe.
Enkele hardhandige charges dreven de massa uiteen.
Het was een krampachtig optreden van de Hermandad, die hiermee duidelijk wilde maken geen enkel incident ook maar even te dulden.
De knuppels deden hun werk.
Een half uur ging het daarna weer goed.
Toen speelde zich, nabij het kruispunt Hoofdstraat-Zandstraat ter hoogte van een slagerij weer wilde tonelen af.
Politiemannen sprongen uit hun patrouillewagen met de bedoeling de opgehoopte menigte die zich daar had gevormd, uiteen te drijven. Weer werd onomwonden gedemonstreerd dat er die avond van de kant van de politie geen enkel pardon te verwachten viel.
De slager, voor wiens deur het opstootje ontstond, wist enkele knapen voor knuppelslagen te behoeden door hen ijlings zijn winkel binnen te trekken. Zijn goede bedoelingen kwamen hem bijna duur te staan, toen de luidruchtige menigte in de deuropening en gedeeltelijk in de winkel slaags raakten.
"Nou naar huis, wat doen jullie hier", schreeuwde een agent. Men stoof uiteen. De al wat op leeftijd gekomen man, die part nog deel had aan de affaire en daarom rustig bleef staan, waar hij stond kreeg, al of niet per ongeluk, ook een knuppel in zijn nek.

Beat in de garage

Daarmee is alle onrust wel verteld.
Enkele van de grootste radddraaiers werden naar het politiebureau overgebracht.
Verder verliep de avond zoals het hoort, zonder politionele acties en daarmee werd het toch nog een vrij rustige Lampegietersavond.
In de garage van de heer G.J. van Schoonhoven aan de Industrielaan ging het er gezelliger aan toe.
Daar hielden geen agenten een oogje in het zeil, integendeel, het werd een ongedwongen, spontaan feest.
Werkelijk een feest.
Door leden van het jeugdwerk De Instuif was de garage gezellig aangekleed.
Visnetten, slingers, ballonnen, grote gedecoreerde kubussen en nog ander versiersel hadden de garage omgetoverd tot een enorme feestzaal waar The Royal Rockers drie uur lang de beat lieten opklinken.
Burgemeester Hazenberg kwam vroeg in de avond even een kijkje nemen.
Met zichtbaar genoegen aanschouwde hij de dansende menigte.
Naarmate de avond verstreek kwamen The Royal Rockers er beter in.
Zanger Ricky Lammerts van Bueren had de minste plankenkoorts.
Hij wist de show het best te verkopen en schrok er niet voor terug zelf het grote twistvoorbeeld voor de zaal te zijn. Om negen uur waren er al meer dan vijfhonderd bezoekers.
Ondanks de gebiedende wijsvinger van jeugdwerkleider Van Der Schee, liep het dansfestijn uit tot even voor twaalven.

Trekpleister

"One of these days"' het laatste nummers van The Rockers, vormde een enthousiast slot van het garage-bal, dat een steeds grotere trekpleister voor de jeugd uit Veenendaal en ver uit de omgeving blijkt te worden.
Moegespeeld lieten The Royal Rockers na afloop hun instrumenten zakken.
Hun glunderende manager, de heer Kraft van Ermel ontfermde zich over hen.
Zijn jongens hadden het er goed afgebracht.


Royal Rockers: "Fijn dat we zovelen op echte beat konden trakteren".

De Royal Rockers uit Veenendaal maakten op Lampegietersavond hun debuut in de garage van de heer van Schoonhoven. Naar de reacties van het publiek te oordelen, was men zeer enthousiast over de verrichtingen van de beatband, die in onze omgeving de laatste tijd steeds meer aan populariteit wint.

Hoe de Royal Rockers hun optreden zelf vonden.

Wij vroegen het hun na afloop:

Drummer Harry Rondeau: "'k Ben wel een beetje moe. Morgenvroeg moet ik weer bijtijds aan de slag. Ik ben elekticien van mijn vak. De versterkers waren vanavond niet helemaal in orde. Voor de rest was alles prima. Of ik graag had mee willen dansen? Och, ik heb zo ook wel genoten".

Begeleidingsgitarist Jan Koehoorn: "Leuke avond. Zelf dans ik niet zo erg veel, daarom vond ik het niet erg vanavond te moeten spelen. Ergens blijft het toch wel jammer, maar goed, als je met spelen succes hebt is dat ook leuk. Muziek? Ik hou ook wel van klassiek".

Zanger Ricky Lammerts van Bueren: "Ik voel me gelukkig op het podium. Ja, ik zing wel vaker bij deze band Ik heb trouwens ook al eens voor de TV gezongen, dat was in 1962. Zelf heb ik weinig tijd om te gaan dansen, ik doe het wel graag. Van alle soorten muziek hou ik. Vroeger zong ik bijna uitsluitend slow-nummers".

Basgitarist Gerard Sukkel: "Gezellig vanavond. Ik speel liever dan dat ik zelf ga dansen. Neen, ik ben niet erg moe. Of wij wel 'ns meer voor zo'n groot publiek hebben gespeeld? Jawel, in Arnhem".

Solo-gitarist-zanger Ernst Kraft van Ermel: "Ja, ik ben behoorlijk moe, maar dat is niet erg, want spelen is mijn hobby. Ik vond het een gezellige avond en ik ben bijzonder blij dat wij zoveel jongens en meisjes op echte beat hebben kunnen trakteren …".
(Rijnpost, 23 september 1965)

LAMPEGIETERSAVOND 1966

INGEZONDEN
Blitz Veenendaal

De grootsteedse neigingen van Veenendaal komen niet alleen tot uiting door de grote fabrieken, winkelpanden enz., ook bij feestelijke gelegenheden kan men dit zien en aan den lijve ondervinden mag ik wel zeggen.

We schrijven 19 september 1966.

Het gebruik wil, dat op de derde maandag van september, het Veense volk de z.g. Lampegietersavond viert. Vroeger bestond dit feest uit het drinken van chocolademelk en het eten van beschuit met als hoogtepunt een kleurrijke optocht van met lampionnen bewapende jeugd, gevolgd door een stoet praalwagens.

De laatste jaren echter, is het hoogtepunt verlegd en ik mag wel zeggen, dat hiermede de belangstelling voor Lampegietersavond wijd en zijd in de omgeving van 't Veen aanmerkelijk is gegroeid.

Juist dit 'grootse gebeuren', met als schitterende apotheose het muzikale geluid van het kletsen der wapenstokken op hoofden, ruggen en billen van langharigen, 'kuiven' en persfotografen, heeft aan Lampegietersavond grootse bekendheid gegeven.
Maanden van te voren kijkt de jeugd en andere belangstellenden reikhalzend naar dit 'Grand gala du bâton' uit. Plaatsen bij familie en kennissen in de Hoofdstraat worden gereserveerd, om te zien welk een afschuwelijke mentaliteit de hedendaagse jeugd wel heeft.

En-fin, maandag j.l. was het dan zover. De jongeren liepen of zaten op straat en de ouderen hadden onder het genot van een kop chocolade bij het raam postgevat.

Helaas kon de politie niet zo goed op gang komen.
Maar gelukkig, na een kleine twee uur joelen en jennen kreeg ook zij de smaak te pakken en was de markt in een mum van tijd leeg.

't Was jammer genoeg maar van korte duur. Nee, dan was het vorig jaar wel beter.

Ik wil eindigen met voor burgerij en jeugd de wens uit te spreken, dat het jaar 1967 een betere lampegietersavond zal brengen, want dit hoogstaande gebeuren mag vooral nooit verloren gaan.

Tot zolang worden dan gummiknuppel en wapenstok veilig opgeborgen, want ze zijn echt wel lief en braaf daar in Veenendaal.

Maar één dag in 't jaar...

P.J. de Vries, Rhenen

1967
Natte Lampegietersavond verliep zonder incidenten

't Was weer Lampegietersavond. Wie op rellen belust was is maandagavond bedrogen uitgekomen. Alles bleef betrekkelijk rustig. Slechts één enkele maal moest de politie van de wapenstok gebruik maken en ook toen was het in een minimum van tijd afgelopen. De echte relletjes, zoals vorige jaren zijn er dit jaar niet geweest. In feite gebeurde er niet veel meer dan op een gewone zaterdagavond. Voor een groot deel zal dit te danken geweest zijn aan het regenachtige weer, voor een ander deel aan het doelmatig optreden van de politie, die juist daar was, waar de kans op relletjes aanwezig was.

V.d. Schee en burgemeester Hazenberg, met bezoekster

De regen weerhield de niet-Veenendalers, altijd de grootste herriemakers, om brommer of ander voertuig te pakken en naar 't Veen te rijden.
In de Hoofdstraat was het dan ook beslist niet druk toen om ongeveer tien voor acht de kinderoptocht voorbij kwam. Natuurlijk werden er knallen van het vuurwerk gehoord, maar veel had dat niet om het lijf. Het waren met recht losse flodders.
Even leek het er op, dat het voor de politie spannend zou worden, namelijk toen om even over negen uur een aantal jongelui de afzetting van de Raadhuisstraat opbraken en de hekken dwars over de Kerkewijk zetten.
In vrij korte tijd was er echter politie ter plaatse. Twee politiemensen pakten samen het hek, dat midden op de Kerkewijk stond op en zetten het weer op zijn plaats. De enige reactie van de menigte was een luid gejoel, waarop door de politie, zeer verstandig, niet gereageerd werd.
Vreedzaam ging het toe in garage Schoonhoven aan de Industrielaan. Daar werd dan ook een dansavond georganiseerd met het karakter van een Love-In. Iedere bezoeker kreeg bij de ingang een bloem aangeboden en de versiering, eveneens op bloemen geïnspireerd, herinnerde er aan dat men aardig moest zijn voor iedereen.

De avond werd verzorgd door een Nederlandse topgroep uit de beatwereid: de Ro-d-ys. De groep bracht een stevig en vooral hard stuk muziek. In het begin gedroeg het jeugdige publiek zich nog wat stroef en stond men hoofdzakelijk naar de band te kijken. Maar later, toen de rook in de garage te snijden was, hing in de grote ruimte de ware beatsfeer en werd er lustig op los gedanst. Op dit moment gaf het college van B. en W. blijk van zijn belangstelling.
Om goed elf uur liep ook dit facet van Lampegietercavond ten einde.

1968
Politie had de lange lat weer nodig op Lampegietersavond

Maandag 16 september - Lampegietersavond, het was weer als vanouds. Een welhaast voelbare spanning in de Hoofdstraat, nadat de kinderoptocht voor de tweede maal voorbij was. Talloze jongeren, voor het merendeel van buiten Veenendaal hoopten op een relletje. en als het mogelijk was op een rel, met de politie. Het is ze even gelukt.

Tegen half tien kwam er wat leven in de brouwerij.
Bovenaan de markt stonden een dozijn jongelui een lelijk eendje heen en weer te slingeren.
Op zeker moment kreeg het autootje een te grote duw en lag het op zijn kant.
In een mum van tijd was een overvalwagen van de politie ter plaatse en ging de lange lat over de ruggen van de belhamels. Enkelen werden gearresteerd en daarmee was het in feite afgelopen. Door het trachten van het aangaan van een debat werd nog wel even geprobeerd de politie uit de tent te lokken, maar de politie was zo gek niet. Toen na een kwartier de mannen met de lange latten inrukten verspreidde de menigte zich en - mede dank zij de regen - werd het rustig in het centrum.

Dansen
Ook geslaagd mag het garagebal genoemd worden. Omstreeks duizend jongelui hebben er aan deelgenomen, waarbij de goede muziek van The Motions en Les Baroques een enorme trekpleister vormden. De heer G. van de Schee en zijn medewerkers die de organisatie van zowel de optocht als

The Motions

van het garagehal hadden mogen dan ook op een geslaagde avond terugzien.

1969
Lampegietersavondfeest stikte in rook en lawaai
Politieman gewond, schuur brandde af

Het begon in de Hoofdstraat waar de uit Ede afkomstige B.J.M. de H. (18) probeerde een uithangbord van een winkelpui naar beneden te halen. Dit veroorzaakte een opstootje waarbij een rechercheur door een ruit werd geduwd door de eveneens uit Ede afkomstige J.E.S. (18). Beide Edenaren werden opgebracht naar het politiebureau waar ze achter slot en grendel werden gezet.
Voor een aantal opgeschoten jongens uit Veenendaal was dit het sein op meer uitgebreide schaal herrie te schoppen.

BRAND
Het zwaartepunt van het treffen tussen politie -compleet met stokken en schilden- en herrieschoppers verplaatste zich daarop naar de Markt, waar achter muziekhandel Van Hees een schuur in brand werd gestoken. De brandweer rukte met groot materieel uit en wist uitbreiding te voorkomen. De schuur

Brand blussen bij van Hees

brandde af. De nog steeds rumoerige jeugd werd met een kort optreden van de politie verspreid, waarbij een afsluithek het moest ontgelden en waarbij een geuniformeerde beroepspolitieman door een steen aan het hoofd werd gewond. Hij moest zich onder doktersbehandeling stellen.
De veroorzakers van het rumoer bleven daarvan verschoond omdat zij in de meeste gevallen al op de loop gingen als de politie ook maar een stap in hun richting kwam. Ook de politiewagen kreeg schade toen een grote steen op het dak van de wagen terecht kwam. Als verdachten van een en ander werden nog aangehouden de 17-jarige G.M. uit Wageningen en de Veenendalers J.D.S., G. H. en H.M. Allen kwamen in de cel terecht en werden pas laat nadat proces-verbaal was opgemaakt weer op vrije voeten gesteld.

BEAT
Niet minder rumoerig maar in ieder geval heel wat beter georganiseerd ging het intussen toe in de garage van de firma Van Schoonhoven aan de Industrielaan.
Daar traden voor circa 1200 beatliefhebbers The Golden Earrings en The Shoes op.
In tegenstelling tot de gebeurtenissen op de Markt was dit een jeugdmanifestatie van het betere soort, al zal het een noch het ander voor de ouderen verstaanbaar  zijn geweest. Aan volume heeft het in ieder geval ook dit jaar weer niet ontbroken en dat zal wel net zo zeer traditie geworden zijn als het Lampegietersavondfeest zelf.

1970
Onrustige Lampegiet liep met een sisser af
Vijftien arrestanten snel voor rechter

Al vrij kort na de lampion optocht kreeg de baldadigheid en vernielzucht de overhand in de Hoofdstraat. Eerst werden stukken hout met spijkers op straat gegooid om de passerende auto's te hinderen, en later werd een schutting vernield, waarvan de planken voor hetzelfde doel werden gebruikt.

Spijkerlatten op straat

Diverse knapen werden in de kraag gepakt en afgevoerd naar het politiebureau. Dat was tevens de essentie van het politieoptreden, zoals dat al lange tijd tevoren was gepland. Van het begin af aan trachtten de agenten de gemoederen te sussen, en zodra dat niet meer hielp kwam er versterking, en werden arrestaties verricht. Het Veenendaalse korps kreeg assistentie van een mobiele eenheid uit Ede.
Afgezien van de vernielde schutting en wat deuken in auto's -die er met stukken hout in werden geslagen- zijn bij de politie geen schadegevallen bekend.
De relmakertjes hadden overigens nauwelijks kans, want op diverse plaatsen waren op bovenverdiepingen politiemensen geposteerd, die alle groepsbewegingen direct aan de wagens konden rapporteren
Tegen kwart voor één werden aan de Bergweg nog twee ruiten van woningen met bakstenen ingegooid. De daders zijn nog niet gegrepen.
De arrestanten, van wie sommigen ook afkomstig uit Ede, werden na verhoor heengezonden, of moesten door hun ouders worden afgehaald. Tot in de kleine uurtjes bleef de politie patrouilleren, maar zelfs de van het popfestival Lammeliet in garage Van Schoonhoven terugkerende muziekliefhebbers waren vrij snel uit het straatbeeld verdwenen.

Mr. Albert Show

Enkele honderden jongelui luisterden daar naar de Mr. Albert Show, Blue Planet en Earth and Fire.


Wat is Lampegietersavond?

Elk jaar wordt Lampegietersavond in Veenendaal gevierd. Op de maandag die het dichtst bij 17 september ligt, gaan kinderen verkleed en in een lange optocht de straat op met lampionnen. Wanneer deze traditie ontstaan is, is onduidelijk, maar is al heel oud. Het heeft in ieder geval te maken met het feit dat in september het avondwerk in de huisnijverheid niet langer bij daglicht kon worden gedaan, men moest weer de lampen aansteken.
De wolwevers werkten in de zomermaanden overwegend in het veen, 's winters zaten ze achter het spinnewiel.
Veensteken was in de winter vrijwel onmogelijk vandaar.
Met weven en spinnen verdienden de arbeiders wat bij, want de lonen in de industrie waren laag.
Het ontsteken van de olielampen werd uitgebreid gevierd. De werkplaats werd versierd met bloemen, de baas bracht een ketel chocolade- of saliemelk en een blad met brood en beschuiten. Buiten hingen versiersels van groene kronen, linten en gekleurd papier. Mensen trokken de straat op met kaarsen gestoken in een uitgeholde kalebas, of in een papieren zak op een stok.

Sluiting 't Dingetje

Nog even, en niets herinnert meer aan het bestaan van n.v. 't Dingetje.
Na de stille afgang van het beatclub instituut gaat ook het gebouw, dat vroeger deel uitmaakte van de zogenaamde "Kokseschool", van het toneel verdwijnen.
Ook zijn de slopers begonnen met de afbraak van de voormalige groente- en fruithandel van de heer van Barneveld, zodat binnenkort op de hoek Hoogstraat - Hoofdstraat een belangrijke ruimte zal vrijkomen. Wat de uiteindelijke bestemming van de grond zal worden is nog niet bekend. Voorlopig zal het terrein als parkeerruimte worden ingericht.

DE VALLEI - 24 januari 1969

THE ROYAL ROCKERS 1965

Veenendaalse Beatgroep oogstte al veel succes

Een klacht van deze tijd is, dat de hedendaagse jeugd weinig of geen interesse of enthousiasme meer weet op te brengen voor muziekbeoefening. Muziekverenigingen doen al het mogelijke om tenminste nog een kleine jeugdgroep bijeen te brengen en in stand te houden om zodoende het voortbestaan van de vereniging nog enigzins te verzekeren. Harmonie- en fanfaregezelschappen worden tegenwoordig wel ontbonden, maar niet meer opgericht en het lijkt erop, dat we voor het beluisteren van de onsterfelijke muziek in de niet al te verre toekomst alleen op de zwarte schijf of op de toonbank zullen zijn aangewezen. Met de moderne muziek liggen de zaken wat anders. Beatgroepen schieten als paddestoelen uit de grond en van een stad als Den Haag is het bekend, dat er meer dan duizend beatgroepen zijn.
Veenendaal doet het wat dat betreft wat rustiger aan. De beatgroepen in Veenendaal en naaste omgeving zijn te tellen op de vingers van een hand. De bekenste is zo langzamerhand aan het worden The Royal Rockers, die zijn domicilie heeft ten huize van de familie Kraft van Ermel aan de Westersingel. Merkwaardig genoeg hebben de liefhebbers van de beat in Veenendaal nog maar weinig kennis kunnen nemen van de verrichtingen van The Royal Rockers. Zij zijn in Veenendaal - evenals de profeet die in eigen land geen gezag geniet - nog niet veel aan bod geweest, maar ook dat is aan het veranderen, want hun fanclub heeft al bijna 200 geregistreerde leden in Veenendaal.

Jong en enthousiast kwartet speelt veel buiten de deur

Beter dan The Royal Rockers zelf, weet de heer Kraft van Ermel - indische nederlander en vader van één van de Rockers - het verhaal te doen over deze beatgroep.
De geboorte van de groep had ongeveer anderhalf jaar geleden plaats (begin 1964 -ed.), toen Ernst Kraft van Ermel (16) zelf al jarenlang enthousiast gitarist, een drietal jongens om zich heen verzamelde en zo een beatgroep in het leven riep.
Thans is deze groep als volgt geformeerd:
- Leider is de 16-jarige Ernst Kraft van Ermel (gymnasiast), die met zijn zang en gitaarspel de ruggegraat van de groep is.
- Verder Harry Rondeau (17), die het slagwerk voor zijn rekening neemt. Hij is electriciën en nog niet zo lang bij The Royal Rockers.
- Begeleidingsgitarist is Jan Koehoorn (18), van beroep magazijnbediende.
- Als laatste completeert de 17-jarige Gerard Sukkel de groep op basgitaar.

Hawaiians en Rockers

Oefenen en nog eens oefenen is het devies van de heer Kraft van Ermel senior, die wel geen technisch en zakelijk leider van de groep is, maar aan wie de jongens op muzikaal terrein al heel wat te danken hebben.
De jonge Ernst heeft zijn uitgesproken muzikale aanleg niet van een vreemde. Zijn vader was, voordat hij in 1958 naar Nederland kwam, van beroep Hawaiian gitarist en 10 jaar lang leider van de Royal Hawaiians, een ensemble, dat in Indonesië en speciaal op Java veel lauweren heeft geoogst.

Goochelschool

De heer Kraft was tevens directeur van een goed bekend staande goochelschool, die in Nederland misschien weinig opgang zou maken, maar in Indonesië tal van leerlingen telde.
Hij trad met zijn muzikale groep regelmatig op in Garden Hall, het Lido en de nieuwe Tjilintjing, het bekende badrestaurant bij Djakarta. De Royal Hawaiians waren 10 jaar geleden een graag gezien gezelschap op gezellige avonden en parties in Djakarta en omgeving.
Foto's vormen nu alleen nog een tastbare herinnering aan een tijd, waaraan de heer Kraft met vreugde en vaak ook met weemoed aan terugdenkt.
Een compensatie van hetgeen hij in 1958 in Indonesië moest achterlaten heeft hij gevonden in het tot voor kort geven van muzieklessen - speciaal gitaarles - aan een Veenendaalse muziekschool en in zijn bemoeienis met The Royal Rockers.
Als hij in gedachten Rockers vervangt door Hawaiians gaan zijn eigen gouden jaren weer leven, waarover hij uren kan vertellen. Zijn vroegere liefde voor muziek is overgegaan op The Royal Rockers, maar landschappelijk en klimatologisch kan hij Indonesië moeilijk vergeten.

Studie

Als één van de voornaamste oorzaken waarom de beat-muziek het wint van bijvoorbeeld de Hawaiian-muziek noemt de heer Kraft de heel wat eenvoudiger wijze waarop de beatmuziek kan worden aangeleerd dan de Hawaiianmuziek. Alsof hij hiermee iets zeer onvriendelijks van de beatmuziek heeft gezegd haastte de heer Kraft zich om op te merken, dat er veel studie voor nodig is om de Hawaiianmuziek volledig onder de knie te krijgen.
Dit komt voornamelijk omdat de Hawaiian-gitaar een heel wat moeilijker te bespelen instrument is, dan de doorsnee gitaren die de beatgroepen gebruiken. Toch is er met name in Amerika en in Duitsland een tendens waar te nemen dat de Hawaiian-muziek weer terreinwinst boekt.

Om terug te komen op The Royal Rockers vertelt de heer Kraft, dat zijn zoon reeds op achtjarige leeftijd op een viool "Menuet" van Beethoven feilloos ten gehore bracht. "Ernst heeft deze gave van zijn grootvader, die jarenlang eerste violist van de Java Kunstkring is geweest", zo vertelt de heer Kraft.

Als kind van deze tijd trok Ernst ook de eigentijdse muziek meer aan en hij besloot hierin door te gaan. Voor hem heeft de elektrische gitaar nog maar zeer weinig geheimen en het is duidelijk dat hij de ruggegraat van The Royal Rockers is.
Niet alleen muzikaal, maar ook uiterlijk is hij de opvallende figuur van deze beatgroep, met zijn lange ravenzwarte Beatle-kapsel. Zijn plan is beroepsmusicus te worden en na zijn gymnasiumtijd het conservatorium te bezoeken.

Aanbiedingen

De jonge Kraft van Ermel heeft al verschillende aanbiedingen gekregen om samen met een andere Royal Rocker een band van naam te komen versterken, maar tot dusver blijft het viertal elkaar door dik en dun trouw; overigens zeer tot vreugde van de bijna 200 fanleden - die voornamelijk in Veenendaal wonen en niets liever willen, dan hun favorieten zo gauw mogelijk ook eens op een Veenendaals podium te zien.
Met het optreden in Veenendaal van The Royal Rockers is het namelijk heel bijzonder gesteld. Ten eerste liggen de gelegenheden, waarover men kan beschikken in Veenendaal nu niet direct voor het opscheppen en ten tweede heeft een andere beatgroep, die inmiddels ter ziele is gegaan, de pas altijd afgesneden door over de enige voor dit doel ter beschikking staande zaal te beschikken.
Nog maar kort geleden traden The Royal Rockers voor de eerste maal in Veenendaal op en wel vorige week in het Jeugdgebouw aan de Industrielaan (7 augustus 1965 -ed.) voor de oudere deelnemers van de Jeugdvierdaagse. De jeugdige wandelaars en vele anderen hebben zich toen kostelijk vermaakt en wilden de beatgroep maar nauwelijks laten gaan.
Voor het eerstvolgende optreden van The Royal Rockers moet men morgen -zaterdag 14 augustus- naar Ommeren, waar de Veenendalers ongetwijfeld weer door een grote schare supporters zullen worden opgewacht. Er wordt dan zoals al eerder is geschied, gespeeld in De Roskam, waar ongetwijfeld weer tal van beatliefhebbers uit de Betuwe acte de presence zullen geven.

Eigen stijl

Een belangrijk deel van het succes dat zij oogsten schrijven de, overigens bescheiden Royal Rockers, zelf toe aan hun streven naar een eigen stijl. The Beatles en The Rolling Stones die bij iedere beatliefhebber bekend zijn, hebben bijvoorbeeld ook hun eigen, zogenaamde Liverpool -stijl, maar hebben hun bekendheid meer te danken aan een handige publiciteitspolitiek, uitzonderlijke haardracht en kleding, dan aan hoge muzikale begaafdheid.
The Crazy Rockers daarentegen spelen beatmuziek met een eigen stijl, die - in tegenstelling tot die van The Beatles - bijna niet te kopiëren is. Ook The Royal Rockers streven dit na en dat zij hard op weg zijn om de beste beatgroep uit onze omgeving te worden bwijst hun toenemende populariteit.
Zij staan pas aan het begin van hun amateuristische carrière en dat brent met zich mee, dat zij zich ook moeten behelpen met een minder soort apparatuur, dan hun grote broers, die hun naam op dit terrein al gevestigd hebben, en over muziekinstrumenten en geluidsinstallaties beschikken, die een waarde vertegenwoordigen gelijk aan een bedrag waarvoor men ook een klein huis kan laten bouwen.
The Royal Rockers hebben deze pretentie niet en zouden met goede apparatuuur - die echter altijd nog zo'n slordige zevenduizend gulden kost - al dubbel en dwars tevreden zijn.

Royale verdiensten

Is het een wonder dat The Royal Rockers met jaloerse blikken kijken naar andere beatgroepen die regelmatig bij onze oosterburen optreden en daarvoor per zaterdagavond zo'n 300 tot 400 marken per persoon verdienen?
Ook The Royal Rockers hebben een dergelijke aanbieding ontvangen uit Duitsland, maar voorlopig komt daar door studie en werk nog niets van.

Overigens zou enige maanden in Duitsland optreden de aangewezen weg zijn om de kas te spekken en zo in het bezit te komen van eerste klas materiaal. Bovendien zou dit de nodige ervaring geven in het optreden voor publiek. Aan de andere kant zou een optreden in het buitenland gedurende veel achtereenvolgende zaterdagavonden de populariteit van de beatgroep in deze streek niet ten goede komen. Overal waar The Royal Rockers éénmaal zijn opgetreden vraagt men hen weer zoals in Geldermalsen, Tiel, Velp, Ommeren en Lienden. Omdat alle bandleden nog geen achttien jaar zijn, huurde Henk van Voskuilen een bus bij van Wakeren en reed hij The Royal Rockers naar hun optredens. Het grootste succes oogstte men laatst in Arnhem waar de Veenendaalse beatgroep samen met de bekende Silver Kings in het K.A.B. gebouw ongeveer duizend tieners kostelijk vermaakte. The Royal Rockers waren in Arnhem op verzoek van de bekende Cosy Corner Club.


Koran

Wekelijks wordt er geoefend waarbij de heer Kraft van Ermel èn als muziekpedagoog èn als man van ervaring het beatkwartet tot steun is.
Niet zelden wordt dan het schrift met het zwarte omslag gehanteerd, dat voor deze groep als een soort Koran is. De heer Kraft van Ermel heeft tal van regels en geboden hierin opgetekend, waar men voor een niet onbelangrijk deel het succes aan te danken heeft. Het sprekende voorbeeld van dit succes is wel dat het niet uitgesloten is, dat de beatgroep binnen niet al te lange tijd op een auditie zal verschijnen van een grammofoonplatenmaatschappij.

(Veenendaalsche Courant, 13 augustus 1965)
Dank aan Kees van Voskuilen die het artikel uit de archieven opdook.



Hierboven de huidige band waar Ernst in speelt: The Red Strats.
Opgenomen in het Jacobi Theater in Utrecht op 18 december 2011.
(Let op, het ravenzwarte Beatlekapsel van Ernst is nu zwanen-wit geworden)

THE BLUE SHARKS

In het rustige Gelderse dorpje Ederveen sloeg ook eind jaren '50 de verandering toe in de muziek. Er woonden daar een paar jongens die die "nieuwe muziek" wel interessant vonden. Daar ontstond de band The Blue Sharks, maar dat ging niet zonder slag of stoot.

Hier volgt een kleine impressie over deze legendarische groep.
De band kwam in 1959 tot stand doordat verschillende jongens uit het dorp aan het musiceren sloegen. Aan één kant van het dorp woonde Cees van Beek. Hij kreeg een gitaar in handen en ontwikkelde een zelfgemaakte stemming. Hij ging, samen met zijn twee jaar jongere broer Boy, liedjes zingen van Jan & Kjeld en The Everly Brothers.
De buurjongen, Cor Lagerwey, raakte daardoor geïnteresseerd, schafte een gitaar aan en sloot zich bij Kees en Boy aan.
Aan de andere kant van het dorp woonden twee vrienden, te weten Gert Hardeman en Wouter Sukkel, die beiden deel uitmaakten van een band in Lunteren. Maar in die band zat weinig schot. Gert zat ook bij de Fanfare in Ederveen, waar ook Kees deel van uit maakte. Tijdens onderlinge gesprekken van Kees en Gert, werden plannen gemaakt om samen een band op te richten.
Onder leiding van Wouter Kampert begonnen de eerste repetities, later voortgezet door één van de jongelui zelf: Gert Hardeman.
De gemiddelde leeftijd van de bandleden was 16 jaar. De band had niet echt voorbeelden, ze maakten voornamelijk hun eigen muziek. Op een gegeven moment hoorden ze The Shadows, die muziek sprak hen aan. De nummers schreven de jongens zelf, samen. Kwestie van wat uitproberen en dan kreeg het uiteindelijk wel vorm. Wekelijks werd er gerepeteerd in de Eierhal, de zolder van de Hervormde school in Ederveen, en ergens in een schuur. Er ontstond zo een hechte groep vrienden. "'s Zomers speelden we achter Floor voor de toeristen. Boet Floor zorgde voor de ruimte en Ton Patat voor de snacks", aldus Wouter Nievers. Er wordt vanzelfsprekend moderne muziek gemaakt en er wordt veel geïmproviseerd, eigen bewerkingen uitgevoerd, en eigen composities, welke ook nog door andere ensembles gespeeld werden. Toch moeten we ons er niet al te veel van voorstellen. Noten lezen ging niet, Op één snaar een melodie spelen, van accoorden hadden ze nog nooit gehoord.

De band bestond uit de volgende personen, Kees en Boy van Beek, Cor Lagerwey, Gert Hardeman, Wouter Sukkel en Rien Veldhuizen. Later is er ook nog een tweede drummer bij gekomen, Jan van Leuven. In deze bezetting hebben ze een aantal optredens in onder meer Ederveen, Veenendaal, Amersfoort, Zeist en Ede (hun tweede) verzorgd, waar de groep tijdens een festival waar 14 bands aan meededen, de eerste prijs in de wacht sleepten. Ook werd er opgetreden op het voetbalveld van Advendo en in het marktgebouw aan de Schras. Ze speelden niet op grote versterkers, maar gebruikten oude buizenradio's en zelfgemaakte versterkers als geluidsinstallatie. Cor was de technische man en weet daarom heel goed hoe een schok voelt van een buizenversterker.

Gaandeweg stapten er een aantal mensen om verschillende redenen op en The Blue Sharks bleven over als kwartet.
Op drums: Gert, Kees: zang en ritme gitaar, Cor: bas en op de sologitaar Wouter.
In deze formatie hebben ze menige beker in de wacht gesleept op z.g. Teenagershows, die in die tijd erg in trek waren bij het jeugdig publiek.

Maar ze misten nog wat in de band en kwamen tijdens zo'n teenagershow Folkert Schuurman uit Opheusden, alias Jack Miles, tegen. Folkert zong Country en met zijn warme stem en perfecte uitspraak werd hij opgemerkt door de Sharks. Dit was de man die het presteerde om enige malen van de Sharks te winnen op Teenagershows. De Sharks bedachten dat, als zij hem konden inlijven bij hun band, dit probleem achter de rug zou zijn en dat zij ook beter te voorschijn zouden komen. Zij zochten contact en na wat gesprekken gevoerd te hebben werd overeen gekomen dat hij zich als zanger bij de jongens uit Ederveen aansloot.
Vanaf dat moment waren The Blue Sharks een begrip. De populariteit van de groep nam snel toe en kende geen grenzen. Naast instrumentale Rock & Roll werd er ook Country muziek gespeeld.
Op veel festivals waren zij te bewonderen, en de schare fans groeide in grote getale. Als je in die tijd veel wilde optreden moest je bekende nummers spelen. Ze wisselden ze dat werk af met een eigen repertoire. Je moest allround zijn.

De jongeren dansten de quickstep tijdens de concerten van The Blue Sharks, tussen acht en elf uur 's avonds.
Er was in de hele omtrek veel rivaliteit onder de verschillende bands. Maar The Blue Sharks waren zeer geliefd en stonden vaak vooraan met hun optredens. Dit was hun beloning voor zeer veel oefenen, waarbij zelfs de schoolvakanties werden opgeofferd. Voor de optredens stonden de mensen rijen dik voor de deur te wachten.
In die tijd kende Veenendaal een levendige jeugdcultuur. Groepen als The Strangers, The Rubies en ook The Blue Sharks traden regelmatig op. Alleen al in Veenendaal waren er zes clubs van jongeren waar rock- en beatgroepen te beluisteren waren: het N.V.V. gebouw, Het Keldertje, De Zolder, N.V. 't Dingetje, De Ruif en De Soos. In de Hoofdstraat reden jongeren op zaterdagavond stoer op hun brommers heen en weer, voordat ze zich naar één van de clubs begaven.



Ze traden op tijdens het eerste Lampegietersavond feest in Garage Schoonhoven, georganiseerd door jeugdwerk De Instuif, om de rellende jeugd uit het centrum te houden.
Ook op Koninginnedag in Ede, in de Eder Kuil (Openluchtheater), samen met René & The Alligators,je kon het zo gek niet bedenken. Benefiet optredens werden niet geschuwd, op 13 juni 1963 zamelde de band geld in voor het toekomstige Dorpshuis De Zicht in Ederveen.
Het met hun zelf georganiseerde optredens en klusjes doen verdiende geld staken The Blue Sharks in de aankoop van instrumenten. Tevens werd de muziekapparatuur gesponsord door de Veenendaalse platenzaak Van Hees. Hun instrumentarium bestond uiteindelijk uit: 2 Fender Stratocaster gitaren, Sonor drumstel, Schaller buizenecho, 2 Egmond buizenversterkers, 1 Multitone buizenversterker, 1 Sennheiser microfoon, 2 Beyer microfoons en een zelfgebouwde basgitaar als 'vreemde eend in de bijt.' "De zang ging samen met de sologitaar via de Egmond gitaarversterker en Schalle echo", weet Wouter zich nog te herinneren. Het werd al snel serieuzer: De Ederveense popjongens kregen onder meer een contract bij circusbaas Toni Boltini. Een jaar lang drie avonden in de week. Ze speelden samen met andere artiesten als Rob de Nijs en zijn Lords en Johnny Lion and the Jumping Jewels, in de winterresidentie El Paradiso van Boltini in Soesterberg, dichtbij het vliegveld. De zaal puilde uit van de Amerikaanse militairen, die in de buurt gelegerd waren. Mooie tijd. Prachtig ook hoe de soldaten reageerden op de country van The Blue Sharks. Dat was toch wel hun favoriete genre. The Blue Sharks hebben nooit platen gemaakt, maar wel radio opnamen in 1964. Ook een TV optreden voor de NCRV, waarvoor ze een auditie in studio Concordia in Bussum deden.
In 1965 kwam er een einde aan The Blue Sharks, vanwege het vervullen van de militaire dienstplicht. Een doorstart was niet aan de orde, dat krijg je als je al vroeg vader wordt.


Bij het 35 jarig bestaan van Het Bergbad (omstreeks 1966) werd er een openlucht optreden van The Sharks gegeven, die toen voor het eerst sinds tijden weer bij elkaar kwamen. In 1985 deden ze het nog eens dunnetjes over tijdens de Ederveense zomermarkt, met in het voorprogramma Saskia & Serge. Daarna volgde er in 1989 nog een optreden in de plaats waar ze het populairst waren: Veenendaal, tijdens de Braderie in de Hoofdstraat.

Toen ze in 2002 gevraagd werden voor een reünie optreden in De Lampegiet in Veenendaal werd de band nieuw leven ingeblazen. Het reünieconcert was een bijzondere ervaring. Met de muziek, was ook de sfeer van toen helemaal terug. Er waren zo'n vierhonderd personen op af gekomen, een mix van de jongeren van toen, en jongeren van nu. Na afloop hebben we tegen elkaar gezegd dat we weer verder wilden gaan als band, en zo werd The Blue Sharks heropgericht.
Niet alle vijf de bandleden van destijds nemen opnieuw deel aan de band. Wouter Nievers: "Drie van de vijf bandleden van toen doen nu weer mee, twee uit Ederveen en een uit Opheusden. Die laatste woonde indertijd ook al in Opheusden. We zijn wel weer op een sterkte van vijf man, want er zijn twee nieuwe leden bijgekomen." Net als veertig jaar geleden speelt Wouter leadguitaar. De bandleden zijn inmiddels geen jonkies meer. Hun leeftijd varieert thans tussen de 60 en 70 jaar.
De band heeft wisselende samenstellingen gehad en is uiteindelijk weer opgehouden te bestaan. Tot aan de laatste officiële bezetting hebben Wouter, Kees en Folkert deelgenomen, alleen de rhythm gitarist en drummer wisselden.
Tevens is een live CD en DVD van de optredens op de braderie in Veenendaal en in theater De Lampegiet gemaakt.


Na veertig jaar werd er een eerste CD(r) uitgebracht: FORTY YEARS AGO.

Soms, heel soms, wordt er een 'Rembrandt' op een stoffige zolder gevonden. Een 'Rembrandt' vond ook Wout Nievers, zij het dan een unieke collectie van opnamebanden met 40 nummers van The Blue Sharks.
De opnames dateren uit de beginjaren van de legendarische Ederveense band, die eind jaren 50 begin 60 van de vorige eeuw furore maakten. "Ik wist helemaal niet meer dat die banden er waren. Toen we een zolder op gingen ruimen, kwam ik ze tegen, met een bandrecorder uit de jaren zestig. En met het microfoontje waarmee de opnames zijn gemaakt. Er stonden zo'n veertig nummers op de band, die was uitgerekt en veel ruis bevatte. Ik was heel verbaasd ze tegen te komen." In de eigen studio hebben Wout en z'n bandleden de beste nummers op CD gezet. Het unieke geluid van 'toen' is zo te beluisteren, waaronder een aantal zelf gearrangeerde nummers. Met recht merkt Wouter op det de CD een echt Collector's Item is. Nog nimmer heeft de band een eigen plaat uitgebracht. "Daar was toen geen geld voor. Het was te duur voor ons. Het verdiende geld investeerden we in muziekinstrumenten."
De opnamen stammen uit 1962, de instrumentale nummers werden opgenomen in hun toenmalige oefenruimte, een magazijn op de zolder van de Hervormde school in Ederveen. De gezongen nummers werden live opgenomen in het N.V.V. gebouw in Veenendaal, een toendertijd bekende dansgelegenheid. Alle opnamen zijn gemaakt met een simpele 2-sporen bandrecorder met bijbehorende microfoon. De nummers zijn zonder bewerkingen rechtstreeks op CD gezet, de kwaliteit is dus beslist geen studio kwaliteit. Echter, historisch gezien een belangrijk erfstuk, het geeft duidelijk de sfeer en de mogelijkheden van die tijd weer, zeker de moeite van het beluisteren waard.

De nummers zijn:
Ain't She Sweet; F.B.I.; Adios Muchachos; Secret Love en Valencia wat de demo's betreft, en
Chin, Chin; J'Attendrai; Secret Love; Quizas; Spanish Harlem en He's Got The Whole World voor de livenummers.

(Dank aan Wouter Nievers voor de informatie, en Jan Slagman die ook materiaal leverde).

SIXTIES TENTOONSTELLING

In De Cultuurfabriek in Veenendaal is van 6 september tot en met 29 oktober de tentoonstelling 'Back to the Sixties' te zien met interieurspullen, kleding en fotomateriaal uit de jaren zestig.
Een groot deel van de materialen is bijeen gebracht door publiek uit Veenendaal en omgeving en geeft een goed beeld van de roerige jaren zestig.
De jaren 60 staan bekend als de protestjaren: voor het eerst is er sprake van een jongerencultuur die zich op allerlei verschillende manieren afzet tegen hun ouders. Het is het decennium van de flower power, de hippies, de happenings en de provo´s. Een periode van bevrijding, democratisering, verzet en ontwikkeling. Maar ook de tijd van Twiggy, de minirok, Dolle Mina's, Beatmeisjes en de opkomst van massaconsumptie.

Onlangs bezocht ik deze tentoonstelling in het fraaie gebouw aan het Kees Stipplein in Veenendaal.
De uitstalling besloeg een hoek van de begane grond, en bestond uit een aantal vitrines met daarin allerlei voorwerpen uit deze periode.
Leuk dat er eindelijk serieus aandacht geschonken wordt aan deze jaren met de nadruk op het lokale gebeuren.
Dries van de Bovenkamp leverde een aantal van zijn fraaie foto's, die verderop op Veens Lawaai ook te zien zijn.
Hopelijk is dit de aanzet voor een wat ruimer overzicht van de gebeurtenissen in onze streek. Een mooi onderwerp zou "de Utrechtse Heuvelrug" zijn, met informatie over de aktiviteiten van de Hamadcha groep uit Amerongen, zij organiseerden een aantal optredens in de lokale gymzaal, het verhaal van Beatclub De Weerwolf in Leersum, de optredens in jeugdherberg De Eikelenkamp in Elst, misschien kan Direction nog een keer spelen, en de jeugdaktiviteiten in Ede zijn ook nog altijd in het duister gehuld.

De sluiting van de expositie op zaterdag 29 oktober belooft een happening te worden met de volgende aktiviteiten:

Sixties expositie
Op de begane grond van De Cultuurfabriek is een compleet Sixties interieur ingericht.
De expositie brengt u terug in die tijd, met oranje meubels, een heuse jukebox en zelfs behang met de bekende geometrische figuren.
 
Op de foto in een Sixties interieur!
Het publiek kan zich op 29 oktober gratis laten fotograferen in het interieur van de Sixties tentoonstelling door fotograaf Gerard van Engelenburg.
De foto's zijn vanaf 5 november te downloaden vanaf de website van De Cultuurfabriek
http://www.cultuurfabriek-veenendaal.nl 
Fotoactiviteit: 10.00-16.00 uur
  
Muziekruilbeurs
Op de begane grond vindt de hele dag een muziekruilbeurs plaats met lp's en singles uit de jaren zestig. Men kan kopen, verkopen en/of ruilen met en van medeverzamelaars.
 
Een feest der herkenning
Wie staan er allemaal op de oude schoolfoto's uit de jaren zestig?
Het publiek kan zelf op de foto's aangeven wie wie is.
Zo helpt het de Historische Vereniging Oud Veenendaal aan aanvullende informatie.
Een feest der herkenning: 10.00-16.00 uur
Luisterliedjes door Michel van Meijer
Kom luisteren naar de luisterliedjes in de sferen van de jaren zestig door Michel van Meijer, singer songwriter, kunstschilder, dichter en schrijver uit Veenendaal.
Met o.a. nummers van Bob Dylan, Pearls Before Swine en Leonard Cohen.
Luisterliedjes van 13.40-14.00 uur en van 15.00-15.20 uur
 
Lezing over the Roaring Sixties door Peter Schipper
Gratis lezing over the Roaring Sixties door Peter Schipper, streekconservator stedelijke musea Culemborg, Tiel en Zaltbommel. De jaren zestig. Tijd van rebellerende jeugd, Provo, happenings, de pil, de eerste man op de maan, protesten tegen de Vietnam oorlog, hippies en flower power. Deze tien jaren, die grote veranderingen brachten op maatschappelijk, cultureel en artistiek gebied, zijn het onderwerp van deze lezing.
Lezing van 14.00- 15.00 uur 
Brozems op het plein
Van 13.15 tot 14.00 uur staat op het Kees Stipplein een groep echte brozems van de M.A.V.- Veenendaal. Zij nemen hun Sixties bromfietsen mee en creëren zo de juiste entourage voor deze Sixties dag!

Hier staat een uitgebreid foto overzicht van deze dag.
CULTUURFABRIEK

BEYOND THE BEAT GENERATION

Welkom in de wereld van de obscuriteiten!
NEDERBIET
Op 30 mei, in ons eerste programma in Sociëteit De Kring in Amsterdam lieten we een selectie zien van bekende en minder bekende Nederlanse groepen uit de periode 1963-1970. Het programma was opgedeeld in twee stukken, eerst de echt relevante voorbeelden en daarna eveneens obscure clips, die niet direct een relatie hadden met R&B. De avond werd goed bezocht, en de reakties waren positief.
Hieronder de tekst van het boekje wat na afloop van het eerste deel beschikbaar werd gesteld.
Gerard Davelaar, Hans Kesteloo, Johan Visser, Glenn Minderman en Paul Vriens.

Light My Fire
Het lijkt erop dat ieder nieuw decennium wat moeizaam op gang komt. De meest kenmerkende gebeurtenissen vinden meestal halverwege of in de tweede helft van een decennium plaats. Als een oude buizenversterker die eerst warm moet worden om daarna met vol vermogen het geluid de ruimte in te jagen. Zeker voor wat de muziek betreft vormen de 60’s geen uitzondering. Bekijken we de hitlijsten uit de beginjaren van die periode dan moeten we ons eerst worstelen door een aantal jaren met noteringen voor Gert Timmerman, Willeke Alberti, Anneke Grönloh, Freddy Quinn of Gerhard Wendland. Jawohl, Duitse liedjes zowel in de oorspronkelijke taal als in een Nederlandse vertaling waren hot! (of 'heiss' zo u wilt). Pas in 1964 komen we The Beatles tegen met “I want to hold your hand”.

Teenage Wasteland
1964 blijkt op muzikaal gebied cruciaal te zijn in de ontwikkeling van de Nederlandse popmuziek. Op 5 juni van dat jaar zetten The Beatles voet op Nederlandse bodem. “Er ging een siddering door het land”, zo omschrijft Veronica deejay Joost den Draayer hun aankomst, en de enthousiaste volgelingen stonden te trappelen om de muzikale woestenij die The Beatles hier aantroffen in rap tempo te ontginnen. De “lichte muziek” (alles wat niet klassiek was) moest stevig op de schop worden genomen, en voor de enkeling die wakker was gebleven kwam het niet echt onverwacht. De voorafgaande jaren hadden wel degelijk een aantal voortekenen laten zien.

The Times They Are A'Changing
De zonen van Indonesische emigranten, de Indo’s, introduceerden de Rock ’n’ Roll in Nederland. Hun invloed op de popmuziek in Nederland mag niet worden onderschat. Zo schrijft George Lipsitz (Professor in Etnische Studies aan de Universiteit van California in San Diego) in zijn boek Dangerous Crossroads (1997) o.a.
...“the Tielman Brothers stole the show with their wild rock'n'roll songs and acrobatic antics. They tossed guitars across stage, played the guitar and bass with their toes and teeth, and played their instruments behind their heads and upside down. Popular everywhere in Europe, they developed a particularly enthusiastic following in Hamburg, Germany where they may have been an important early influence on the Beatles.”
Mede onder invloed van Indorock bands als The Javalins, The Black Dynamites, The Crazy Rockers en natuurlijk The Tielman Brothers bombardeerde Peter (en zijn Rockets) Koelewijn met “Kom van dat dak af” de eerste originele en tot dan toe ruigste Nederlandse productie van vaderlandse bodem tot een enorme hit.
Neerlands eerste popmagazine Tuney Tunes kreeg concurrentie van Muziek Express dat haarfijn de veranderde tijdgeest aanvoelde. Het blad ging een nauw samenwerkingsverband aan met Radio Veronica dat in 1960 vanaf de Noordzee zijn eerste uitzendingen verzorgde. Radio Luxemburg & AFN (American Forces Network) deden dat vanaf het vasteland. Van alle kanten werd de nieuwe beatmuziek gepromoot. Er was geen ontkomen meer aan!

Young, Loud & Snotty
Er is helaas nooit gedocumenteerd hoe Joost den Draayer het optreden van The Rolling Stones op 8 augustus 1964 in het Kurhaus getypeerd heeft. Maar was er bij The Beatles sprake van een siddering dan was de reactie op het optreden van The Rolling Stones toch aanzienlijk heftiger. Het heilige vuur ontstoken door de vonk die The Beatles hadden veroorzaakt begon nu pas echt op te laaien. Het gereedschap (gitaren, drums en versterkers) werd veelal op afbetaling bij de plaatselijke muziekhandel aangeschaft en houding en mentaliteit werden definitief bepaald. Het produceren van Beat van eigen bodem kon van start gaan. De beatgroepen schoten als paddestoelen uit de grond (volgens bronnen telde Den Haag midden jaren 60 zo’n 2000 bandjes). Met een gemiddelde leeftijd van 17 jaar zouden deze jonge luidruchtige snotneuzen met hun voortvarende aanpak de komende jaren het muzikale beeld bepalen.

Hieronder de HAIGS uit Den Haag, met twee nummers: That's The Way She Is en Never Die.



Nederbiet
Hitweek (zelfverklaard weekkrant voor jongeren, vakblad voor twieners) heeft de eer om de beat van eigen bodem van een eigen naam te hebben voorzien; Nederbiet. Niet alleen een pakkende term maar ook een naam die in de loop der jaren aan inhoud gewonnen heeft. Halverwege de jaren tachtig ontdekten we hier dat o.a. Amerikaanse neo sixties bandjes als The Lyres en The Tell Tale Hearts nummers van o.a. The Outsiders en Q65 niet alleen live coverden, maar ze ook op hun platen hadden vastgelegd. Ze noemden het Nederbeat alsof het een genre betrof. In een uitgebreid artikel in Bomp! (herfst 1975) werd nog geschreven over Dutch Rock. Ken Barnes schreef in dat artikel enthousiast over een “personal discovery of one of the most exciting mid-60’s rock scenes anywhere”. Series compilatie platen als Pebbles en Rubble hebben aparte volumes ingeruimd voor Nederbeat, waaruit blijkt dat Ken Barnes niet alleen stond in zijn ontdekking. De invloed van The Beatles en The Rolling Stones is duidelijk (maar dat was in andere landen niet anders het geval). Barnes noemt echter nog een aantal, en in één geval niet zo voor de hand liggende namen die de Nederbeat hebben beïnvloed, zoals The Pretty Things, Them en The Scorpions(!). De laatste groep niet zozeer vanwege hun beatversie van de rock ’n roll klassieker “Hello Josephine”, maar meer omdat ze als een van de eerste op het Europese vasteland in 1966 Gloria van Them coverden (The Gants en natuurlijk The Shadows Of Knight waren hun in Amerika al in 1965 voorgegaan) en daarna had ieder zichzelf respecterend beatbandje in den lande dat nummer binnen een mum van tijd ook op het repertoire staan. Overigens kreeg Them’s originele versie (1964) pas in juli 1967 een eerste hitnotering in Nederland. The Pretty Things waren in Nederland populairder dan in eigen land. Zo werd hun cover van Roadrunner alleen in Nederland als single uitgebracht. Van Morrison leende The Blizzards (van Cuby) om hem bij een aantal optredens te begeleiden. En ook van Them werden platen uitgebracht die exclusief voor de Nederlandse markt bestemd waren (o.a. Them One More Time). Zowel de houding als het rauwe geluid waarmee Them en The Pretty Things tijdens optredens het publiek te lijf gingen was zo aansprekend dat ze door de meest ruige beatbandjes werden gekopieerd. En gelet op de reacties op optredens van The Outsiders en Q65 op een behoorlijk indrukwekkende manier.

Beyond The Beat Generation
De televisie had nog even tijd nodig om het veranderende muzikale landschap in beeld te brengen. Er waren weliswaar jongerenprogramma’s als Rooster en Twien die de tijdgeest probeerden te volgen, maar de muziek speelde in die programma’s een ondergeschikte rol. Er was natuurlijk Top of Flop dat wèl alleen om muziek draaide, maar dit flauwe aftreksel van het Engelse Jukebox Jury was in de presentatie zo blijven hangen in een vervlogen tijd dat de geïnteresseerde beat liefhebber het nauwelijks serieus kon nemen. Bewegende beelden van de aanbeden beatgroepen kon je bij dit programma al helemaal vergeten (er werden plaatjes gedraaid). Had je de mazzel dat je binnen het uitzendbereik van de Duitse of Engelse televisie woonde, dan had je al kunnen genieten van een programma als Beatclub (eerste uitzending september 1965) Top Of The Pops (eerste uitzending januari 1964) of Ready Steady Go (eerste uitzending augustus 1963), waarin de groepen gewoon in levende lijve te zien waren. Bovendien had Beatclub de prettige gewoonte om ook afleveringen van Amerikaanse muziekprogramma’s als Hullabaloo en Shindig uit te zenden. Pas in oktober 1966 werd voor het eerst Moef Ga Ga uitgezonden. Eindelijk een programma waarin de muziek wel een centrale rol had. Al snel volgden Fanclub (later omgedoopt in Fenklup), Waauw en Twien, maar die behandelden ook andere aspecten van de jongerencultuur, zoals mode en film. Geen wonder dat oorspronkelijk beeldmateriaal uit de vroege periode van de beatboom schaars is.
Veel te laat zijn de diverse omroepen ook gaan inzien dat het in veel opzichten de moeite waard is om beeldmateriaal van vroeger te archiveren. Zoals vaker het geval is, waren verzamelaars al veel eerder tot dat inzicht gekomen. Ze onderhielden een levendige correspondentie, en probeerden zeldzame opnamen met elkaar te ruilen. Met de komst van het internet en You Tube is het zoeken naar archiefmateriaal een stuk eenvoudiger geworden. Nadeel is echter dat de het te versnipperd is. Natuurlijk worden er allang pogingen gedaan om al dat beeld­­ materiaal onder één noemer te brengen. Maar exclusief gericht op muziek uit de beat periode, dát wordt nog maar door weinigen gedaan. Eén van hen is Hans Kesteloo van Beyond The Beat Generation (1964-1968 Music Library, The Undiscovered Area of 60’s Underground). Hij heeft besloten om zijn gigantisch (maar lang niet complete) archief aan geluid- en beeldmateriaal te ontsluiten, en zijn kennis over deze periode met iedereen te delen. Samen met andere verzamelaars heeft hij zich ten doel gesteld is om al het beeldmateriaal onder te brengen bij Beyond The Beat Generation. Het gevolg is een schier oneindige speurtocht, en gelijk zijn slogan Saving the world – one clip at the time gebeurt dat wereldwijd.


















The Beat Goes On
Momenteel is Beyond The Beat Generation actief als een 24 uur non stop radiostation op het internet (www.beyondthebeatgeneration.com). Daarnaast bevat de site ook een groeiend archief aan beelden van de meest obscure beatbandjes uit die periode. Naast een uitdijende groep passieve luisteraars, wordt de site steeds meer bezocht door bezoekers die door mid­del van hun verhalen veel ontbrekende informatie aanvullen waardoor nieuwe bronnen aangeboord kunnen worden. Zo dragen ze actief bij om het archief zo volledig mogelijk te maken.
In het programma van vanavond hebben we slechts een kleine greep gedaan uit het beeldmateriaal archief van Beyond The Beat Generation. We hopen dat voor de aanwezigen de Soundtrack van hun leven door de beelden van een film is voorzien. Een film die hopelijk duidelijk maakt dat deze periode, hoe belangrijk en opwindend ze ook geweest mag zijn slechts een aflevering is uit een veel uitgebreidere serie. Of zoals in de woorden van de onvolprezen hoofdredacteur van Bomp! Greg Shaw (God bless),
“The point of a music revolution is not to replace today’s pop stars with a new slate; it is to kick out the jams! Riot in the streets! Do it now! Etc.
It’s about direct engagement, and the result of all that activity should be a better time for all, a party that will everyone coming back to do it some more. This is what rock ‘n roll at its best can provide, leading to the idea that perhaps rock ‘n roll itself should be seen not as a genre, not as a mere noun or even a verb, but also a process”.
On to the next revolution!

Picks & Chicks, Fixed in a Mix
(Een greep uit het programma)

Aan de hand van beeldmateriaal hebben we geprobeerd de ontwikkeling van de Nederbiet voor u te schetsen. Helaas kunnen we u de beelden niet mee naar huis geven (we hadden het u graag gegund) en daarom hierbij een korte samenvatting van wat vanavond vertoond is.
In het begin waren er de instrumentale combos. Van virtuoos, maar gewoon instrumentaal (The Hot Fighters) tot aan instru-MENTAL (The Tielman Brothers). Onder aanvoering van The Beatles en The Rolling Stones wordt de beat geïntroduceerd. Van oorsprong instrumentale bandjes gaan samenwerken met zangers (ZZ & De Maskers, Aart Brouwer met Johnny And His Cellar Rockers). Anderen laten zich niet zo snel van de wijs brengen en maken ondanks hun oubollige imago moeiteloos een ommezwaai naar de beatmuziek (The Torero’s, die met hun single “Come” een klassieker in het genre produceren). Reputaties worden opgebouwd (Jan Akkerman, Hans Hollestelle, The Golden Earrings). De laatste in Versie 1.0., dus nog met Frans Krassenburg (zang), Jaap Eggermont (drums) en Peter de Ronde (gitaar). De opvolger van de debuutsingle “Please Go” zou “Lonely Everyday” worden. Door de grammaticale fout op de B-kant (“Not To Find”) werd de single teruggetrokken. En tegenwoordig “only to find” op volume 25 van de Pebbles serie. “That Day” werd dus de officiële opvolger, maar ook afgebroken: The Haigs leveren met hun eerste single “Never Die” een van de beste Nederbiet singles af. Door o.a. excessief drankgebruik gaat het echter snel bergafwaarts met de band en zullen ze jammer genoeg vooral herinnerd worden als de groep waarin Barry Hay korte tijd zanger was).
Bands als The Pretty Things, Them en The Who blijken minstens zo’n grote invloed te hebben als The Beatles en The Rolling Stones. De Nederbiet zuigt al deze invloeden als een spons op en de bandjes schieten muzikaal gezien alle kanten op. Bijvoorbeeld Linda van Dijck (heden ten dage vooral bekend als actrice) die met de groep Boo & The Booboo’s de single “Stengun” uitbracht. Het door haar zelf geschreven nummer zou later bestempeld worden als freakbeat. Onder invloed (punt!) doet ook Psychedelia (Dragonfly, Groep 1850) voorzichtige zijn intrede, maar eigenlijk is dat weer een verhaal apart.
Nieuwsgierig geworden, en wilt u een aantal van de beelden terugzien?
Surf dan naar www.beyondthebeatgeneration.com

Glenn Minderman

Call Up The Search Party
Deze avond is opgedragen aan alle leden van de Search Party, maar met name
GREG SHAW (1949-2004), die het Dutch Rock artikel van KEN BARNES in zijn BOMP! magazine plaatste, en zo voor het eerst de Nederbiet serieus nam. Tevens stelde hij enkele van ons in de gelegenheid om PEBBLES Volume 15 (The Continent Lashes Back; The Netherlands 1965-1968)(AIP Records/1984) samen te stellen en zo Nederbiet op de kaart te zetten.
ALAN BETROCK (†), die met de fanzines JAMZ en Rock Marketplace Amerikaanse en Europese verzamelaars met elkaar in contact bracht.
DAVE GIBSON van het MOXIE Label waarvoor twee volumes “Flight To Lowland’s Paradise” (Moxie /1986) platen werden samengesteld met behulp van de singles verzameling van HANS SEEGERS.
BOUDISQUE (†2008) kwam met het verzoek om een beatselectie te maken uit de archieven van het Philips label. Zo ontstond de elpee “The V-Lips Greatest Hits” (Frizzbee/1986), met een cartoonhoes, getekend door Jan de Boer.
WILLEM de RIDDER. Één van de oprichters van HITWEEK (wees lullig, koop Hitweek) dat verantwoordelijk kan worden gehouden voor de term Nederbiet, en de eerste was die de jeugd in staat stelde om hun eigen geluid te laten horen.
FRANS STEENSMA. Startte al eind jaren zestig het fanzine THE ROARING SIXTIES. De plek waar voor het eerst overzichtsverhalen met discografieën gepubliceerd werden. Onder zijn leiding werd de Encyclopedie van de Nederlandse Popmuziek 1960-1990 samengesteld (Bonaventura/1990). Helaas is dit slechts bij één editie gebleven
HANS JÜRGEN KLITSCH. Zijn in de late jaren 70 in Duitsland uitgegeven, engelstalige fanzine GORILLA BEAT (Strictly Sixties) vond ook hier onder de liefhebbers gretig aftrek, en zorgde voor een schat aan informatie. In Nederland volgden gelijkgestemden GEORGE EVERS en ROELAND BAJEMA met hun fanzine FLASHBACK hetzelfde spoor. Ze zouden later samen met ROBERT BRIEL ook verantwoordelijk worden voor het boek NEDERPOP, 25 Jaar Popmuziek In Nederland (Het Spectrum/1982).
RICHARD GROOTHUIZEN. Zijn jarenlange speuren in de archieven van de Nederlandse Televisie omroepen heeft uiteindelijk geresulteerd in een standaard naslagwerk; POP OP TV 1960-1975 (Boek+DVD) (Universal/Avro, 2009).
MICHEL TERSTEEGEN. Bewijst dat de jonge luidruchtige snotneus - houding van alle tijden is. Als wereldwijd gerespecteerd verzamelaar, deejay, platenbaasje (KELT), zanger van THE OTHERSIDE, organisator van 60’s party’s, fanzine uitgever en eigenaar van platenzaak DA CAPO in Utrecht is hij in de geest van Greg Shaw altijd het spoor blijven volgen. Hang On In There, Michel!




























De Clips:

Hoofdprogramma:

The Tielman Brothers - Bossa Nova Baby

The Toreros - Fried Eggs

Aart Brouwer & The Cellar Rockers - Vies

The Rolling Stones - Not Fade Away

The Kinks - You Really Got Me

The Pretty Things - Midnight To Six Men

The Haigs - That's The Way She Is + Never Die

Johnny Kendall and The Heralds - Hoochie Koochie Man

Cuby & The Blizzards - I'm So Restless

The Golden Earrings - That Day
The Outsiders - Rothaanhuis
 1966
The Outsiders  - Lying All The Time

The Zipps - Kicks and Chicks

The Hamlets - Look Into Her Eyes

The Zipps  - LSD 25

The Motions - Every Step I Take

Shane - Gotta Hold On

Linda van Dijck – Stengun
Group 1850 - I Know, La Pense
Group 1850 - I Want More

The Bintangs - Please Do Listen

Dragonfly - Celestial Empire



Tweede deel  
"Voor de liefhebber".
– Na de pauze voor diegene die meer wil.


The Beatles - Some Other Guy

The High Numbers - Dance, To Keep from Crying

The Hot Fighters - Fighting

ZZ & De Maskers

The Toreros - Yeah Baby

Het - Keije Nagaan

Shane - Lady Bountifull

Roek Williams and The Fighting Cats - A Star

The Sparklings - Now, It's Your Turn To Cry

John Hatton & The Devotions - 
I Should Have Gone Away
The Sandy Coast - Sorry She’s Mine + May I Belong To You

Armand - Eén Van Hen Ben Ik

Johnny De Selfkicker - Magistrale Stralende Zon
















Speciale dank aan Rhys Davelaar voor de beeld- en geluidbewerking van de oorspronkelijke opnames, en Marieke en Sies van De Kring voor de organisatie en technische uitvoering. Ook Feddo Renier met zijn vloeistofdia's leverde een belangrijke bijdrage aan het gebeuren.

Foto's: Ernst Kraft van Ermel






BTBG is een website die al sinds 2003 de reeds lang vergeten rauwe klanken uit de jaren zestig archiveert en publiceert, via internet radio en sinds begin 2007 ook TV.
Het zwaartepunt ligt in de jaren 1965-1969, toen er ontelbare parels op de plaat gezet werden door ontelbaar veel groepen over de hele wereld.
24 uurs non-stop uitzendingen belichten Hippie muziek, Underground, jaren-zestig Punk, Flower Power, MOD, Garage, Teenbeat, Psychedelica, Beat, het beste, slechtste, krachtigste en gemeenste muziek ooit opgenomen.
Tijdens de jaren zestig waren alle tieners geobsedeerd door muziek, maar slechts een relatief klein aantal groepen brak door. Vrijwel alle bands wilden klinken als en eruitzien als The Beatles, The Rolling Stones, Pink Floyd, The Doors of The Velvet Underground.

Muziek was een beweging.
Muziek was een levenshouding.
Muziek was politiek.
Muziek was protest tegen het Establishment, de oorlog en de samenleving.

Op de website tref je een alsmaar uitdijende collectie aan van jaren zestig clips, concerten en allerlei andere muziek gerelateerde opnames.
Iedere stad en ieder dorp had zijn eigen beatgroep en clubs. Op iedere school speelde een schoolband covers van de nieuwste nummer uit de hitparade, zakgeld ging op aan platen en clubs. De meeste nummers werden op 4 sporen opgenomen en afgemixed in mono, het hoogst haalbare was een achtsporen opname. Een ander typisch verschijnsel was de leeftijd van de zangers, meestal zo tussen de veertien en negentien jaar.

www.beyondthebeatgeneration.com

ZIP FASTENING

(Rhenen) (1967 - 1973)

Bezetting:
Rein Kuijer - Gitaar / Zang 1967-1973
Wim Kooi - Basgitaar 1967-1973
Huib Hendriks - Gitaar / Orgel 1967-1970
Pieter van de Schans - Dwarsfluit 1970-1973
Jan de Jong - Drums 1967-1968
Dick van Doorn - Drums 1968-1973
Kees Broekhuizen - Orgel / Piano 1972-1973

Repertoire:
De groep had een eigen geluid: Beat, Rock en Blues getinte nummers, soms muziek waar je je tijdens het dansen eens lekker op uit kunt leven en soms pure luistermuziek.
Er werden nummers gespeeld van o.a. Wishbone Ash, John Mayall, Fleetwood Mac en Jethro Tull, natuurlijk ook eigen nummers en in het begin wat soul zoals Mustang Sally, Knock on Wood en nog wat titels die veel bandjes speelden in die tijd.

Ook werden Eight Miles High (oorspronkelijk van The Byrds, maar in een bewerking van Golden Earring) en Song of a Devil’s Servant ook van Golden Earring gecoverd.

Optredens:
De band debuteerde in 1967 in Beatclub De Schuur, gelegen achteraan de Dijkstraat bij de ijsbaan.
Daarna wat lokale optredens o.a in De Ruif en op een personeelsavond van de SKF, maar al snel door het hele land, o. a. in Rotterdam, Den Haag, Delft en Utrecht.
Zip Fastening had in de grote steden meer bekendheid als in de eigen omgeving, en trad twee à drie maal in de week op, en werd ook vaak teruggevraagd.

Er werd over een topgroep installatie gespeeld, met een waarde van zo'n 20 mille, en men reed in een Mercedes bus naar de locaties.
Op 24 november 1972 vond de finale plaats van de Radio Noordzee/ Muziekparade Talentenjacht in de Nardinc sociéteit in Naarden, waar negen acts streden om de bovenste plaats.
De jury bestond uit Tony Berk en Ferry Maat van Radio Noordzee, John Brands namens muziek uitgeverij Basart, Eric Boom van Purple Eye Productions en Hans de Ruyter van Muziek Parade.

De inzet was een plaatopname bij Purple Eye, een artikel in Muziek Parade en de volledige steun van Radio Noordzee bij het verschijnen van de eerste plaat.
Bij de voorselectie, die 's middags gehouden werd, werd Zip Fastening ook uitgekozen voor de finale 's avonds, samen met een aantal duo's.
De jury omschreef de groep als een band die niet puur commercieële muziek speelt, maar zich de luxe van een geheel eigen sound kan veroorloven.
Na kort beraad werd Zip Fastening op de tweede plaats gekozen, na het Amsterdamse duo Bart van Schoonhoven & Ed van Toorenburg, die met algemene stemmen de talentenjacht wonnen en inderdaad ook een plaatopname realiseerden.

In 1973 probeerde de groep het nog een keer, met een aanmelding voor het AVRO programma 'Nieuwe Oogst', maar helaas werden ze niet uitgekozen voor een auditie.

Ook werd er in Duitsland opgetreden.
Zoals in het voorprogramma van een concert van de Britse blues-rock band Steamhammer, in Halle Münsterland in Münster.

Er werd gespeeld als invaller voor Livin’ Blues, maar daar kwam de band pas later achter.
Dat was wel schrikken, het was een concertzaal gevuld met stoelen.

Het verliep allemaal succesvol, ondanks dat Steamhammer ruim een uur te laat kwam, en Zip Fastening het publiek bezig en kalm moest houden!
Verder werd er gespeeld in Dortmund en de Ratskeller in Dannenberg.

Ook speelden ze op Popfestivals met o.a. Golden Earring, Cuby & the Blizzards, Rob Hoeke, Focus, Brainbox en The Bintangs.


In 1970 werd er in Arnhem een talentenjacht gewonnen, met als prijs een proefopname in de Phonogram studio.
Er werden drie nummers opgenomen, waaronder een versie van Bourée van Jethro Tull, te vinden op hun tweede album 'Stand Up'.
De platen manager wees Zip Fastening af omdat ze niet commercieël genoeg waren.
Een andere producer wilde wel, maar dan moest er voor meer eigen nummers gezorgd worden.

Zip Fastening had als één van de weinige groepen een vrouwelijke manager, de zus van gitarist/zanger Rein Kuijer, Coby.
Ze stelde de contracten op en reisde stad en land af voor optredens.

In het begin speelde ze zelfs af en toe basgitaar tijdens optredens.
"Toen Rein, samen met een paar vrienden een groep formeerde en intensief begon te oefenen, werd, wanneer er eens wat geregeld of opgeknapt moest worden, dit naar mij gedelegeerd. 
Op den duur rol je dan zo in het managen", aldus Coby in een interview.
(met dank aan Rein Kuijer)

DOWNLOADS:
Onlangs dook er een cassette op met daarop vijf nummers van de band, opgenomen in 1972.
Je kunt deze hier downloaden.

Een inlay en hoes zit er ook bij.
Het zijn fraaie nummers en de kwaliteit is prima, in feite de eerste goed klinkende opnames van een band uit de regio, die boven water is gekomen.

ZIP FASTENING - DEMOTAPE

22 augustus:
Tijdens het opruimen vond ik nog een oude band met een live opname van Zip Fastening.
De band was in slechte conditie, al na 10 seconden zaten de koppen van mijn recorder dicht.
Maar ik kon nog net horen wat erop stond.
De tape zat aan elkaar geplakt, liep constant vast en werd opgegeten door de spindel.
Na een paar maal heen en weer spoelen en vuil verwijderen kon de band weer afgespeeld worden.

Nadat ik een nog goede recorder van een compagnon heb geregeld kon ik de opname nog digitaliseren.
Ik denk dat het een opname is uit 1970 of 1971, in ieder geval zonder Kees.
Het is opgenomen, herinner ik mij nu, met een van de eerste cassetterecorders uit die tijd van Coby, die al heel snel stuk ging.
Daarom hoor je op de band veel gekraak, vervorming en weinig Zip Fastening.
Ik heb alvast een stukje kunnen redden en digitaal bewerkt van het intro van “Song Of A Devil’s Servant” en dat uitgefaded toen het gekraak begon.
De rest van het nummer is verloren.

Hier te downloaden:

Song of a Devil's Servant

Veel plezier met deze m.i. leuke aanvulling van bijna 5 minuten.

Hieronder nog een stuk veilig gestelde Zip Fastening.

Opgekrikt uit het bijna niets.

(gemiddeld geluidsniveau was 10 tot 20dB voor de kenners onder ons, terwijl 89dB normaal is).
In het begin slaat de recorder helemaal dicht en heb ik toch nog door van bepaalde stukjes het volume te manipuleren het als geheel opgenomen.
Niet mooi maar wel compleet.

Verder heb ik het voorlopig zodanig geremasterd dat de drums er aardig uitspringt.
Zo was het toen op dat moment.

Zelfs nog met een beetje applaus.
Jethro Tull was toch iets beter!

Hier is Dharma for One te downloaden

Een hoop herrie van een paar jongens van rond de twintig die een leuke tijd hebben gehad.

Rein speelde op een  Epiphone Casino gitaar, net als John Lennon.
Epiphone was een duur topmerk, dat later werd overgenomen door Gibson.
Nu is Epiphone een B-merk van Gibson, voor zo ver Gibson nog zal bestaan.
De gitaarhals is gebroken tijdens een optreden in Ede door omvallen, net als bij zoveel gitaristen in die tijd.
In de Weerwolf (1968/69) zag ik de Gee-Bros uit Apeldoorn.
Ik was toen helemaal stuk van de Gibson SG Standard, want met de half-akoestische kon je niet hard spelen, die ging “rondzingen”
Jan de Hont van de Maskers had er later ook één.
Toen verkocht alleen De Vreng in Amsterdam Gibsons.
Een bestelde gitaar werd bij je thuisbezorgd.
Mijn gitaar had nummer 3.
Het serienummer verwijst naar 1968.
Ik bezit deze oude SG Standard nog steeds en dat blijft ook zo ongeacht de waarde.

Rein