THEM IN NEDERLAND 1967

Tien jaar geleden stuurde ik als Nieuwjaarsgroet boekjes rond met een muziekverhaal.

Het boekje uit 2013 (oplage 30 ex.) ging over de toernee die Van Morrison in Nederland maakte in maart 1967.

Aangevuld met nieuwe informatie en foto’s hier het verhaal.

In de jaren zestig gaven tournees van buitenlandse bands door ons land nogal eens problemen:

The Beatles traden op zonder Ringo, die zijn amandelen moest laten verwijderen. 

The Yardbirds deden een korte toernee zonder sologitarist Jeff Beck.

The Doors speelden in het Concertgebouw zonder zanger Jim Morrison, die met een, iets te groot blok hasjiesh in zijn maag, vlak voor het optreden naar het ziekenhuis gebracht werd.

Omslag

Met de Ierse groep Them ging het met hun eerste toernee anders.

Them had in het begin geen hits in Nederland en had hier nog nooit opgetreden.

Echter de groep had wel een cultstatus in ons land.

In Hitweek en Kink verschenen regelmatig artikelen en ingezonden brieven over de band.

Them lag zo goed in de markt dat platenmaatschappij Phonogram, die Decca distribueerde speciaal voor Nederland een album samenstelde: Them One More Time.

De LP haalt zeer goede verkoopcijfers.

Juni 1966, gaat de groep naar de Verenigde Staten voor een korte toernee.

Het wordt één groot succes, waardoor de toer uitloopt tot drie maanden!

Bij de terugkeer in september van Them in Engeland blijkt dat de groep alweer kampt met moeilijkheden.

De onderlinge spanning en meningsverschillen maken het werken samen vrijwel onmogelijk.

Maar Van wil, voor hij de groep ontbindt om het maar eens solo te proberen, nog één keer een toernee maken door hun geboorteland: Ierland. Hier de laatste bekende bezetting van Them, die november 1966 in Ierland toerde.

Mike Brown, Eric Bell, Alan Henderson, Joe Handy, Van Morrison.

In Nederland is ondertussen bijzonder veel belangstelling voor de groep gekomen en men is bezig de groep naar Nederland te halen.

De belangstelling groeide nog steeds voor Them, maar het lukt niet meer om de groep naar Nederland te halen.

De tegenstellingen in de groep hebben zich zo toegespitst dat Van Morrison voor de tweede maal zijn groep ontbindt.

Anton Witkamp, toen werkzaam bij Phonogram:

‘We spraken af met Gerry Flanagan, Vans manager, in The Marquee, een bekende club in Londen.

Tijdens dat gesprek ontstond het idee om een tourneetje te organiseren in Nederland.

Hitweek zou dat wel even organiseren.

Hoe dat allemaal is gelopen weet ik niet meer precies.

Willem de Ridder: ‘Ik vroeg Anton of hij niet kon regelen dat Them naar Nederland kwam.

Bleek Them uit elkaar te zijn en Van Morrison in Londen.

We bedachten toen met Anton een plannetje: we zouden doen alsof hij verdwenen was en hem vervolgens gaan zoeken.

Anton en ik zijn samen met Cuby van The Blizzards naar Londen gegaan en hebben hem zogenaamd ontdekt.’

Van komt inderdaad naar Nederland maar met de toernee gaat het mis. 

Morrison komt zonder Them. 

The Blizzards studeren in Grollo snel het Them-repertoire in. 

Koos Zwart en Pim Oets plannen maar liefst acht optredens in twee dagen. 

Het gevolg is dat Morrison overal te laat of helemaal niét verschijnt. 

Aan het einde van de ‘toernee’ wordt hij met een bedragje naar huis gestuurd dat herinneringen moet hebben opgeroepen aan de tijd dat hij in Duitsland slavenarbeid verrichtte. 

Zwart en Oets hadden een organisatie maatschappij, de N.V. Oplichters, opgericht, maar ze bleven natuurlijk amateurs.

Later heeft Pim Oets nog eens gezegd dat hij naderhand toch wel waardering heeft gekregen voor Paul Acket, waar hij daarvóór zo tegen was.

Uiteindelijk is Van Morrison na een toernee van enkele geslaagde en enkele mislukte en gecancelde optredens met, als ik me goed herinner, 60 pond weer vertrokken.

Ook waren er zaalhouders die maar de helft wilden betalen van de gage, omdat de echte Them-band er niet bij was, en ook Ralph Inbar bij de tv-opname voor de VARA betaalde maar de helft. 

Harry Muskee vertelt:

“Ik kreeg de indruk dat iedereen hem manipuleerde. 

Hij vertrouwde niemand. 

Ik vond ook dat hij er een beetje raar uitzag. 

Hij stond in een mooi pak op dat podium, maar hij gedroeg zich in dat pak als een kat in een vreemd pakhuis. 

Ik heb vaak met ‘m gesproken en kreeg dan steeds het idee dat hij er niet zo bij betrokken was. 

Ik ben in Grollo met ‘m naar het café geweest, hebben we nog gebiljart. 

Hij dronk wel veel. 

Ik vond hem een beetje op Tim Hardin lijken. 

Ging helemaal z’n eigen gang. 

Ook toen we tijdens die toernee in hetzelfde hotel zaten. 

Ik bedoel: je bent wel eens nors tegen mensen die je niet kent. 

 Hij was zo tegen iedereen. 

Je leerde hem nooit kennen.” 

 

Eelco Gelling: 

“Wij ontmoetten hem voor ‘t eerst in Hilversum. 

We zaten allebei op zijn hotelkamer, met een akoestische gitaar, om de nummers door te nemen. 

We zitten zo te pingelen en ineens begint-ie "Hey girl" te zingen. 

Nu ik eraan terugdenk krijg ik er nog kippevel van.” 

De toernee duurde drie dagen en daarbinnen zijn een tv-opname en maar liefst acht optredens door het hele land gepland. 

Men ‘vergat’ de al eerder geplande optredens van C+B af te zeggen. 

Na de repetities op vrijdagmiddag in Apeldoorn vertrekken Van & The Blizzards naar het eerste optreden in de Buitensociëteit in Deventer. 

Herman Brood: 

“Het werd op zo’n vreselijke banale wijze uitgebuit. 

Als-ie daar maar stond, weet je wel. 

Waanzinnige omstandigheden. 

Er stonden meer mensen op het podium dan daarvoor. 

Daar stond-ie dan tussen in z’n zuurstok pak. 

Maar die stem, daar ging echt iedereen plat voor.” 

 Eelco Gelling: 

”Toen Morrison in Amerika zat, schreef z’n manager mij zo’n dikke brief, of ik ook wilde komen. Een fantastische aanbieding om in z’n begeleidingsband te spelen. 

Op dat moment vond ik m’n eigen band zeker zo belangrijk en ‘t ging heel goed met de Blizzards, dus ja, dan ga je niet zo gauw weg". 

THEM IN HOLLAND 

Door een druilerige Londense binnenstad lopen we (Anton Witkamp en Harry ‘Cuby’ Muskee) naar de Marquee club waar in een hoekje onopvallend, met de kraag omhoog Van Morrison op ons staat te wachten.

Blij schudden we hem de hand en een fotograaf maakt snel een plaatje van de trotse Cuby en nog ‘n figuur die als ‘n soort veroveraars met de buit ‘Van Morrison’ in het midden poseren. 

Als de foto’s klaar zijn wordt er besloten om een pub te bezoeken waar van die grote glazen lauw bier wordt geschonken. 

Exclusieve Nederlandse release

Van is samen met zijn nieuwe manager Jerry Flanagan uit Belfast komen vliegen voor deze ontmoeting. 

Hij kijkt met enige verbazing naar de elpee die alleen in Nederland is uitgekomen. 

Triest zegt hij dat hier voor hem geen cent aan te verdienen valt. 

Hij heeft ‘n onverkwikkelijke ruzie met zijn vorige manager Phil Solomons. 

Door die ruzie is het onmogelijk te werken met een groep onder de naam THEM. 

Toen ze in de zomer van 1966 met de groep in Amerika waren kregen ze diverse aanbiedingen van platenmaatschappijen. 

Ze vonden ‘t echter leuker om in Engeland te blijven, maar toen ze terugkwamen merkten ze dat optreden onmogelijk was door de boze Solomons die dat wettelijk kon voorkomen.

(Van heeft een flinke schuld aan Solomons, maar Solomons heeft nog nooit ‘n cent royalties betaald na de eerste twee singles).

Van vertelde dat hij erg veel brieven uit Nederland kreeg en dat hij erg graag ons land wilde bezoeken. 

Op dit moment staat hij nergens onder contract. 

Hij denkt er echter over om naar de USA te gaan en een contract voor Bang Records daar te tekenen.

Maar voordat hij naar de USA vertrekt komt hij nog even hierlangs. 

Aanstaande vrijdag komt hij op Schiphol aan met zijn oude groep (voor de laatste keer samen) om op te treden. 

Een unieke kans voor de Hitweek-lezers om hem te bekijken en te horen. 

Het is de bedoeling (als alles loopt) dat hij op de TV (Fanclub) komt en zelfs op de radio (10 RRRrrr), ‘live’ dus. 

Van wordt door Pim Oets en Koos Zwart naar Nederland gehaald. 

(Hitweek 9 maart 1967) 

Van Morrison toer van 9 maart - 11 maart 1967 

Begeleidingsgroep The Blizzards.

In het voorprogramma de beatgroep Double Dutch uit Amsterdam (tenzij anders vermeld). 

Is de Ierse zanger Van Morrison in 1967 zijn solocarrière begonnen in de Achterhoek?

Dat zou zomaar kunnen.

Volgens Willy Middel, oud-bassist van de Drentse bluesband Cuby & the Blizzards, heeft de Ier toen hij net uit de band Them stapte, een aantal optredens verzorgd in ons land, waarvan twee in de Achterhoek.

Zijn begeleiders: The Blizzards.

"Op een donderdagavond, net voor we de opnamen van Groeten uit Grollo hadden afgerond, stapte hij bij ons de studio binnen.

Hij zat zonder band, maar er waren wel tien optredens voor hem geregeld.

We hebben toen een dag gerepeteerd en hebben op de vrijdagavond al gespeeld in Deventer", vertelt Middel.

Vrijdagmiddag 9 maart: Oefenen van 13:00 - 18:00 uur met The Blizzards in de Euro beurs, Apeldoorn

Eurohal_(Gerard Houwer) 

Vrijdag 00:00 uur, de plaats is het Hilfertson Hotel in Hilversum, dat na lang zoeken bereikt werd door onze statiewagen, met Wouter achter het stuur, Koos naast hem en Gerry, Van en ik achterin, een opstelling die drie dagen lang ongewijzigd zou blijven. 

In september was het afgelopen met THEM, vertelde Van Morrison onderweg. 

Ik had moeilijkheden met met manager Phil Solomons over geld.

Hij had trouwens de eigendomsrechten van de naam THEM, en sindsdien ben ik begonnen aan een solocarrière. 

Na deze trip ga ik dadelijk naar NewYork.

Ik heb een contract getekend met Bert Berns, voor zijn Bang label, en ik wil in Amerika een toernee maken.

Na Richard Cory vorig jaar heb ik geen enkel nummer meer opgenomen, maar Decca Engeland heeft nog altijd THEM-opnames op voorraad.

Friday's Child bijvoorbeeld, en Stormy Weather, de release wordt eigenlijk alleen door Solomons tegengehouden.

Wat gek dat ze in Nederland zo'n moeite doen om bezettingen uit te pluizen, weet je dat twee nummers van THEM Again met sessiemuzikanten zijn gemaakt, en niet met THEM?

We willen een plaat maken met Van, zegt Witkamp in het hotel, al is het maar 1 nummer wat op de band komt.

Daarvoor zouden we al hemel en aarde bewegen.

Jullie krijgen 1000 gulden als er vandaag met Van en de jongens gerepeteerd kan worden, en als Van maandag nog hier is om die plaat te maken.

We wilden eigenlijk 2000, maar dat zat er niet in.

Anton rekent voor dat een vliegticket en 1/2 dagen repeteren niet meer waard zijn dan 1000 gulden.

We gaan naar accoord en naar huis en slapen.

(Pim Oets)

... Met een gang van zeventig stoof ik de bebouwde kom binnen, mijn route voerde me langs de Eurobeurs, achter het gebouw.

Bij het kanaal moest ik plotseling scherp remmen voor een abrupt overstekende hond, de koppeling trok ik iets te laat los en de motor viel stil.

Oefenen in de Euro beurs, Apeldoorn

De hond verdween jankend tussen de huizen.

In de ontstane stilte trok een vreemd geluid mijn aandacht.

Ik had het vaker gehoord, maar wat was het?

Een donker gerommel met nu en dan een scherper geluid, het leek wel een gitaar of zo. 

Een flits van herkenning schoot door me heen, dit was hetzelfde geluid wat ik in de afgelopen vakantie op de camping hoorde als de band al aan het repeteren was en ik nog in mijn tent zat.

Uit het gebouw klonk dan een geluid hetzelfde als dit.

Alleen de lage tonen en de drums. 

Er repeteerde een band in de Euro beurs.

Voorzichtig sloop ik naar binnen.

Een verlaten lege zaal, op het ver verwijderde podium was een groep hoorbaar aan het repeteren.

Van deze afstand kon ik niet zien wie het waren.

Langs een muur kroop ik zo onopvallend mogelijk dichterbij.

Nu kon ik ze onderscheiden, het waren Cuby en de Blizzards, dat wil zeggen alleen de Blizzards.

Want in plaats van Cuby stond er een gedrongen jongen met rood krulhaar mee te zingen. 

Was het soms Leen Ripke van de Blues Dimension?

Wat speelden ze eigenlijk?

Het waren nummers van Them en wat had die zanger een vreemd schor keelgeluid, het leek wel wat op Van Morrison.

Op dat moment drong de waarheid tot me door: het was Van Morrison!

Veel tijd om me te verbazen kreeg ik niet meer. 

Een opvallend type met lang sluik haar en een grote zwarte hoed had me kennelijk ontdekt en kwam haastig op me toelopen, met in zijn kielzog een student-achtige jongen.

Kort maar krachtig werd me uitgelegd dat ik over een paar dagen tegen betaling van een nog vast te stellen aantal guldens de hele zaak legaal en van dichtbij kon aanhoren.

(Achteraf bleken deze twee lieden Koos Zwart en Pim Oets te heten. Zij waren de organisatoren van de Van Morrison & Blizzards toernee). 

Het oorspronkelijke Them liet het afweten en inderhaast waren de Blizzards gecharterd.

Na afloop van de toernee werden de twee organisatoren als de N.V. Oplichters in de annalen bijgeschreven. 

Toen Van Morrison vorig jaar een concert gaf en men hem vroeg hoe de Blizzards toer hem bevallen was, antwoordde-ie:

“Are those guys who organized it still in jail?” 

Ik droop af naar buiten, liep naar de achterkant van het gebouw, klom op de brandtrap en kon zo het gebeuren door een dunne houten deur aanhoren. 

Tegen een uur of zes kreeg ik kramp in mijn benen van het zitten en verdween naar huis.

De muziek was zo nu en dan prachtig geweest... 

(Fragment uit 'Nozzing but ze blues'. 

Bezige Bij. Auteur Bert Jansen)

Eerste optreden ’s avonds Buitensociëteit, Deventer 

Verwarring slaat hier direct toe omdat er elders in de stad een andere bomvolle zaal zit te wachten op een C+B optreden. 

In het voorprogramma The Hunters en Les Baroques. 

Een gedeelte van het concert wordt uitgezonden door de KRO, die het optreden ook betaalde, in het programma 10 RRrrr. 

De nummers waren:

- One More Time

- If You And I Could Be As Two

- Gloria

- Hey Girl

- My Lonely Sad Eyes

- Mystic Eyes

Volgens Pim Oets duurde het hele optreden bijna een uur, voor een halfgevulde zaal, die lauwtjes reageerde (geen reclame gemaakt, eigen schuld).

Deventer optreden:

Zaterdag 10 maart:

Overdag: Wassenaar, waar in de dierentuin een clip opgenomen werd van het nummer "Mystic Eyes" voor het programma Fanklup, onder leiding van Ralph Inbar en gepresenteerd door Sonja Barend. 

Op de achtergrond doen twee copulerende leeuwen de aanwezige dames blozen op deze ongebruikelijke tv-set.

Een bassist rent dwaas in looppas rondjes om een boom, een chimpansee kijkt toe en een blonde dame wiegt hopeloos onbeholpen op de maat van het nummer. 

Dit was het eerste tv-optreden van Van Morrison als soloartiest

20.00 uur Palermo, Bergen (cancelled), de organisatoren daar vonden het optreden toch niet zo nodig, en zegden op het laatste moment af.

La Bamba, Krommenie

Een piepklein, maar propvol zaaltje, waar een subliem optreden volgde dat de aanwezigen nog lang zal heugen.

Onder meer Out of Sight,  One More Time, Gloria, If You And I Could Be As Two, Mystic Eyes, Hey Girl, alles komt er zeer gaaf uit, de Blizzards spelen als Van-begeleiders beter dan ik ze ooit heb zien doen, iedereen is tevreden.

We verliezen tijd door een verdwenen echo kast, waardoor we te laat komen in het Amsterdamse Spinoza lyceum. 

(Pim Oets)

24.00 uur De Hubbub (Spinoza lyceum) club in Amsterdam. 

De chaos die ons daar wacht is niet te beschrijven.

Een opgejut publiek, organisatoren die overspannen "sjitweek" in de microfoon schreeuwen, een podium van 23 centimeter hoogte waar alle apparatuur op moet, temidden van een wild publiek en wanneer na drie kwartier er eindelijk wat ruimte is, met een geleende zang-installatie van Jaques Zwart, kan eindelijk de show beginnen.

Van Morrison, staand op een wankel tafeltje, mag van de organisatoren maar drie nummers brengen, waarmee de woeste menigte overigens onmiddellijk kalm is.

Met het derde nummer Gloria, gaan ze zelfs op de grond zitten meezingen en klappen.

Spinoza, Amsterdam (Ed Sijmonds)

Ik ben er bij geweest toen hij op Schiphol Oost aankwam. 

Je kon toen met weinig moeite gewoon op het platform komen. 

Henk Penseel en Carl van Pel (de eigenaren en bedenkers van Hubbub) hebben toen geregeld dat The Blizzards Van Morrison konden begeleiden. 

(Dick Ruijsenberg)

Ik was erbij op het Spinoza toen Van Morrison daar speelde. 

Zat daar toen op school. 

Kan me herinneren dat er een hoop mensen voor de deur stonden, die er niet in mochten. 

Martine Bijl organiseerde in die tijd met wat mensen leuke schoolfeesten. 

De bassist van The Hunters zat toen ook bij ons op school, hebben daar toen ook gespeeld en nog veel meer bekende bands. 

Was zelf ook bassist, o.a. in Burning Sun (huisband Paradiso in '68), later gefuseerd met Groep 1850. 

"Het optreden wat me nog steeds bij is gebleven vond plaats in Amsterdam, waar Van aankwam toen het optreden eigenlijk al afgelopen had moeten zijn.

Toen hij drie nummers gezongen had draaide de conciërge het licht uit. 

Maar Van was erg onder de indruk. 

Iedereen had die drie nummers mee zitten brullen." 

(Anton Witkamp) 

Herman Brood:

“Hij had speciaal voor de gelegenheid een pak gekocht; een gestreept zuurstokpak. 

Een vreselijk pak” 

Van in Artis

Eelco Gelling: “Zelf vond hij ‘t fantastisch, dat pak.

Tijdens het optreden in het Amsterdamse Spinoza Lyceum zat er iemand aan, en toen werd hij echt furieus.

Hij sloeg die vent voor z’n bek, niet te geloven.” 

Zondag 11 maart:

Zondag is de laatste dag in Nederland én de laatste dag van het bestaan van de beatgroep Them.

Want maandag stapt Van in het vliegtuig naar New York om daar als zanger in Charles Aznavour-stijl een carrière te beginnen. 

14:00 Zaal restaurant De Kei in Almelo

Voorprogramma The Pops, Double Dutch en The Sandy Coast

Van’s optreden was een succes, ook te danken aan de kundige begeleiding van Eelco Gelling, die zijn plaats als beste Nederlandse sologitarist hooghield.

Almelo (Fred Hekket)

16:15 Eurobeurs in Apeldoorn

Voorprogramma Double Dutch, Surfin’ Co.

Ook treden de Golden Earrings op.

Na afloop werd er een microfoon installatie van fl. 400,- ontvreemd

17:30 uur Mod-A-Go-Go in Arnhem

Voorprogramma Les Copains en Double Dutch.

Van begon het zijn optreden om 19.00 uur en startte met Mystic Eyes. 

Dat zette de hele zaal op zijn kop en een aantal tafeltjes en stoeltjes sneuvelden. 

Na een daverend applaus volgden vroegere successen als Gloria en Here Comes The Night. 

Iedereen was het erover eens dat The Blizzards voortreffelijk begeleidden. 

De vier optredens verlopen uitstekend, volle zalen, volledig afgewerkt programmavan zo'n 40 minuten, tevreden publiek.

Van deelt veel handtekeningen uit en er wordt enthousiast meegezongen. 

Gloria is de grootste hit natuurlijk, en er wordt geëxperimenteerd met onbekende nummers zoals het bluesy I Want To Be Rocked.

Toen wij Van Morrison vroegen of hij niet liever in Nederland zou blijven antwoordde hij:

"Ik heb aan The Blizzards veel meer dan aan mijn THEM. 

Als we enige tijd zouden repeteren, zouden we alles slaan. 

Maar eerst ga ik morgenochtend naar Amerika, waar ik enkele platen opneem en ook een andere stijl wil gaan aannemen. 

Maar daarna voel ik er erg veel voor om in augustus hierheen te komen om hier te blijven als dat lukt".

Op  de vraag wat hij van de Nederlandse jeugd dacht, vertelde hij:

“Ik was vrijdag met stomheid geslagen toen ik in Deventer optrad. 

Het hele publiek zong namelijk mee met onze hits. 

Dat gebeurde in Engeland nooit. 

Ze kenden daar, ik geloof, de tekst niet eens, maar hier is dat anders. 

Dat vind ik nu leuk, dat je, na je succes als THEM in een klein land je tekst hoort meezingen".

Arnhem

In Arnhem hadden de organisatoren gezorgd voor een knokploeg om de orde te handhaven. 

Er werd dan ook niet gevochten. 

Behalve dan door de knokploeg, die met elkaar op de vuist ging. 

19:00 uur Sporthal De Paasberg, Terborgh 

Concert werd georganiseerd door Twin. 

Er was een concert uitgevallen en Twin werd benaderd door het management. 

Terborg (Erik Meinen)

Helaas was de voorbereiding te kort voor voldoende reclame en de zaal was slechts voor de helft gevuld toen het Ierse blues icoon, die toen net uit de formatie Them was gestapt, optrad.

21:30 Beatclub Smurf, Bussum (cancelled)

De afstand tussen Terborgh, in de Achterhoek (vertrek 22:15 uur en Bussum), geplande aankomst 23:30 uur bleek in die tijd niet te overbruggen.

Bij aankomst in Bussum on 23:45 uur worden ons luidkeels kreten als 'proces', 'muziekvergunning', 'te laat' enzovoort naar het moede hoofd geslingerd, reden voor ons om dan maar gelijk op te krassen. 

Blij dat we goddank eindelijk klaar zijn.

We rijden naar Hotel Hilvertson, laden iedereen uit, en gaan terug naar Amsterdam.

Van Morrison's trip is over, 4.000 twieners hebben Van in levende lijve gezien, 800.000 luisteraars konden hen donderdag op Hilversum 3 in 10RRRrrr horen en in april kan heel nederland Van bekijken in VARA's Fanclub.

Helaas konden er geen optredens in Den Haag of Rotterdam georganiseerd worden door de moordende concurrentie van de heren Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich. 

Maar de echte Them-fans zullen via trein, tram, bus, fiets, kruiwagen en vliegtuig hun weg naar de concerten wel weten te vinden. 

Ook gepland staan plaatopnames op maandag van Harry Muskee en Van Morrison samen.

THEM KNOEIBOEL 

Als wij verkeren in de omgeving van managers, beat organisatoren en dergelijke voelen wij ons vaak wat onbehaaglijk en soms lopen de rillingen ons over de rug. 

Wat er in die kringen gekonkeld en gezwendeld wordt over de ruggen van de arme twieners heen, dat houdt je gewoon niet voor mogelijk. 

We houden ons dan ook altijd op gepaste afstand van dergelijk gedoe. 

Dat dit krantje er dan ook nu op aangekeken wordt dat er bij de toer van het HW-idool bij uitstek, Van Morrison, de raarste dingen gebeurd zijn, stemt ons niet boos, maar wel verschrikkelijk verdrietig. 

Het hele weekeinde stond de telefoon bij ons roodgloeiend en zonder uitzondering waren dan aan de andere zijde van de lijn de wildste verwensingen te horen van witheet woedende mensen. 

Terecht misschien. 

Deze mensen waren belazerd en dachten dat dit het werk van dit krantje was. 

Dat Hitweek met de organisatie van dit gebeuren geen ene moer te maken had viel eigenlijk niemand aan het verstand te praten. 

Want wat stond er in HW? 

HW haalt Van Morrison, of iets dergelijks. 

Natuurlijk vonden wij het een geweldig idee dat Van hier eindelijk in levende lijve te zien zou zijn.

Natuurlijk was HW zeer geïnteresseerd in een ontmoeting met de legendariesche zanger. 

Nu wilde het toeval dat twee jongens die ook in Hitweek schrijven er via enthousiaste Them-fans er als eersten in geslaagd waren met Van in contact te komen. 

Die jongens zagen er wel wat in een toer te organiseren. 

Vrijwel het hele hitteam is toen al begonnen deze jongens (Pim en Koos) te vertellen dat ze dergelijke zaken beter konden overlaten aan deskundigen. 

Maar goed, Them zou komen en natuurlijk kreeg deze komst in de krant de nodige voorpubliciteit (zodat we bij alle belangrijke evenementen gewoon zijn, sla er de HW’s maar op na). 

Er werd duidelijk bijverteld wie de groep zou halen en wie dus verantwoordelijk was. 

De figuur van Van M. leek echter al niet meer te scheiden van HW. 

Koos + Pim waren amateurs en wilden financieel het onderste uit de kan. 

Ze organiseerden een zeer overladen programma in ver uiteenliggende clubs. 

Hoe hebben ze het kunnen doen. 

Zoals te voorzien, liep er het nodige in de soep. 

Van ’s manager berichtte 1 dag voor de overkomst dat er geen Britse groep mee kwam en later bleek een grammofoon plaat niet te realiseren. 

Grote strop. 

Snel werden de voortreffelijke Blizzards gecharterd. 

Er wérd opgetreden, vrijwel overal te laat. 

GRRR! 

Dat is overigens bij beat evenementen eerder regel dan uitzondering. 

Zaaleigenaren woest, onredelijk, of zielig. 

Er werd geknokt, gescholden. 

Teleurgestelde Them-fans die lange reizen hadden gemaakt moesten naar huis zonder ook maar een maat Van gehoord te hebben. Te gek! Schandalig, Zwendel.

Dit alles had voorkomen kunnen worden als een bekwame impresario in grote steden drie grote concerten had georganiseerd.

Drie afgeladen zalen vol opgetogen Them-fans.

En nu? 

Allemaal ellende en verdriet.

Pim en Koos de Poplichters van de week op de zwarte lijst.

Hitweek? Shitweek!

Voer voor de konkurrenties (zij hadden er tenminste lol aan). 

Maar kom, laten we niet overdrijven. 

Er was veel mis natuurlijk, maar toch is er in vijf plaatsen veertig minuten muziek gemaakt. 

Muziek van de onvergetelijke Van en de sublieme Blizzards. 

Muziek die de aanwezigen door merg en been is gegaan. 

De organisatoren hebben gekrukt, gefaald en onzin uitgehaald. 

Maar niet alleen zij. 

Als verzachtende omstandigheid moet ook worden aangevoerd, dat de organisatoren alles in een ongezond noodtempo moesten regelen. 

Van zit nu alweer in de VS, als het even anders was gelopen was er helemaal geen Van geweest.

Hitweek 16 maart 1967

Ondanks alles wat er mis ging had de Them- en Van Morrison campagne succes:

‘Gloria’ van de niet meer bestaande groep Them, nu uitgebracht als a-kant, verscheen in juli 1967 en in de Nederlandse top 40, bleef er maar liefst 14 weken staan en haalde een vijfde plaats.

In september 1967 verscheen tevens ‘Brown Eyed Girl’, de eerste solo-single van Morrison in de Nederlandse top 40.

Het was een productie van Bert Berns, de man die eerder de leiding had bij de Them-opnamen ‘Baby please don’t go’, ‘Here comes the night’ en ‘Gloria’.

De samenwerking van Van Morrison en Bert Berns kon niet voortgezet worden.

Berns overleed nog datzelfde jaar op 38-jarige leeftijd.

Vanaf 1968 maakte Van Morrison albums voor Warner Brothers.

De afgebeelde lp "Please, no moke!" is een heruitgave van de gelijknamige lp, live opgenomen in maart 1967 met Van Morrison in Deventer

LP

Van Morrison - Please No Moke, KUX 009

Kant A: Van Morrison & The Blizzards

1 - One More Time 3:18

 2 - If You And I Could Be As Two 3:25

3 - Gloria 3:39

4 - Hey Girl 5:17

5 - My Lonely Sad Eyes 2:45

6 - Mystic Eye 3:07

Kant B Cuby & The Blizzards

7 - Just For Fun 2:52

8 - Appleknockers Flophouse 3:12

9 - Travelling With The Blues 2:58

10 - Hobo Blues 3:02

1 - Window Of My Eyes 4:42

12 - Gli-Uragani - Your Body Not Your Soul 3:04 (it.versie) 

CD

Van Morrison - Here Comes Van Morrison 64-67

01. Here Comes The Night 2:57

02. Turn On Your Lovelight 6:18

03. Stormy Monday Blues 5:22

04. Don't Start Crying Now 1:36

05. All By Myself 3:11

06. Gloria 2:49

07. One More Time 2:45

08. Here Comes The Night 2:52

09. Mighty Like A Rose 3:54

10. Baby Please Don't Go 2:33 

11. One More Time 3:25

12. If You And I Could Be As Two 3:17

13. Gloria 3:37

14. Hey Girl 5:09

15. My Lonely Sad Eyes 2:43

16. Mystic Eyes 3:08

17. Boozoo Hully Gully 2:00

18. Twingy Baby 4:46

62:24

Tracks 1-2: Them: NME Pollwinners Concert - Wembley, London 11 april 1965

Tracks 3-4: Them: 1964 Demos

Tracks 5-8: Them: BBC 1965 

Track   9: Them: Non-CD Track

Tracks 10: Them: Live USA 1966 (fout: Dit zijn Paul Revere & The Raiders, die de cover doen)

Tracks 11-16: Van Morrison & The Blizzards: Buitensociëteit, Deventer 1967

Tracks 17-18: The Monarchs Showband: Ariola Studio, Keulen, West-Duitsland

(Van Morrison speelt saxofoon) 

Download

Van Morrison with The Blizzards

Buitensociëteit, Deventer,9 maart 1967

01-[00:20]. ===intro=== 

02-[02:42]. One More Time 

03-[00:16]. ===song intro=== 

04-[03:01]. If You And I Could Be As Two 

05-[00:10]. ===song intro=== 

06-[03:22]. Gloria 

07-[00:12]. ===song intro=== 

08-[04:55]. Hey Girl 

09-[00:03]. ===song intro=== 

10-[02:41]. My Lonely Sad Eyes 

11-[02:55]. Mystic Eyes

Repaired en pitch gecorrigeerde SB 20:38

Line-up

Van Morrison - harmonica, vocals

Backed by The Blizzards

Eelco Gelling - gitaar

Herman Brood - keyboards

Willy Middel - bas

Hans Waterman - drums 

Van dit debacle werd niet veel opgestoken. 

In Hitweek verscheen een artikel over een nieuwe toernee, waarin Van Morrison begeleid zal worden door The Bintangs, The Rhythms en Art. 461. 

Organisatie: Them Fanclub Nederland. 

Tussen 5 en 7 mei zijn er optredens gepland in Beverwijk, Utrecht, Ermelo en Leeuwarden. 

Later in de landelijke pers werd er ook gesproken over een nieuwe toernee met Van Morrison, deze keer begeleid door de Wolvegaaster R&B groep Art. 461. 

De optredens staan gepland voor de tweede week van augustus en zullen plaatsvinden in onder andere Scheveningen, Zandvoort en Texel. 

Leeuwarder Courant 

Van Morrison - ART. 461

Hieronder een link naar het Van Morrison verhaal van Jaap van de Galien

ART. 461 + Van

Vraaggesprek van Dick Clark met Van Morrison in het programma American Bandstand.

Hij draagt het zuurstokpak!

BOYCOT OUTSPAN AKTIE (BOA)

Over de Boycot Outspan aktie in Veenendaal is niet zoveel te vinden.

Ondanks het uitdrukkelijk verbod van het Veenendaalse gemeentebestuur hebben o.a. zes Tweede Kamerleden zaterdag deelgenomen aan een anti-Zuid-Afrika demonstratie.
Het Tweede Kamerlid D. Coppes (PPR) was zaterdag morgen de eerste die een Outspan-sinaasappel tegen de landkaart van Zuid-Afrika gooide.
Na hem volgden de Kamerleden Van der Lek (PSP), Jansen (PPR), Voortman (PvdA), Terlouw (D'66) en Van Zeil (KVP).
Ze lieten tegen betaling van een kwartje de Zuid-afrikaanse vruchten tegen de landkaart uiteenspatten.
Als compensatie kreeg men na de handeling een gave sinaasappel uit een ander land.

Het Tweede kamerlid Coppes gaf, voordat de actie begon, een uiteenzetting over het doel van de actie.
De actie was gericht tegen de apartheid in Zuid-Afrika.
Het ging er in de eerste plaats om informatie te verstrekken over de behandeling van de gekleurde bevolking.
Hiervoor waren vertegenwoordigers van die gekleurde bevolking van Zuid-Afrika op het Raadhuisplein in Veenendaal.
Zij deelden folders uit en gingen met de omstanders in discussie over de apartheidspolitiek.
De organisatoren van deze demonstratie, de Veenendaalse Wereldwinkel, kregen na afloop een procesverbaal.
Ondanks de deelname van enige kamerleden aan deze actie was de belangstelling van de bevolking gering. Na ongeveer een uur was de gehele demonstratie voorbij.

Burgemeester Bode verklaarde na afloop van de demonstratie nadrukkelijk dat hij niet om politieke redenen de actie verboden had, maar zuiver omdat „de fatsoensnormen werden overtreden".
Hij vond verder het gooien met etenswaren onsmakelijk.
Door middel van de opgemaakte processen verbaal wil de Veenendaalse eerste burger nagaan in hoeverre een plaatselijke overheid dergelijke acties kan verbieden.

Op 14 november van het vorig jaar adviseerde B. en W. van Veenendaal de gemeenteraad geen subsidie aan de Veenendaalse Wereldwinkel te verlenen.
Het gemeentebestuur vond dat de belangen van de Wereldwinkel verder gingen dan de plaatselijke belangen.
Nadat in deze vergadering de stemmen staakten (10-10), werd in de daarop volgende raadsvergadering toch een subsidie van ƒ 1000,- beschikbaar gesteld.
Dit alles gebeurde n.a.v. een motie van het CHU-raadslid H. de Ruiter.
(21 mei 1973)

Vanuit juridisch oogpunt is onderstaande beschrijving interessant:

Boycot Outspan Arrest 1973

Op 19 mei 1973 liepen brigadier Dingeman van Wieringen en hoofdagent Barend Koerssen van de gemeentepolitie te Veenendaal langs het Raadhuisplein in Veenendaal. 
Op het plein zagen zij het volgende tafereel: 
Rond een tweetal mannen had zich een menigte van ongeveer tachtig personen verzameld. 
Bij die twee mannen stonden een paar kisten sinaasappelen en door middel van een megafoon werden de omstanders uitgenodigd voor een kwartje een rotte sinaasappel te kopen. 
Men werd dan aangespoord die rotte sinaasappel naar een ter plaatse opgestelde kaart van Zuid-Afrika te gooien. 
Wanneer men die raakte, kreeg men een goede sinaasappel als beloning.
Bram van O. en Jan A., het tweetal dat de actie leidde, overtraden daarmee volgens de politieambtenaren artikel 31 van een Algemene politieverordening van Veenendaal, want daarin was het verboden gesteld om zonder vergunning van B en W koopwaar aan te bieden. 
Bram van O. en zijn compagnon bleken deze vergunning niet te bezitten.
De Rechtbank Arnhem veroordeelde Bram van O. tot een geldboete van f25 subsidiair een dag hechtenis. 
Bram ging in cassatie. Ter cassatie voerde hij aan dat er helemaal geen sprake was van overtreding van de APV, omdat er in dit geval niet gesproken kon worden van koopwaar. 

Koopwaar is toch volgens het alledaagse spraakgebruik (ook volgens Van Dak) te zien als goederen waarmee men handel kan drijven. 
Wel, daarvan was in dit geval geen sprake. 
Men zou de situatie eerder moeten vergelijken met die van een ballentent op de kermis. 
Men krijgt daar tegen betaling ballen waarmee men blikjes omver moet werpen. 
Men 'koopt' die ballen niet.
De Hoge Raad heeft dit verweer niet gehonoreerd. 
De sinaasappels waren als 'koopwaar' aan te merken in de zin van artikel 31 van de APV.

[uit: Encyclopedie van de rechtswetenschap (P.B. Cliteur, A. Elian)].
HR 15 april 1975, NJ 1976, 23

Iets over de groep:

De vluchteling Esau du Plessis, vond bij het Commitee Zuid Afrika niet wat hij zocht.
Het ergerde hem dat het keurige comité niet bereid was te erkennen dat in Zuid-Afrika verandering onmogelijk was zonder gebruik van geweld.
Najaar 1970 startte hij zijn eigen Boycot Outspan Aktie (BOA).
Hij wilde bij een zo breed mogelijk publiek daadwerkelijke solidariteit opwekken met de onderdrukte meerderheid van de Zuid-Afrikaanse bevolking.
Later richtte de BOA zich meer in het algemeen tegen de apartheid in Zuid-Afrika. Dat deed de organisatie door het informeren en mobiliseren van het publiek.
Ze verspreidde daartoe aktie- en informatiemateriaal, nam initiatief tot akties en bood waar mogelijk ondersteuning aan akties van anderen.

De BOA-campagneslogan luidde: 'Pers geen Zuidafrikaan uit'.
De bijbehorende afbeelding in advertenties en op affiches werd op slag een van de bekendste anti-apartheidssymbolen. De succesvolle Boycot Outspan-campagne slaagde erin het populaire merk in minder dan tien jaar uit de winkels te verdrijven.
De ‘bloedsinaasappelen’ bleven in Nederland taboe tot het einde van de apartheid.

LES BAROQUES IN VEENENDAAL

Opnieuw komt er een landelijk bekende beatgroep naar Veenendaal.

Zondag, 7 mei 1967, spelen Les Baroques in N.V. 't Dingetje.
Hun optreden begint om half drie.
De toegang staat open voor leden.
Binnenkort komt er een nieuwe langspeelplaat uit van Les Baroques, die al vier singles en een LP op hun naam hebben staan.
(5 mei 1967)

HARDE BEAT IN RUSTIG DINGETJE

Gistermiddag (7 mei 1967) stonden ruim tweehonderd tieners uit Veenendaal en omgeving roerloos te luisteren naar de prestaties van één van de beste Nederlandse beatgroepen: Les Baroques.
Het concert werd gegeven in de Veenendaalse beatclub 't Dingetje.

De zes Baarnse jongelui ontnamen iedereen de lust tot dansen, overigens was daar maar weinig plaats voor, en dwongen alle beatliefhebbers ademloos te luisteren en te kijken naar hun muziek en show.

Het was dan ook vakwerk.
De muziek, meer dan duidelijk hoorbaar, werd goed gebracht.

De zanger van de band, Michel, scheen onvermoeibaar.

Al kronkelend en springend werkte hij zijn repertoire af, dat bestond uit keiharde beat en nummers, die twee jaar geleden nog jazz heetten, maar nu tot de Rhythm & Blues worden gerekend.

De techniek van de musici was bijna perfect.
Vooral organist René viel op door zijn vaak razendsnelle spel.
Alles was prima afgewerkt.

De groep had veel succes, al was dat niet zo duidelijk merkbaar: er werd niet geapplaudiseerd, niet geschreeuwd, niet gefloten.




Leider en basgitarist Robin vertelde:
"Applaus gaat eruit. 
Er wordt bijna niet meer geklapt in beatclubs. 
We vinden dat ook fijn. 
Aan dat klappen en schreeuwen hebben we een hekel".

De band had ook een hekel aan de lichteffecten, die enkele jongens veroorzaakten door lampen aan en uit te draaien: "Ze doen dat vaker in beatclubs. 
Wij houden er niet van. 
Je moet het alleen met muziek kunnen en er verder niets bij nodig hebben".

Vanaf september 1966 bestaat de groep uit Michel van Dijk, zang, Frank Muyser op gitaar, saxofoon en mondharmonica, René Krijnen op de toetsen, Robin Muyser op basgitaar en Raymond van Geytenbeek op drums.
Over het publiek waren ze goed te spreken. "Het is een gezellige beatclub".
Volgens Robin maakte de club weinig verschil met een club uit de stad:
"Het is nergens zo ruig als men wil doen geloven".
(De Vallei, 8 mei, 1967)

FERRE GRIGNARD IN VEENENDAAL

Ferré Grignard zingt (en slaapt) in Veenendaal

Vrijdagavond 7 oktober (1967) treedt in beat club N.V. 't Dingetje" te Veenendaal de Belgische zanger Ferré Grignard op.

Hij wordt begeleid door een eigen groep.
De Belgische protestzanger komt speciaal voor dit optreden in Veenendaal naar Nederland.

Om zeven uur begint hij zijn show die tot ongeveer 11 uur zal duren.

De Antwerpse zanger brengt protestliederen.
Hij is tegen de oorlog, hetgeen hij tracht te accentueren door het dragen van een hakenkruisje.

De zanger, die ongetwijfeld niet met geldzorgen te kampen heeft, houdt er in vergelijking met zijn collega's een eenvoudig leven op na.

Hij brengt de nacht van vrijdag op zaterdag in Veenendaal door, echter niet in een hotel, maar bij een der organisatorische leiders van de Veenendaalse beat club thuis.
(5 oktober 1967)

Ferre Grignard: Bleue knaap met fijne liedjes

In beat club N.V. 't Dingetje concerteerde in 't afgelopen weekeinde de beroemde Belgische zanger Ferré Grignard met zijn begeleiders.
Een opvallend klein publiek kreeg na lang wachten enkele knappe, blues-achtige nummers te horen van het bijzonder homogene kwartet.

Als voorprogramma speelde de Veenendaalse beatgroep Opus X, een band die nog heel wat gitaar- en zanglessen kan gebruiken.
Het is tenminste moeilijk aan te nemen dat beat behalve hard, ook nog vals kan klinken.

De muziek van Ferré Grignard streelde ieders oor.

Gezeten rond het podium luisterde het publiek, heel wat kleiner dan men verwachtte, ademloos naar de fijne liedjes waar een enorme rust van uitging.

Nergens was een element van beat te bespeuren.
Zelfs niet in de manier van optreden.

De vier musici zaten op stoelen op het podium in tegenstelling tot de meeste bands die springend en schreeuwend hun show brengen.

Voor vlnr: Erwin Weidema, Leo van Manen en Henk van Egdom

Ook waren er geen knallende drums, maar goed slagwerk op een Turkse trom en een tamboerijn, bespeeld door een drummer die zich er van bewust was dat slagwerk een begeleidende functie heeft; iets wat men in dit genre doorgaans maar weinig inziet.

De muziek schiep een intieme sfeer in de kleine zaal.
Er was een goed contact tussen publiek en musici.
Even werd de sfeer onderbroken door een boze vader die zijn dochter kwam halen, maar pa had gerust kunnen zijn, want hoofdinspecteur van politie W. C. H. Dekker hield een (betrouwbaar) oogje in het zeil.
Hij was erg tevreden over het gedrag van het publiek.

Kort en klein

Ferré Grignard trouwens ook.
Hij zei het liefst te spelen voor een publiek, dat gezeten rond het podium aandachtig luistert.
Even later sprak hij zichzelf echter tegen.

Op de vraag of de beatclub in de provincie nou erg verschilt van die in de stad antwoordde hij:

"Zeker, in de stad slaan ze de boel kort en klein. 
Dat vind ik leuk. 
Zo krijg je veel mensen in de tent. 
Ik geef er zelf wel eens aanleiding toe, want door het afbreken van de boel komt het publiek tot een climax".
Een vreemde snuiter, die Antwerpse zanger, maar bepaald niet onsympathiek.

Achter een grote hoeveelheid haar gaat een bedeesd, gebrekkig sprekende jongen schuilt die pas voor het publiek durft te verschijnen als hij een flinke portie geestrijk vocht heeft genuttigd.

Zelf zegt hij hierover: "Ach, dan kom ik beter in de sfeer".
Zijn manager Bob Majoor: "Dan kan hij beter lallen", waarmee een bepaalde tongslag bij het zingen wordt bedoeld.
Het duurde overigens nogal lang voor hij het"lal peil" had bereikt.

Ferré, die om negen uur zou beginnen, verscheen om ongeveer kwart voor tien in de zaal, om half elf begon hij zijn voordracht die om elf uur al was afgelopen.

Toen hij eenmaal op zijn "zangstoel" zat viel het iedereen op, dat zijn hakenkruisje verdwenen was.
Enige tijd geleden kwam Grignard namelijk in het nieuws toen hij in een interview met Willem O. Duys in het televisie-programma "Voor de vuist weg" beweerde tegen de oorlog te zijn en zijn protesten kracht bijzette met het dragen van een hakenkruis.
Het hakenkruis hangt nu echter in de kast vertelt Ferre: "Er was geen gading meer voor".
Het was dus een publiciteitsstunt?
"Nee, nee, 'iet was een protest. 
Ik meende het. 
Maar er was geen gading meer voor".

Zijn repertoire bevat trouwens geen uitgesproken protestelementen meer.
Volgens Grignard hoeft dat ook niet, want:
"Elk lied is een protest, elk schilderij is een protest, elk boek is een protest".

Enige tijd geleden rezen er in Veenendaal enkele moeilijkheden rond zijn optreden.
Tussen enkele organisatoren ontstond een twist wie nu eigenlijk Ferre had geëngageerd.
De zanger zelf distantieert zich volkomen van deze zaak en beweert er "niets van te weten".

Hij weet ook niet waar hij de volgende dag zal optreden.
"In Hoorn", roept Majoor.
"In Kaap Hoorn", bevestigt Grignard ernstig.
Arme Ferre Grignard.
Muzikaal heeft hij echt wel wat te zeggen.
Zijn roem verdient hij.
Hij ziet er zelfs uit als een ster met veel allures, maar hij is zo verlegen.
(10 oktober 1967)

R&B Band KOOF 230

Een band uit Veenendaal, bestaande uit nog schoolgaande jongeren in de leeftijd van vijftien/zestien jaar,  die met de beat rage die uit Engeland overwaaide, wilden meedoen.

Leden waren

Willem Meijering - gitaar, zang
Hans Rebel - gitaar
Hennie Jacobs - basgitaar
Henk Stoffer - drums

Koof 230: Hans, Henk, Willem en Hennie

Er werd in 't Dingetje gerepeteerd, met de gitaren aangesloten op een oude radio als versterker.

Met het lopen van een krantenwijk en wat geld van ouders kon er een elektrische gitaar bij Muziekhandel Van Hees gekocht worden.

Henk Stoffer speelde bij muziekcorps Cecilia en had zo al snel een compleet drumstel bij elkaar.

Voor optredens huurde de band een versterker, ook bij Van Hees.


Het repertoire is te zien op deze speellijst.
Een doorsnee van het hardere beat repertoire uit die tijd.

De band bestond maar kort in het midden van de jaren zestig.
Er werden slechts 2 optredens gedaan; op een personeelsfeest van Ouwehand Dierenpark in Rhenen, en een nieuwjaarsfeest in 't Dingetje, waarschijnlijk in 1966, samen met een aantal andere bands.

Er is nooit iets over de band geschreven in de lokale pers.
Ik wist ook niet van het bestaan, totdat Jaap Pilon in zijn boek "Onze Hoofdstraat" een stuk aan de band wijdde.

Willem Meijering is het enige bandlid die tot op heden nog zeer actief is in de muziek en nog steeds met verschillende muzikanten optreed.

(Willem Meijering/Gerard Davelaar)

Waar de naam Koof 230 vandaan komt is niet duidelijk. "Koof" werd volgens mij in het Veense gebruikt in plaats van "gaaf" of  "mieters", later "Cool" of "vet". 
In Antwerps dialect betekent koof een mep. 

SPECTRUM

vlnr: Charly, Peter, Leo, Cees, Patrick, Jef

Winny Hagenbeek - Zang
Kees van de Klift - Gitaar
Leo Henninger - Slaggitaar
Patrick Hess - Trompet
Jef Slijderink - Tenor Sax
Charlie Angenois - Bas
Peter van Tuil - Drums

Spectrum speelde een mengeling van soul, funk en jazz muziek.
Een optreden in ‘De Pomp’ verloopt zeer succes­vol omdat deze muziek weinig gespeeld werd in Veenendaal.
Speciaal komt Bob Jonker, de gitaarleraar van Veenendaal, kijken naar de gitaristen Charlie en Leo.
Hij is vol bewondering.
Later komen Kees van de Klift, Hans Hiensch en Han Troost erbij.

De demotape van Spectrum is opgenomen in Veenendaal aan de Nieuweweg, bij van Schuppen.
De opname was nodig om mee te kunnen doen aan een talentenjacht van de NCRV in 1972.
Spectrum eindigde op de tweede plaats, met als reden dat zij zo goed waren, dat we toch wel zouden doorbreken.
“Ook NCRV” zullen we maar zeggen.
Hans Hiensch speelt orgel en zingt mee.
Het sologedeelte moet je eens afluisteren op halve snelheid, het is een gevecht tussen Charlie de solobassist en Kees de sologitarist.

Het gebouw waar de studio zich in bevindt heette vroeger ‘De Ruif’ en er traden in de jaren zestig veel bands op.
Rob de Vos heeft hem nog afgehuurd als oefenruimte en Peter van Tuil en ik hebben daar heel wat zondagen muziek gemaakt.
Door de dienstplicht is Spectrum uit elkaar gevallen.
(Jef Slijderink)

Make Me Smile (2016) (Chicago)

THE RAINBOW ROCKETS

In dit artikel zijn een aantal berichten verzameld over The Royal Rockets uit Renswoude.
Opgericht in de lente van 1961 ten huize van de familie Deighton.
Dorien (13) op gitaar en zang: een nummer als "Let's Have A Party".
Haar broer Eddy Deighton (15) bespeelde de basgitaar.
Verder Adri en Rudy Gerssen op giraar en G. van de Weerd op drums.
In 1962 vertrokken de broers Gerssen en Dorien  ging verder op sologitaar.
Jongste broer Henneke Deighton speelde soms mee als slaggitarist.
Henneke was eigenlijk te jong om  op te treden en werd vervangen door Paul Weidema op slaggitaar.
Er werd regelmatig opgetreden bijvoorbeeld in Apeldoorn, 's Hertogenbosch en in de Utrechtse Jaarbeurshallen.
In de vroege jaren zestig was er niet veel gelegenheid om op te treden.
Meestal waren de optredens tijdens feesten van verenigingen, waar ook acrobatiek en toneel van uit kon maken.
De eerste arikelen zijn nogal badinerend van toon, maar in de latere berichten werd er wat serieuzer over de band gesproken.
(gerard)

The Rainbow Rockets voor het eerst op de planken.
Sinds drie maanden huisvest het zo landelijke en rustige Renswoude een complete Teenager-band binnen haar poorten.
Het is een groepje muzikale jongelui dat zich The Rainbow Rockets noemt, en dat a.s. zaterdagavond bij de jaarlijkse uitvoering van de voetbalvereniging Renswoude voor het eerst in het openbaar optreed.

Adri en Rudy Gerssen, Tonny van de Bovenkamp

Leider van de band is de 19-jarige Adri Gerssen, die gitaar, sax, klarinet en trompet speelt.
Zijn drie jaar jongere broer Rudi Gerssen leeft zich speciaal uit op de gitaar en behoeft voor menig beroepsmuzikant niet onder te doen.
Verdere leden van de band zijn G. van de Weert, broer en zus Deighton en Tonny van de Bovenkamp.
Hun repertoire bestaat voornamelijk uit liedjes in het bekende teenager genre.
Zo zullen ze zaterdag onder meer spelen "When The Saints", "Nooit op Zondag", en het door henzelf verdixielande "Hoe je heette".

Adri Gerssen vertelde:
"We hebben eerst een tijd met z'n drieën gespeeld op feestjes en zo, maar op aanraden van anderen hebben we er een grotere groep van gemaakt.
We spelen uitsluitend op gevoel en dat gaat heel aardig".
Of we nog andere plannen hebben?
"Nou, als het zaterdagavond goed gaat en we blijven intensief oefenen, dan hopen we veel meer in het openbaar op te treden.
Misschien doen we ook wel mee aan teenager-wedstrijden zoals pas geleden in Amerongen en Scherpenzeel".
Ze hebben grote plannen de jongelui en ze zullen ze ook best weten uit te voeren.
In ieder geval zijn ze op de komende vuurproef terdege voorbereid, ook al weten ze dat de concurrentie die avond - in de vorm van een band uit Doorn - groot zal zijn.
(De Vallei, 29 september 1961).

Eerste teenager show van The Rainbow Rockets in Renswoude.
Het teenager bandje The Rainbow Rockets geeft in gebouw Reoboth een groots opgezette show.
Dit bandje bestaat reeds enige tijd, welke is ontsproten uit een vriendenkring en tevens door toedoen van de voetbalvereniging Renswoude.
In september 1961 kwam het bandje voor het eerst op de planken.
Hier trad men toen op tijdens een feestavond van de voetbalvereniging.
Op deze avond hebben The Rainbow Rockets zo'n succes geoogst dat hierna direct besloten werd een teenager show te brengen.
In de tussentijd is men al menige keer in besloten kring opgetreden, soms in samenwerking met beroepsartiesten.

De band bestaat uit vier leden en een zogenaamde halfwas, de 8-jarige Henneke Deighton.
Deze neemt gewoonlijk de plaats in als iemand door ziekte verstek moet laten gaan.

Het geweldige is dat de leden alle instrumenten en geluidsinstallaties zelf maken.
Als manager treedt op de heer H. de Ruiter uit Woudenberg.
Overige belangen worden behartigd door de heer Deighton.

Nu heeft men dan zoveel bereikt dat op 31 maart de teenager show zal plaatsvinden.

Op deze show zullen niet alleen The Rainbow Rockets hun kunnen laten zien en horen, doch heeft men tevens een viertal andere groepen geëngageerd en wel The Royal Paradise Serenaders, the Bleu Angels, The Black Eyes en het acrobaten trio The Corita's, afkomstig uit de plaatsen Veenendaal en Den Haag.
Deze teenager show zal zeker niet alleen de jeugdigen boeien, doch ook de ouderen, daar men verschillende genre's ten gehore brengt o.a. de stijl van Cliff Richard en meerdere artieste.
(De Vallei, 21 maart 1962)

Geslaagde teenagershow te Renswoude
Zaterdagavond vond in Reoboth de eerste teenager show plaats uitgaande van de band The Rainbow Rockets.
Een afgeladen zaal getuigde van de interesse hiervoor.
Onder de genodigden bevonden zich onder meer Baron J. Taets van Amerongen en enige jonkers.
De uitvoering werd dan ook geopend door de Bron met een kort woord.
Hierna zetten The Rainbow Rockets in met hun herkenningsmelodie.
Aan het slot van hun eerste optreden werden hen door de heer Godeman gitaarlinten uitgereikt.
Elk nummer wat zij brachten werd met een daverend applaus beloond.
Ook de andere drie bandjes werden rijkelijk met applaus vereerd.
Het acrobaten trio The Corita's brachten een acrobaten dans.
Verder verzorgde mevrouw Geurts de conferences.

Na een korte pauze brachten The Showbreakers de schets "Vergeten".
Dit viel goed in de smaak en er werd dan ook uitbundig gelachen.
Met een tweede optreden van elk der gastartiesten en The Rainbow Rockets werd de avond gesloten.
De jonker J. K. Taets van Amerongen sprak nog een stimulerend woord voor alle medewerkers en vereerde de artiesten met een boeket bloemen.

In het bijzonder richtte hij het woord aan de heren Deighton en de Ruiter die gezamenlijk de algemene belangen van de band behartigen.
Voor de liefhebbers was het een goed in de smaak vallende avond geweest.
Na de verloting dankte de heer Deighton eveneens alle medewerkers en de winkeliers die de prijzen beschikbaar hadden gesteld.
Overigens is de avond zeer prettig verlopen.
Incidenten deden zich geheel niet voor.
Een jongedame had echter te kampen met een verloren schoen, maar deze kwam aan het slot toch weer terecht.
Het bandje The Rainbow Rockets mag terugzien op een geslaagde uitvoering.
(De Vallei, 4 april 1962)

TIENERS GENOTEN VAN SHOW IN HET VERENIGINGSGEBOUW
Een paar honderd tieners uit Veenendaal en directe omgeving hebben zaterdagavond vol aandacht en soms met veel overgave geluisterd en gekeken naar een show in het Verenigingsgebouw aan de Eikenlaan, die georganiseerd was door de Renswouwdse band The Rainbow Rockets.
Hoewel het er af en toe warm aan toe ging - er werd gespeeld en gezongen dat het een lieve lust was - verliep alles in ordelijke banen en kan er, voor zover men liefhebber is van dit soort muziek, gesproken worden van een bijzonder geslaagde avond.

Het gevarieerde programma werd geopend door The Rainbow Rockets met als solo-gitarist P. Boshoven uit Veenendaal.
Ook The Country Cats uit Bennekom, die er een enorm tempo in hielden, werden keer op keer luid toegejuicht, in het bijzonder de jongste solo-gitarist, een 10-jarige knaap, die bijzonder goed thuis is op zijn instrument.
Geen wonder dat deze Freddy al heel wat eerste prijzen in de wacht gesleept heeft.
The Blue Sharks uit Ederveen - een jong bandje dat in opkomst is - deed voor de anderen in het geheel niet onder.
Ook zij knalden met daverend geluid hun muzikale noten de zaal in, overigens tot groot genoegen van het merendeels jeugdige publiek.
De grote verassing van de avond was de Rhenense zanger Oene Moedt, die op voortreffelijke wijze enkele nummers van Elvis Presley bracht.

Vooral de vrouwelijke tieners waren weg van hem en staken dat niet onder stoelen of banken.
Ter afwisseling traden The Corito's uit Utrecht op.
Dit is een acrobaten groep die binnenkort voor de TV zal verschijnen en die ook in het Verenigingsgebouw bijzonder werden gewaardeerd.
(De Vallei, 29 mei 1962)

Show van The Rainbow Rockets
Zaterdag 15 december zullen The Rainbow Rockets, mede ter gelegenheid van het éénjarig bestaan, in hun woonplaats Renswoude een muzikale show geven.
Aan deze show zullen verder nog meewerken The Blue Comets uit Tiel en The Mill Band Sisters uit Veenendaal.
Laatstgenoemden behaalden reeds een eerste prijs op een concours te Rhenen.
De zang wordt gebracht door Dorien Deighton, terwijl Henneke Deighton de begeleiding op zich neemt.
(De Vallei, 7 december 1962)

Dorien Deighton

Show van The Rainbow Rockets
Voor een goed bezette zaal gaven The Rainbow Rockets zaterdag j.l. een uitvoering in gebouw Reoboth.
Het bandje opende de avond met haar herkenningsmelodie.
The Blue Comets uit Tiel, welke deze avond ook zou optreden kon niet komen in verband met een ongeluk.
Hiervoor in de plaats kwamen The Red Stars uit Elst.
Uit  Veenendaal waren er The Mill Band Sisters.
Conferencier was de heer Bart Veenendaal.
Aan het eind van deze geslaagde avond kregen de dames bloemen aangeboden.
(De Vallei, 28 december 1962)

Teenagershow in Eltheto
Vooruitlopend op de door The Rainbow Rockets uit Renswoude te houden show- en dansavond op 23 februari in de grote zaal van jeugdherberg De Eikelkamp in Elst, zullen zij, ter nadere kennismaking met het publiek op 9 februari een grote teenager show organiseren in gebouw Eltheto te Veenendaal.
Aan deze show werken o.m. mee The Blue Comets uit Tiel, The Red, White and Blue Stars uit Elst, The Blue Angels uit Veenendaal en uiteraard The Rainbow Rockets zelf.
Als topattractie treedt op de in de gehele omtrek bekende solo-gitariste Dorien Deighton.
Voor de conference zal de heer Bart Veenendaal zorgdragen
(De Vallei, 1 februari 1963)

Teenagershow in Eikelkamp
Zaterdagavond wordt in de ontspanningszaal van jeugdherberg De Eikelkamp de grote Rainbow Rockets teenager show gehouden.
Medewerking verlenen The Red Stars uit Elst, The Blue Angels uit Veenendaal en de organisatoren zelf met als solo-gitariste de vijftienjarige Dorien Deighton.
Vooral van de zijde van de jeugd zal er voor deze avond ongetwijfeld grote belangstelling bestaan.
(De Vallei, 20 februari 1963)

Daverende Tienershow in Eikelkamp
Zaterdagavond was de jeugdherberg De Eikelkamp weer eens het trefpunt van vele jongelui.
Nu niet om er zoals gebruikelijk een fijne vakantie door te brengen, maar om te genieten van een vlotte, en op hoog peil staande, teenager show.
De organisatie van deze show was in handen van de steeds meer in populariteit toenemende Rainbow Rockets uit Renswoude, die ook muzikaal op een steeds hoger plan komen.
Verdere medewerkenden waren The Blue Angels uit Veenendaal, The Red Stars uit Elst en de conferencier Bart Veenendaal.
Aan de opzet van de organisatoren om de jeugd een leuke avond te bezorgen is zeker voldaan hetgeen wel bleek uit de enthousiaste reacties van het publiek.
Een reden te meer dat een dergelijk initiatief zeker voor herhaling vatbaar is.
Na afloop van de show was er een druk bezocht bal.
(De Vallei, 27 februari 1963)

Tienageravond in De Eikelkamp
Zaterdag vergastte The Rainbow Rockets, die afgewisseld werden door The Strangers een uitgesproken teenager publiek met een non-stop dansavond.
Broer en zus Deighton resp. 17 en 15 jaar, overrompelden de zaal keer op keer met hun wervelende gitaarsolo's, waarbij de jeugdhaar talent in een twist kon uiten.
Deze twee ensembles zullen in de toekomst zeker nog eens van zich doen spreken.
Een teken aan de wand is misschien, dat deze avond werd bezocht door de heer R. Bamsch, die in contact staat met diverse kleine platenmaatschappijen en op zoek is naar jong talent.
Op 't ogenblik is de heer Bamsch coach van The Rocking Shadows die veel in Duitsland optreden.
Leuke twistwedstrijden verhoogden de sfeer.
Een geslaagde avond met overweldigende belangstelling, die deze sympathieke ensembles zeker verdienden.
(De Vallei, 3 maart 1964)

Dit is een latere versie van The Rainbow Rockets, met Oene Moedt, die bekend stond om zijn opvallend goede stemgeluid en de wijze waarop hij Elvis Presley songs wist te vertolken.
Later gingen een aantal leden over naar de Quibus 5.

Bezetting (foto):
Godfrey Simons - gitaar
Karel Helder - drums
Charlie Hasselaar - basgitaar
Henneke Deighton - gitaar
Oene Moedt - zang

voor The Rainbow Rockets:
Adri Gerssen - gitaar/sax/trompet/klarinet
Rudi Gerssen - gitaar/klarinet
Tonny van de Bovenkamp - gitaar/zang

The Rainbow Rockets
Bezetting 1961:
Adri Gerssen - gitaar/sax/trompet/klarinet
Rudi Gerssen - gitaar
Tonny van de Bovenkamp - gitaar/zang
Dorien Deighton - gitaar/zang
Eddy Deighton - basgitaar
G. van de Weerd - drums

Bezetting 1962-1963:
Dorien Deighton - sologitaar/zang
- P. Boshoven - sologitaar (tijdelijk)
Henneke Deighton - slaggitaar
Eddy Deighton - basgitaar
Tonny van de Bovenkamp - gitaar/zang
G. van de Weerd - drums

Bezetting 1963-1966:
Oene Moedt - zang, naar Quibus 5
Dorien Deighton - sologitaar/zang
Eddy Deighton - basgitaar
Paul Weidema - slaggitaar
- Henneke Deighton - slaggitaar, naar The Royal Rockers
Tonny van de Bovenkamp - drums
- Karel Helder alias Charley White - drums, naar Quibus 5

THE RAINBOW ROCKETS uit Renswoude treden op in Elst.

Renswoude kan zich gelukkig prijzen onder haar verenigingen een echte band te tellen.
Twee jaar geleden werd dit ensemble opgericht en het heeft zich in die tijd op weten te werken tot een Band van Naam.

Zij hebben op talloze plaatsen al successen geboekt; niet alleen in de directe omgeving, zoals Veenendaal, Scherpenzeel en Renswoude zelf.
Niet dat daar het optreden onbelangrijk zou zijn.
In Voorthuizen treden ze elke veertien dagen op voor een enthousiast jeugdig publiek, waaraan dan tevens een dansavond verbonden is.

Doch ook in Apeldoorn, in het Jaarbeursgebouw te Utrecht en in 's-Hertogenbosch zijn zalen van zo'n 800 teenagers geen uitzondering.

Hun optreden en de wijze van uitvoering is dermate goed, dat men hen al aangezocht heeft van hun band een grammofoonplaat opname te maken.
Eerlijk gezegd is dit kleine, maar selecte gezelschap daar niet zo happig op, want dan zijn ze in feite hun vrijheid kwijt.

The Rainbow Rockets staan onder leiding van de heer Deighton uit Renswoude.
De zanger van het gezelschap is de heer Oene Moedt uit Rhenen.
De 15-jarige Dorien Deighton is sologitariste, de 17-jarige Eddy Deighton is basgitarist, de voor de begeleiding zorgende slaggitarist is de 10-jarige Henneke Deighton en tenslotte zijn de drums in handen van  de 18-jarige Tonny van de Bovenkamp.

Hun eerstvolgende optreden zal a.s. zaterdag 29 februari in Jeugdherberg De Eikelkamp te Elst, plaats vinden.
De avond begint om 8 uur en het teenager publiek zal vergast worden op stukken van o.a. Cliff Richard, The Ventures en The Shadows.
Aan deze dansavond zijn danswedstrijden verbonden, waarvoor prijzen beschikbaar gesteld zijn.
(De Vallei, 28 februari 1964)

Narren en Clungels hebben plezier in Koningstafel

In 1965 was het culturele klimaat in Veenendaal nog steeds een woestenij. 
Om toch iets leuks te kunnen organiseren week de Narrenclub uit naar Rhenen om daar regelmatig een leuke avond door te brengen.

Narren en Clungels hebben plezier in Koningstafel.

"In Veenendaal komt niemand op het idee om iets te organiseren.
Er is hier totaal geen amusement".
Dit is een uitspraak van Wout van Schuppen, de voorzitter van de Narrenclub, een soort gezelligheidsvereniging, die haar domicilie heeft in restaurant Koningstafel te Rhenen.
De club heeft al een enigszins bewogen verleden achter de rug en is volgens de heer van Schuppen uit de financiële nood geboren.

The Clungels live in de Koningstafel, Rhenen

De basis ervoor werd gelegd toen een groepje Veenendaalse jongelui hun vertier zochten in Rhenen, daar een leuk tentje gevonden hadden en de leus "uit, goed voor u" daar alle eer aan deden.

Toen de eigenaar van de gelegenheid zijn prijzen drastisch ging verhogen vond men dat te gortig worden en besloot men zelf iets te ondernemen om georganiseerd ontspanning te gaan zoeken.
De Mallemolenclub werd opgericht, die zijn naam ontleende aan een molen in Rhenen, waar men eens per maand een gezellige avond op touw zette.

Toen men ook de molen vaarwel zei, onderging de verenigingen metamorfose en het nu de Narrenclub.
Ondanks de veranderingen is de opzet in principe hetzelfde gebleven;
gezellig vertier voor weinig geld met geselecteerd publiek.

Netjes blijven
Dankzij de medewerking van de heer A. Ouwehand, eigenaar van restaurant Koningstafel en de heer A.J. Bovenschen, voorzitter van de Rhenense VVV, kreeg men de beschikking over dat restaurant en dat was een grote stap voorwaarts. In mei van dit jaar (1965) werd de eerste avond gehouden.
De leden betalen per jaar een rijksdaalder voor het lidmaatschap.
"Iedereen kan in principe lid worden", zegt Wout van Schuppen, "je moet alleen geïntroduceerd worden door één van de leden. Het bestuur kan iemand echter zonder opgave van redenen weigeren toe te laten".
Waarom men deze beperking heeft ingevoerd?
"Het moet netjes blijven.
Wij hebben al eens groepen nozems, die met fietskettingen in de zak liepen, voor de deur gehad, en dat willen wij voorkomen.
Men moet echter ook niet de indruk krijgen, dat we een soort witte-boorden-gilde zouden zijn".

De beatgroep The Clungels uit Amsterdam is het vaste huisorkest geworden in de Koningstafel.
Het is een band, die het beat-repertoire afwisselt met langzame nummers en die het komende seizoen weer van de partij zal zijn.
Wout van Schuppen is enthousiast als hij over zijn club spreekt.
"Wij hebben nog geen last gehad van overmatig alcoholgebruik, wel hebben de avonden vier verlovingen opgeleverd".

Uitzondering
De meeste leden komen uit Veenendaal en zij vinden het ritje naar Rhenen geen bezwaar, omdat hen het idee geeft echt uit te gaan.
Toen de VVV te Rhenen de Narren reductie verleende op de prijs van de nachtelijke Rijnvaarten, die deze zomer georganiseerd werden, werd de club daardoor tevens enigszins officieël erkend.
Van de reductie is overigens druk gebruik gemaakt.
Een dergelijke vereniging van jonge mensen is voor deze omgeving vrij uniek, vooral daar het in de praktijk niet gemakkelijk blijkt iets zelf op touw te zetten dat bovendien een lang leven beschoren blijft.
De Narrenclub blijkt daar een uitzondering op te zijn en ziet haar ledental nog steeds toenemen.

Stuk voor stuk geven de clubleden te kennen zich los te willen maken van de conservatieve sfeer die er in Veenendaal heerst en die het de moderne jeugd onmogelijk maakt ontspanning te vinden die past bij deze tijd..
Zij hebben nu zelf vertier gezocht, dat zij hebben aangepast aan hun eigen wensen en verlangens.
Overigens blijven er nog genoeg wensen over.
"Het is hoog tijd dat er in Veenendaal een schouwburg komt of in ieder geval een gebouw dat daar voor dat doel dienen kan", is het unanieme Narren-oordeel.
De aangekondigde bouw van een overdekt zwembad wordt door hen echter als een belangrijke stap op de goede weg gezien.
Na de vakantie gaat de club weer draaien.
Met The Clungels en met hetzelfde enthousiasme als voorheen.
Vooral dat laatste houd de club op poten.

(Rijnpost, 19 augustus 1965)

The Clungels: Arthur de Groot- orgel, Paul Brachel - sologitaar, Alex van Duin - bas en Theo Pieterse - drums.
Oorspronkelijk werd voor de naam Prutsers gekozen, later Klungels en toen werd het The Clungels.

DISC JOCKEY JAN HOOGENDIJK VAN SUZIE Q

Uiteraard heeft een jongerensociëteit als Suzie Q een disc jockey.
Op de avonden dat er geen groep of band speelt, praat de 24-jarige Jan Hoogendijk de plaatjes met verve aan elkaar en zorgt ervoor dat zijn jonge publiek die muziek te horen krijgt die bij hen favoriet is.

De geboren Hagenaar, doch reeds 13 jaar in Veenendaal woondende Jan, doet dit werk met veel plezier.
"Inderdaad, en ik zou, indien de mogelijkheden er waren, graag professional worden.
Dan wel bij de radio en niet in allerlei gelegenheden, dan blijf ik het liever als een hobby beschouwen".

Jan, die een opleiding heeft genoten als instrumentmaker, begon zijn loopbaan als disk jockey 3 1/2 jaar geleden in Druten.

In de plaatselijke disco bar viel hij al spoedig op vanwege zijn rapheid van tong, en de eigenaar van dit etablissement plaatste Jan in de discotheek.
Het succes bleef niet uit, de Veenendaaler bleek geknipt voor deze job, en het gevolg waren dat ook een aantal uitnodigingen.
Vooral in Brabant werd Jan een geziene disc jockey.

Toen echter Suzie Q zover was dat er een eigen, bijzonder fraaie en kostbare discotheek werd aangeschaft, was de keuze van disc jockey niet moeilijk.
Jan Hoogendijk kwam achter de draaitafel, en tot op heden naar ieders tevredenheid.

Hoogendijk, die zelf in een band piano en gitaar gespeeld heeft, is een groot pop- en beat-muziek kenner.
Favorieten zijn voor hem Pink Floyd, The Band, Crosby, Stills, Nash & Young en in Nederland de groep Focus.
"Draai je de platen die je zelf mooi vindt?".
"Nee, niet altijd, er blijkt soms bij het publiek een plaat "in" te zijn, waar ik bepaald niet weg van ben.
De klant is echter koning en dus geef ik toe aan de wensen van de jongelui.
Ik draai echter veel goede platen, ik probeer ze als het ware goede muziek te laten waarderen.
Dat lukt vaak en dat is dan een plezierige kant aan dit werk".

Wellicht zit er voor Jan Hoogendijk, die een bewonderaar is van disc jockey Felix Meurders, nog een grote toekomst in dit toch wel bijzondere vak.

SUZIE Q, DE VEENENDAALSE JONGERENSOCIËTEIT "VOLWASSEN".

Het is nu alweer twee en een half jaar geleden dat enige ondernemende jongelui in Veenendaal een jongerensociëteit oprichtten, die de welluidende naam meekreeg van Suzie Q.
Weinig konden deze jongelui, Gert Schoonderbeek, en Henri Bruitsman, bevroeden dat deze jongerenclub zo'n grote opgang zou meemaken.
Nu, na twee en een half jaar komen er wekelijks gemiddeld circa 2000 jongelui naar Suzie Q, die op vrijdagavond, zaterdagavond, zondagmiddag en avond naar hun favoriete muziek komen luisteren en dansen.
Hoewel Suzie Q dus overduidelijk in een grote behoefte voorziet, heeft zij toch, en dan speciaal in de beginperiode aan veel kritiek blootgestaan.
Vooral voor de oudere generatie was het een vaak moeilijk verteerbare zaak dat honderden jongelui zich nogal luidruchtig vermaakten met subsidiegelden van de gemeente.
Dit laatste blijkt echter een grote misvatting.

vlnr: Henri Bruitsman, Gert Schoonderbeek en Hans Leenheer

Gert Schoonderbeek en Henri Bruitsman, nog steeds wat geagiteerd als dit onderwerp wordt aangesneden; "Van subsidie is, en was geen sprake".
Hoe Suzie Q dan van de grond kwam vertellen zij graag.
"Reeds voor 1970 organiseerden wij al jeugdevenementen in onder anderen de Eierhal en de Eikelenkamp in Elst. 


Gezien het grote succes dat wij al boekten werd het idee geboren voor een permanente jongerensociëteit. 
Wij stapten met onze plannen naar de gemeente waar men dadelijk enthousiast was. Er werd ons een gebouw toegewezen, dat echter in een deplorabele toestand verkeerde. 

Om het enigszins leefbaar te maken kregen we van de gemeente geld".
Met stemverheffing gaat Gert verder.
"Maar dit was geen subsidie of schenking. 
Dit was een lening met de normale, en niet zo'n geringe rente. 
Voor het gebouw moesten wij een flinke huur betalen. 
Van subsidie was, en is dus geen sprake. 
Dat hoefde voor ons ook niet. 
We hadden het volste vertrouwen dat we binnen de kortste tijd ons zelf zouden kunnen bedruipen".
Dit bleek ook inderdaad zo te zijn.
De lening werd zeer snel afgelost en hulp van wie dan ook hadden we niet meer nodig.

Gert en Henri deden meer dan alleen rondkomen.
Zij hielden over.
Daarom waren zij in staat om Suzie Q steeds een fraaier interieur te geven.
Een prachtige diskotheek werd aangeschaft, kortom Suzie Q is een jongerensociëteit die zijn weerga in de wijde omgeving niet heeft.
Toch stond Suzie Q in het begin, naast de onbegrepen subsidiekwestie, aan nog meer kritiek bloot.
Er zouden wel eens vechtpartijen voorkomen.
Henri: "Dat wil ik beslist niet ontkennen".
"Toen we startten werden we overrompeld door een enorme toeloop.
Daar hadden we, eerlijk gezegd, nog niet op gerekend.
Tevens komt er nog bij dat wij in het begin nog veel moesten leren.
Gevolg van deze factoren was dan ook dat de zaak wel eens uit de hand liep.
We hebben echter, zij het door schade en schande, veel geleerd.
Het kaf werd van het koren gescheiden en we zijn gelukkig nu zo ver dat er niets meer voorvalt. 
We hebben de situatie volledig in de hand".

Na de woelige beginperiode is Suzie Q overgegaan tot de stichtingsvorm.
De stichting heeft twee mensen in volledige dienst, met daarnaast een aantal losse krachten.
Henri Bruidsman is één van de mensen die in vaste dienst is van de stichting en hij is ongetwijfeld de motor van het bedrijf.
Een gelegenheid waar weleens duizend personen op een avond komen kan ongetwijfeld een groot bedrijf worden genoemd.
Het leiden van een dergelijke jongerensociëteit kan dan ook niet op vrijetijdsbasis gedaan worden.

Suzie Q is toegankelijk voor jongeren boven 18 jaar, en schenkt alleen zwak alcoholische drank.
Voor dit laatste zorgt eerste barman Hans Leenheer.
Suzie Q mag zich dus nu met recht "volwassen" noemen.
Honderden jongelui vermaken zich wekelijks op hun manier.
Of men dit waardeert is een andere zaak, een kwestie vaak van generatieverschil.
Gert en Henri, ondanks hun nog jeugdige leeftijd, hebben duidelijk bewezen over zakelijk inzicht te beschikken.
Zij leiden dit grote bedrijf met vaste hand en wie hen de enkele miskleunen uit de beginperiode nog euvel duidt is een betweter.
De gemeente Veenendaal mag zich gelukkig prijzen met dit initiatief.
Of moeten de jongeren hun energie in de Hoofdstraat afreageren?
(1972)

ZIP FASTENING IN SUZIE Q

Zaterdag 8 april (1972) speelt de bekende Rhenense formatie Zip Fastening in Bar Dancing Suzie Q. De groep waarvan insiders uit de Nederlandse popwereld (Jan Akkerman van Focus) zegt dat ze het dit jaar helemaal moeten gaan maken.
Binnenkort is hun eerste single te verwachten, zij zijn in onderhandeling met enkele platenmaatschappijen, waarvan grote belangstelling voor hun is.

Bezetting:
Wim Kooij - basgitaar
Rein Kuyer - sologitaar, zang
Pieter van der
Schans - fluit
Dick van Doorn - drums

Het geheim van THE COUNTRY CATS

HET PUBLIEK MAG HET ZEGGEN

De teenager muziek viert in deze tijd hoogtij.
De rock-and-roll-orkestjes rijzen als paddestoelen uit de grond.
In Veenendaal, in Rhenen, in Renswoude, overal steken enthousiaste jongelui de koppen bij elkaar en richten bandjes op.
Soms hebben ze een kort leven.
Maar veelal lukt het de muzikale jongelui het publiek op een of andere wijze te boeien en oogst de band het éne succes na het andere.
Dat laatste ook wegglegd voor "The Country Cats" uit Bennekom.
Met hun zakelijke leider, de 28-jarige Ben Theuvenet, ben ik eens  een praatje gaan maken.
De band van Ben treedt geregeld op in Scherpenzeel en ook in Veenendaal zijn zij geen onbekenden.
Na mijn gesprek met Ben Theuvenet heb ik veel bewondering gekregen voor de sympathieke "Country Cats".

vlnr: Billy Scipio, Benny Stevens, Jacky Schrijn
Freddy Theuvenet, René Theuvenet

Ben Theuvenet is, evenals de andere leden van de band uit Indonesië afkomstig.
Nog niet zo lang geleden kwam hij naar ons koude landje en vestigde zich, met zijn familie, in Bennekom.
Zijn vader was reeds voor zijn komst naar Nederland overleden.
Ben was nu, als oudste zoon, samen met zijn moeder, aansprakelijk voor de opvoeding van de overige kinderen.
"Daarom", vertelt Ben, "heb ik voorgesteld om wat aan muziek te gaan doen, dat is in elk geval beter dan dat je op straat loopt."
Maar ja, geld voor dure instrumenten ontbrak.
Van eigen zakgeld hebben we toen instrumenten gekocht en de jongen, die nu onze drummer is, verkocht zijn brommer om een drumstel te kunnen kopen."
Ja, het viel in het begin allemaal niet mee.
Het bleek zelfs niet mogelijk thuis te oefenen, daar de buren van het getokkel der gitaren niets wilden horen.
In 1961 werd de band officiëel opgericht.
Voor die tijd, had het jongere broertje van Ben al eens van zich doen spreken, door in Bennekom een prachtig figuur te slaan in een amateurwedstrijd op Koninginnedag.
Het ging goed met de band.
Er kwamen uitnodigingen om in Utrecht te spelen, in Hengelo en zelfs in Rotterdam.
Van lieverlede werd de naam "Country Cats" een bekende klank, vooral hier in de omgeving.
Waarom heeft de band zo'n stoere naam gekozen heb ik Ben gevraagd.
Zijn antwoord is resoluut: "Je moet wel met de anderen meegaan.
Ik heb niets op een Hollandse naam tegen, maar om niet achter te blijven, hebben wij ons ook een Engelse naam aangemeten".

TRADITIE
Er zijn veel mensen, die zeggen dat de Indische Nederlanders veel muzikaler zijn, dan de gewone afstammelingen van Jan de Wit.

Denk maar eens aan de "Blue Diamonds", aan onze Anneke Grönloh of aan "The Emeralds".
Ben Theuvenet zegt er dit van:
"Het is in Indonesië een oude traditie, dat de mannen die het best kunnen zingen en spelen, de mooiste meisjes krijgen.
Daaruit is het te verklaren, dat veel van ons een zeker gevoel voor muziek in zich hebben. 
Iets, wat door de mensen veel gedaan wordt, gaat je boeien.
Hier in Nederland doet men veel aan voetballen.
Vanzelfsprekend krijgt men er dan belangstelling voor.
Zo is het bij ons net zo met de muziek".
Ik weet, dat sommige jongens en meisjes niet van de muziek, die door teenager bandjes geproduceerd wordt houden, omdat die muziek veel te hard is, veel te luidruchtig.
"Het is waar, dat de muziek vaak te hard wordt uitgevoerd.
Wat de "Country Cats" aangaat, wij spelen hard of zacht, al naar gelang het publiek dat wil.
Wij stellen de wensen van het publiek op hoge prijs.
Wij spelen voor hen en daarom spelen wij steeds, waar zij om vragen".
Dit is een van de uitgangspunten van Ben.
Voor hem staat het publiek op de hoogste sport van de muzikale ladder.
Is het moeilijk te leren spelen en in hoeveel tijd kun je een behoorlijk "nootje" meespreken?
Ben zegt dit ervan:
"Om te leren spelen is wilskracht nodig.
Wie het persé wil leren, zal het ook leren.
Hoe lang hij er over zal doen, zal afhangen van het gevoel voor de muziek.
Iemand, die niet muzikaal aangelegd is, zal nooit een goede "muzikant" worden".
Zelf oefenen ze niet bijzonder veel.
Eén van de redenen daarvoor is, dat zij steeds een gebouwtje moeten huren als oefenlokaal.

CONCURRENTIE
Het bevalt de "Country Cats" tot nu toe best in de showbusiness.
Zeker, ze hebben ook wel eens minder prettige dingen ervaren.
Zo vertelde Ben mij, wat hem eens in Veenendaal overkomen was.
"Er is veel jaloezie en concurrentie onder de bandjes.
Wij ondervonden dat in Veenendaal.
Wij waren daar op een teenager showavond.
Plotseling kwam er een jongen van een andere band op ons af en beet ons toe: 
"Als jullie de volgende keer weer meedoen, doen wij niet mee!"
Je zult begrijpen dat wij dit geweldig onsympathiek vonden".

Het muzikale wonder van "The Country Cats" is de 15-jarige Freddy Theuvenet.
Voordat hij naar Holland kwam, had hij nog nooit een gitaar aangeraakt.
Hij speelt nu ongeveer vier jaar en is uitgegroeid tot een uitstekend gitarist, die ook zelf componeert. Freddy speelt elke melodie, zelfs als hij die nog maar één keer heeft gehoord.
Als er een nieuwe plaat uit is, beluisterd hij hem aandachtig, en een half uurtje later speelt hij de melodie in een eigen stijl na.
Evenals Freddy, kan niemand van de band noten lezen.
Ook van een muzikale scholing willen ze niets weten.
Freddy drukte het zo uit: "Wie op een conservatorium of iets dergelijks is geweest, zal een heleboel van de muziek afweten, maar wat hij doet is geen kunst meer.
Men gaat al gauw zeggen: ja, hij speelt goed, maar is het een wonder?
Hij is immers op het conservatorium geweest?"
De Theuvenets bezitten een kostbare collectie grammofoonplaten.
Van "The Shadows" en "The Ventures" bezitten ze bijna elke plaat en dat zijn er wat.

Ik stel me zo voor, dat er andere bandleiders zijn die zeggen:
"Wij willen ook wel eens in het nieuws".
Wel, dat kan.
"VRIJ SPEL" geeft de gelegenheid aan alle bands uit de omgeving om adressen en bijzonderheden, namen en ,wetenswaardigheden van en over bandjes aan onze jonge lezers kenbaar te maken.
Wie dus een orkestje heeft en eens iets van zich wil laten horen, is in de kolommen van deze rubriek een welkome gast.
De "Country Cats wens ik nog veel succes en mijn lezers het allerbeste.

HARRY,
VEENENDAALSCHE COURANT,
Bergweg 7, Veenendaal.

1e bezetting:
Freddy Theuvenet - sologitaar (15)
René Jules Theuvenet - gitaar/zang (20)
Roy Henniger - gitaar (16)
Robby Schaad - basgitaar (20)
Billy Scipio - drums (25)

2e bezetting:
Freddy Theuvenet - sologitaar
René Jules Theuvenet - gitaar/zang
Roy Henniger - gitaar, in 1963 naar The Beat Boys
Benny Stevens - basgitaar, naar o.a The Tropics en The Hondo Rockers
Billy Scipio  - drums
Jacky Schrijn - zang

3e bezetting:
Freddy Theuvenet - sologitaar
René Jules Theuvenet - gitaar/zang
Winny Eckstein - gitaar, in 1965 naar Driftin' Soul
Gert Maassen - basgitaar
Jacky Bosch - drums

Freddy Theuvenet was 10 jaar oud in 1962 toen hij begon als sologitarist bij The Country Cats.
De band trad in 1962 reeds op in de Utrechtse Jaarbeurshallen en in Soesterberg.

(Veenendaalsche Courant, 22 februari 1963)
Dank aan Kees van Voskuilen.